Aşka Diyet

Ahir zamanda bir kralla halktan biri, aynı kadını sever Kadın, krala değil de halktan olan kişiye âşıktır Kral adamı huzuruna çağırır Derki: Ya bu ülkeyi terk edeceksin ya da başını vurdururum


Adam o kısacık süre içinde hiç, tereddüt etmeden gitmeyi ister Kral cellâda emir verir: Tez bu adamın kellesi vurula Bu olaya şahit olan veziri, neden böyle yaptığını sorar Kral, eğer burada kalmayı tercih etseydi ona yerimi verecektim, der Ey aşk! Geceyi gündüzden, canı canandan ayırt edilmez kılan aşk!


Bilirim ki, âşık, aşkı için ölümü göze almalıdır Eğer göze almıyor ya da alamıyorsa gerçek âşık değildir Açmamış tomurcuk bir gül, üstüne düşen çiğ tanesiyle daha güzeldir Ben de senin için yandım, yakıldım, gül bahçesinde küle döndüm Bazen ateşin etrafında dönen pervane, bazen de hazan rüzgârlarıyla savrulan kuru bir yaprak oldum Bir mum misali günden güne eridim, bittim


Ey yanakları gül kokan sevgili!


Böyle biçare, umarsız bir ölüm revamıydı bana Güzel bir bahar mevsiminde topladığın bir demet gül, bir karanfil olmayı isterdim O küçük, o ince ellerinde yavaş yavaş solmayı beklerdim Ben, ben senin ellerinde ölmeyi isterdim Dudaklarına deyen kadeh, doyasıya içtiğin şarap olmayı isterdim Ben senin dudaklarında ölmeyi isterdim


Sevgili bu canın aynası gibidir Seven kim, sevilen kim seçemezsin Ona, onun gözlerine baktıkça kendimi bulur, o donuk, o güzel gözlerde kaybolurum Bazen can pınarından can verir; bazen bir hançer olur saplanır yüreğime Ben senin gözlerinde ölmeyi isterdim En güzeli de ben sen yüreğinde ölmeyi isterdim gülüm



Adını duyduğunda buz keser yüreğim, solardı yüzüm, titrerdi sesim Bilmezsin Ne çok ağladı bu gözler sana, ne çok sızladı bu yürek


Sen bilmezsin, ne kadar tatlıdır o hayaller Anlayamazsın Bazen cansız bedenime can verir En umutsuz halimde elimden tutar Kâh yüksek dağlar gibi başım göğe erer, kâh derin girdaplar misali beni içine çeker


Hiç kimse sevmedi, sevmeyecek o hayali benim kadar Doğmadı, doğmayacak bir daha böyle aşk Öldü artık o hayal Ne arzu ne de heyecan kaldı Yoruldu bu yürek, yıkıldı bu dünya Sen anlamazsın, anlayamazsın Ne güzel sıkıntı, ne güzel dertti onlar


Gülü gördüm koklayamadım, suyu gördüm kanamadım, ateşi gördüm doyasıya yanamadım


Aşksız insan, dalsız, yapraksız, meyve vermeyen ağaç gibidir Aşksız insan, onu besleyen kollardan yoksun ırmak gibidir Susuz bir pınardır, dalgasız deryadır; Ben seni hiç sevmedim gülüm Ben seni seven beni sevdim Ben kendimi sevdim
İntikam topaldır, döner dolaşır hedefini bulur derler Evet Beni sen öldürdün Bugün bendeki seni de ben


Diyet ödenmiştir Yolun açık olsun GÜLÜM!



Cengiz YILMAZ