Yıldızlar

Yine gece olmuş ve yine karanlık çökmüştü dört bir yanaŞehir karanlık ve sessizlik içinde boğuluyorduBütün gecelerde olduğu gibi gecenin tek güzelliği yıldızlardı ve yine kadın elinde kalemi, önünde defteri ile camın kenarına oturmuş bu eşsiz güzelliği seyrediyordu
O an camda oturup onlar seyretmek değil de, onlardan biri olup seyredilmeyi diliyoruduAslında yıldızlara baktığı her gece düşündüğü şey buyduOna bunu düşündüren yıldızların güzelliği miydi yoksa hayattan sıkılmışlığı mıydı anlayamıyorduVe hiç kimseye anlatamıyordu içinde kopan fırtınalarıAnlatmaya kalksa; boğazı düğümleniyor, sözcükler bitiyor, cümleler anlamını yitiriyordu
Belki de artık ölmeyi istiyorduBelki ölünce her gece hayalini kurduğu gibi bir yıldız olabilirdiAma bunların yalnızca bir hayal olduğunun o da farkındaydıAslında onu ayakta tutan bu hayalleriydi
"Mutlu olmak" Acaba birgün "mutluyum" diyebilecek miydi?İçinden geçenleri anlatabilecek miydi?Bu düşüncelerle seyrediyordu yıldızları
Artık onun dostları gecenin tüm karanlığı içinde parlayan yıldızlarıydıOnlarla konuşurdu içten içeYıldızları onu her zaman dinlerdi
O hüzünlendiği zaman ağlardı gökyüzü ve yıldızlarO zaman yanaklarından düşen gözyaşlarının sıcaklığını, yakıcılığını hissederdi
Bulutlu geceler mezardı onaBir düşmandı sankiDostlarıyla arasına giren bir düşmanAma o, yine anlatırdı herşeyiO hain, kara bulutların ardından dinlediklerini bilirdi çünkü
Bazen ise yıldızlar acılarına dayanamayıp kayar giderdi gökyüzündenO da bu dünyadan kayıp gitmeyi istiyorduDostlarına, yıldızlarına ulaşmak
Bu düşünceler beynini kurcalarken gözleri ağır ağır kapanır, dalardı uykuyaUyandığında yeni bir gün başlardıSevmezdi gündüzüArkadaşları vardı elbet ama hepsi sahte, kepsi yapmacık gelirdi ona
Yıldızlar gibi bir dost bulamamıştı hiçbir zamanBulduğu zaman ise sımsıkı tutup bir daha bırakmayacağına and içmişti
Şimdi bu kız; uyandığında onu nelerin beklediğin bilmeden, geceleri gökyüzünde görünen ama aslında hep kalbinde olan dostlarıyla daldı uykuya