Seviyoruz Ama Sevinemiyoruz

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Bizim ki sevgi mi?

Sevilmek için seviyoruz çoğu zaman

Alışkanlıklarımıza süs olsun diye seviyoruz

Özgürlükten değil, mecburen; mecburiyetten seviyoruz

Doğurmuyor sevgimiz, ne başka sevgilere kapı açıyor ne de dünyamızı genişletiyor

Tersine, sevgilerimizden bir hapishane örüyoruz kendimiz ve sevdiklerimiz için!

Seviyoruz, seviyoruz, seviyoruz ama bir türlü sevinemiyoruz!

Geçen hafta şehrin tuzu kuru mahallelerinde ne kadar cıvıltılı, parıltılı cadde varsa, bir aşağı bir yukarı dolaştım

Hallere tavırlara, yüzlere, gözlere, ifadelere baktım

Sevinç aradım

Kimbilir, belki ihtiyacım vardı buna

Fakat sevince dair ne varsa, yok denecek kadar azdı!

Ne şükür duygusuna has gösterişsiz fakat hakiki neşeden eser vardı

Ne de tek başına güneşli bir günün bile insanın içini kıpır kıpır edebileceği bilgisinin izleri

Sanki kimse hayatında hiç gerçekten sevinmemiş, sevinç nedir bilmemiş gibiydi!

Tamam! Hemen insanların güncel dertlerinden dem vurarak lafımı ağzıma tıkmaya çalışmayın ne olur!

Hali vakti yerinde olduğu belli olanlara; sağlıklı görünenlere; yanına eşini dostunu alıp sokağa çıkmış oldukları için gülüp oynayarak dolaşanlara baktım ben

Eğleniyorlardı ama neşeleri yoktu

(Ki ikisi çok farklıdır!)

Bedenleri "fit"ti, giysileri güzeldi

Ama gülümsemeleri bile kırgınlıkların, kızgınlıkların yüzlerine derin çizgiler olarak kazınmış olduğunu saklayamıyordu

İfadeleri çirkindi

Çünkü içlerindeki haset ve rekabet duygusunun ağırlığı hallerine tavırlarına yapışmış kalmış fakat sevinç dışarda kalmıştı

Yıllardır altını çize çize söylediğimi yine tekrarlayacağım şimdi

Olur olmaz biçimde sevgi kavramını kutsallaştırmak yerine biraz da şükür ve değer bilme duygusuna yer açsak

Sevinç duygusunu endüstriyel eğlenceye kurban etmesek

Mızmızlığa ve yakınmaya tanıdığımız primin onda birini sevinmeye ve neşeye ayırsak

Güzel olacak galiba!

Yok! Eminim

Çok güzel olacak!

Haşmet Babaoğlu

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Seviyoruz Ama Sevinemiyoruz Bizim ki sevgi mi? Sevilmek için seviyoruz çoğu zaman Alışkanlıklarımıza süs olsun diye seviyoruz Özgürlükten değil, mecburen; mecburiyetten seviyoruz Doğurmuyor sevgimiz, ne başka sevgilere kapı açıyor ne de dünyamızı genişletiyor Tersine, sevgilerimizden bir hapishane örüyoruz kendimiz ve sevdiklerimiz için! Seviyoruz, seviyoruz, seviyoruz ama bir türlü sevinemiyoruz! Geçen hafta şehrin tuzu kuru mahallelerinde ne kadar cıvıltılı, parıltılı cadde varsa, bir aşağı bir yukarı dolaştım Hallere tavırlara, yüzlere, gözlere, ifadelere baktım Sevinç aradım Kimbilir, belki ihtiyacım vardı buna Fakat sevince dair ne varsa, yok denecek kadar azdı! Ne şükür duygusuna has gösterişsiz fakat hakiki neşeden eser vardı Ne de tek başına güneşli bir günün bile insanın içini kıpır kıpır edebileceği bilgisinin izleri Sanki kimse hayatında hiç gerçekten sevinmemiş, sevinç nedir bilmemiş gibiydi! Tamam! Hemen insanların güncel dertlerinden dem vurarak lafımı ağzıma tıkmaya çalışmayın ne olur! Hali vakti yerinde olduğu belli olanlara; sağlıklı görünenlere; yanına eşini dostunu alıp sokağa çıkmış oldukları için gülüp oynayarak dolaşanlara baktım ben Eğleniyorlardı ama neşeleri yoktu (Ki ikisi çok farklıdır!) Bedenleri "fit"ti, giysileri güzeldi Ama gülümsemeleri bile kırgınlıkların, kızgınlıkların yüzlerine derin çizgiler olarak kazınmış olduğunu saklayamıyordu İfadeleri çirkindi Çünkü içlerindeki haset ve rekabet duygusunun ağırlığı hallerine tavırlarına yapışmış kalmış fakat sevinç dışarda kalmıştı Yıllardır altını çize çize söylediğimi yine tekrarlayacağım şimdi Olur olmaz biçimde sevgi kavramını kutsallaştırmak yerine biraz da şükür ve değer bilme duygusuna yer açsak Sevinç duygusunu endüstriyel eğlenceye kurban etmesek Mızmızlığa ve yakınmaya tanıdığımız primin onda birini sevinmeye ve neşeye ayırsak Güzel olacak galiba! Yok! Eminim Çok güzel olacak! Haşmet Babaoğlu