Ne Olur Diren Kalemim

sonra biz büyüdük
büyüdükçe yüreğimizi küçülttük"
(Tayfun Talipoğlu)

Hayatın sırrına varmış çocuklardık biz Gözlerimiz beş yaşındaydı ama yüreğimizde yüzlerce yılın yaşanmışlığı Yeryüzünde kaç bebeğin çığlığı toprakla boğulduysa, kaç ana soğuk bir taşla sarmışsa bağrını, kaç köy yakılıp yıkılmışsa, kaç insan yalın yapıldak dökülmüşse yollara biz görmüştük sadece

Yağmurun sesine ıslanırdık sımsıcak yuvamızda Dünyanın öbür ucunda kırılan bir gül dalıyla kırılırdık

Ah be çocuk ne zaman unuttu gözlerimiz hüzünle gülümsemeyi En son ne zaman ağladık bir türküye sabaha kadar Ne zaman unuttu elimizdeki kalem mürekkepten gözyaşlarını dökmeyi sayfalara

Düşlerimiz de farklıydı oysa öncelerde Hürriyet caddesinde özgürce oynayan çocuklar vardı Devrim sokağında yorgun akşamüstleri güleç yüzlü işçiler dönerlerdi evlerine

Düşlerimiz de farklıydı oysa öncelerde Ne dağlar bizim olsun isterdik, ne denizler Sahte de olsa anlık bir gülümsemeydi bütün beklediğimiz

Şimdi hergün biraz daha kuruyor gözpınarlarım ve hergün biraz daha kuruyor yüreğimde aşka adanmış karanfil Ellerimi uzattığım yer uçurum oluyor sanki

Umudu anlatan şiirler yazmak istiyorum yine, içinde ölümlerin ve ayrılıkların olmadığı Pırıl pırıl bir bahar sabahı, yiten dostların gülümseyişlerini Sonra bir yıldırım gibi düşsün istiyorum yüreğime yarin o parıldayan gözleri

Ne olur diren kalemim
Vakit geç değil daha



Melih COSKUN