Kara Kaplı Bir Kitaba Sadece Boş Sayfalar Yakışırdı.

Kalın bir kitap oluşturdum geçmişimden,

dışına bir kapak gerekti ve rengi önemliydi



Beyaz mı olmalıydı?

Ya kırmızı,

derken kararımı verdim



Siyah olacaktı, siyah ve kalın kapaklı bir kitap

“Neden siyah?” diye sordu gözyaşım



Cevabım hazırdı;



“Çok eskidendi, umutlarım dağılmadan önce havaya, yeşermeye çalışan tohumlarım vardı gelincik bahçelerinde,

büyümesine, açmasına izin vermeden soldurdular

Toprağını ise savurdular havaya, belki yeniden filiz verir diye çiçeklerim”



İnsanlar böyle acımasızdı işte, önce sadakat bağı kurarmış gibi yapıp, sonra yıkarlar tüm bağlarını

Ellerini tam uzattığını sanırken hatta uzatmışken onlar çekiverir ansızın,nedeni bilinmez bu kaçışın



Gün geldi su içmek istedim eski, yosun tutmuş, yıllara meydan okumuş bir çeşmeden, bir el uzandı ve bir bardak ardından;



“Buradan iç” dedi



Çeşmeden kana kana su içmek varken, bir bardağa sığacak kadar azdı bana ikram etmek istediği su, bilemedi

Nezaketti oysa yapmaya çalıştığı, ben yanlış anladım karşımdakini, haykırdım;

“Bir bardak su bumudur bana layık gördüğün?”

Cevabını alamadan uzaklaştım oradan, biliyordum geride kırılan bir kalp bırakmıştım



Sonra bir ekmeğe uzandı elim, sımsıcak, fırından yeni çıkmış, alıp kopardım Sıcakken ekmek ne güzel kokardı

Biri geldi;

“Benimle ekmeğini paylaşır mısın,bende açım” dedi

Hepsini verdim, bir dilim ekmekle doymasını bilirdim ben Karnı doyduktan sonra yüzüme baktı, derin, manasız Boştu bakışları, dudaklarını büzüştürdü;

"Biraz sıcaktı ekmek, birazdan kesin karnım ağrır"

Sinirlendim yüzüne tokatı atmamak için kendimi zor tuttum



Ardından başkası, diğerlerinden farklıydı, benden sevgi dilendi En değerli varlığımdı sevgim, ona nasıl verirdim Acaba layık olabilecek miydi?

Sevgi istedi,

sevgi,

bir bardak su ile susuzluğu giderebilecek, bir dilim ekmekle karnı doyurabilecek en büyük değerdi sevgi

Benden sevgimi istedi, ben ise beraberinde aşk, sadakat,kocaman bir kalp verdim

Onu kalbime kilitleyip, anahtarını attım uçurumdan aşağıya, bir daha bulmam mümkün olmasın diye

İlk sevgi, ilk aşk, ilk göz ağrısıydı bende

Zaman sonra yüzüme baktı, gülümsedi;

"Sevgin yetiyor ama"



Amasını dinlemedim söylediğinin

Sevgide ama olmazdı, yüzüne kapadım açtığım tüm kapıları



Sana bakan bir çift güzel göze değiyor gözlerin, sonra elleri ellerine

Aldığın nefesten bile değerli olduğunu sanırken, sevgi cümlesinin sonunda kocaman bir “ama” kelimesini söyleyebilecek kadar cesareti bulabiliyor kendinde



Yıllar geçti, aynadan baktığımda kendimi görmem gerekirken yaşadıklarımı gördüm

Hep bir yerlerde yanlış yaptım diye düşündüm evet yanlışı ben yapmıştım

İnsanın hatalarını anlaması için neden saçlarına aklar düşmesi, ellerinin üzerinde çizgiler belirmesi gerek hala anlamadım



Bu yüzden kara kaplı bir kitap, içinde boş sayfalar, yazamadım

Düşündüm, gözlerimi gece "O"na sakladım,

ağladım, fakat bir kelime dahi yazamadım

Kara kaplı bir kitaba sadece boş sayfalar yakışırdı