Hüzün Yağmuru

Düşün ki, sevdiklerinden, doğup büyüdüğün topraklardan çok uzaklarda bir yerdesin Akşam olur kapanırsın dört duvarına Konuşursun Ağlarsın Anlatırsın Bağırırsın Sesin yankısını yitirir duvarlarda Halini bir soran, sesini bir duyan olmaz Sonra ey der, hey der susarsın Kıvrılıp yüreğinin içine büzülürsün bir köşede Kıvranırsın Kanarsın Geldiğin yerler gelip çakılır usuna Düşünürsün Düşünür üzülürsün Üzülür büzülürsün
Bir dost ararsın, elini uzatırsın elin havada kalır Gözlerin tavanda, sözlerin ağzında çaresiz kalır Uzun ince bir ah gibi, bir sızı gelip saplanır kalbinin tam orta yerine burgulu bıçak gibi Ne kadar sevgi varsa kanar içinde, ne kadar özlem varsa yanar Oturup ağlamak istersin şöyle doya doya ama akmaz bir damla yaş gözlerinde Yüreğinin ağladığını hissedersin o an, yüreğinle beraber geçmişin de ağlar içinde Ömrünce hep kırılırsın, kanarsın, durduramazsın kanamayı Kırgın, kızgın, yorgun, bir o kadar da yaralısın Hayat ki, hakkını hep başkalarına vermiştir ama yinede haklı çıkan hep başkaları olmuştur
Anlatamazsın derdini kimselere hep içine atarsın Acıların dehşetli dalgalarında yolunu yitirmiş bir gemi gibi kalakalırsın tanımadığın denizlerin ortasında, şaşkın bitkin, bir o kadar da çaresiz
Unutursun içindeki ışıkların beyazlığını, bütün renkler siyaha çalmıştır artık Dalgın dalgın bakarsın sulara, Umut yaralı bir kuş olmuş uçmuş elinden Ayrılık sözleri su olup sızı sızı akar dilinde, içindeki bütün pınarlar kanamaya başlamıştır
Kar yangını bir gecedir zaman artık, kahrolası ıssıs sokaklarda Akşam şehire her gelişinde, hüzünle gelir Acılarını alıp gitmez Kanadı kırılmış yavru bir kuş gibi sığınacak bir dal ararsın Ve sessizce solursun bir hazan yaprağı gibi Önünde çocukluğun geçer, ilk gençliğin geçer yıl yıl Gömülürsün karanlığın en derin dehlizlerine Hüzün kokar rıhtımlar, yalnızlık kokar Yalnızlık ölüm kokar Bazen karanlıkta kalır tükenir nefesin
Bazen gözpınarlarından akan damlalar, bir nehir gibi süzülerek Ren in kirli sularına karışır Daralırsın, çıkıp bir dağbaşına haykırmak geçer içindeki ateşi, yankılı kayalara Koşarsın doruklara, ayakların kırık, dikenler acımasız, yüreğin kanrevan Hasretle sarılmak gelir son bir defa sevdiklerine
İhanetin, kalleşliğin, göğsünden vurulmuşluğun acısını taa iliklerinde duyarak yürürsün ıslak caddelerde Ne şarkıların, ne de şiirlerin bir tadı kalır dilinde Yanıp kavrulursun hasretin ateşiyle, bir çöle döner yüreğin Bir yanın Leyladır artık bir yanın Mecnun Başını önüne eğer yürürsün Adım adım ölüme götürür seni adımların

NURİ CAN