Keşke Af Edebilseydim Seni

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

keşke af edebilseydim seni

Bizden esirgediğin her şeyi; özgürlüğünü, cesaretini, kendini hep bir başka hayata ertelerken

Sessizliği çözen yeni bir kalp atışıyla uyandı gerçekler uykusundan

Bu umutsuzluk: Gerekçesiz geç kalmışlık, yaşamı anlamsızlaştıran

Seni özlemiyorum nicedir, şiirlerine sığmayan bir kadına yazıyorum gecikmiş tüm yazıları

Düşlerime dar ettiğin bu tek kişilik yatak daha kaç uykusuz geceye razı olacaktı; hangi gidişin gözlerimde ağlayabilir artık; kaç yarın akmadan seni bekleyebilir damarlarımda ve daha kaç sözcük boyun eğmeliydi yüreğimden damıttığım bu lal acılara? Sana kendini koru diye verdiğim silahla vurmaya kalkıştın beni; üç kelimeyle, üç kurşun sıkar gibi& Bir başkasıyla değil, aslında kendinle ihanet ettin sen bana& Keşke

keşke affedebilseydim seni!

Aşka zamanın yoktu, ne de cesaretin

Her seferinde bir tek bana dönebileceğini bilerek gittin

Ama bu son gidiş, son atlayışındı içindeki derin boşluğa; ellerini uzattınsa da, görmedim! Şimdi yok değil bir hiçsin!

Söz dizimlerine sığmadı affın, yüreğine de, temiz tutmayı beceremediğin geçmişimize de

Alınacak tek bir nefes bile kalmadı, düşlenen çalıntı mutluluklardan

Bari içimdeki çocuğun oyun arkadaşı olarak kalmayı becerebilseydin

Ona da razıydım oysa ben

Biz seninle konuşurduk

Bazen bir tek beden, tek bir ruh gibi; bazen herkes ve her şey adına bir tek cümleyle, saklamadan ve saklanmadan& Kendimizi anlattığımızı düşünürken, aslında kendimizi anladığımızı fark ederek konuşurduk

Hatırlasana, ne çok gülerdik

Sen, çok yaramazdın bütün o büyümeyen erkek çocukları gibi

bir de martılar vardı ve benim seni bile sinir eden şu çay meselem

Konuşmak

çıplak, fütursuz, kendiliğinden

seninle bir tek, ama hayatla baş başa kalınca en çok, bunu özlüyorum! Olsun&

Senden nefret etmeden ölmek ist(em)iyorum; sakın dönme!

Tozu yerinden oynatmak başıma bela açacak

Bizim aşk kalemiz yıkıldı

Kapat bu sayfayı; kanadını kırasım geliyor artık!

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Keşke Af Edebilseydim Seni keşke af edebilseydim seni Bizden esirgediğin her şeyi; özgürlüğünü, cesaretini, kendini hep bir başka hayata ertelerken Sessizliği çözen yeni bir kalp atışıyla uyandı gerçekler uykusundan Bu umutsuzluk: Gerekçesiz geç kalmışlık, yaşamı anlamsızlaştıran Seni özlemiyorum nicedir, şiirlerine sığmayan bir kadına yazıyorum gecikmiş tüm yazıları Düşlerime dar ettiğin bu tek kişilik yatak daha kaç uykusuz geceye razı olacaktı; hangi gidişin gözlerimde ağlayabilir artık; kaç yarın akmadan seni bekleyebilir damarlarımda ve daha kaç sözcük boyun eğmeliydi yüreğimden damıttığım bu lal acılara? Sana kendini koru diye verdiğim silahla vurmaya kalkıştın beni; üç kelimeyle, üç kurşun sıkar gibi& Bir başkasıyla değil, aslında kendinle ihanet ettin sen bana& Keşke keşke affedebilseydim seni! Aşka zamanın yoktu, ne de cesaretin Her seferinde bir tek bana dönebileceğini bilerek gittin Ama bu son gidiş, son atlayışındı içindeki derin boşluğa; ellerini uzattınsa da, görmedim! Şimdi yok değil bir hiçsin! Söz dizimlerine sığmadı affın, yüreğine de, temiz tutmayı beceremediğin geçmişimize de Alınacak tek bir nefes bile kalmadı, düşlenen çalıntı mutluluklardanBari içimdeki çocuğun oyun arkadaşı olarak kalmayı becerebilseydinOna da razıydım oysa ben Biz seninle konuşurduk Bazen bir tek beden, tek bir ruh gibi; bazen herkes ve her şey adına bir tek cümleyle, saklamadan ve saklanmadan& Kendimizi anlattığımızı düşünürken, aslında kendimizi anladığımızı fark ederek konuşurduk Hatırlasana, ne çok gülerdik Sen, çok yaramazdın bütün o büyümeyen erkek çocukları gibi bir de martılar vardı ve benim seni bile sinir eden şu çay meselem Konuşmak çıplak, fütursuz, kendiliğinden seninle bir tek, ama hayatla baş başa kalınca en çok, bunu özlüyorum! Olsun& Senden nefret etmeden ölmek ist(em)iyorum; sakın dönme! Tozu yerinden oynatmak başıma bela açacakBizim aşk kalemiz yıkıldıKapat bu sayfayı; kanadını kırasım geliyor artık!