Uzakları Özlemek

Uzakları Özlemek



İnsan tüm güzelliklerine,tüm yaşanırlığına rağmen bıkar bazen bulunduğu yerdenBiraz ötelere kaydırıp bakışlarını,uzakları merak etmeye başlarKarşısında yükselen dağı,başka ovaları,vadileri,çölleri,yıldızları özlerUfkun ötesine düşer hepHazırlığını yapar her fırsatta çıkacağı yolculuğun;sıkıntılarını,gözyaşlarını,

kırıklıklarını toplayıp doldurur çıkınlarınaUnutmak istediklerini alıp götürür yaniUnuttukları ise zaten silinmiştir belleğindenYeni şeyler yerleştirmek için silinenlerin yerine,zaman kollamaya başlar insan

Gördüğü güzel bir çiçeğin kokusunda uçuverir

gitmek istediği yere;karşı dağın yaylasında bulur kendiniGeldiği yolun,tırmandığı yokuşun yorgunluğu vardır üstündeÖnünde uzanan çayırları koşmak ister ama nafile!Vazgeçer,bırakır kendini toprağaUzanır sırtüstü ve hiçbir şey göremez gökyüzünden başka’Bu gök,der; geldiğim yerde de vardıHem de aynısıymış!’

Kollarını iki yana bıraktığında,ellerine değen çimin ıslaklığını duyumsar; gözyaşları gelir aklına, zehir gibi!Yüreğinde kırılan dalların acısı düğümlenir

boğazınaYaylanın oksijen dolu havasında eritmek istercesine yutkunur; hem de kerelerceAğlamaya başlar yenidenSırtını dayadığı ıslak çimenler

ısınmıştır artık;uykuya dalar

Uyandığında yaşamanın güzel olduğunu teyit eder kendi kendineEvet, yaşamak güzeldir gene deHer şeye rağmen güzeldir!Kutsal bir kitabı tutarcasına

iç huzura kavuşur bunu düşününceAz ötesinde bulunan ağaca, onun yaprağına, üstünde cıvıldayan

kuşa bakıp gülümser; umudunu yeşertir yeniden

yaşamak adına

Yaşamanın güzelliğini budanmış ağaçlara sormak gerekir aslındaÖlüm ile yaşam arasına çizilen ince çizgide gelip giden korku,bir filizin yeşermesiyle

sona ererİnsan da böyledirTam bitti derken her şey, değen bir elle başa döner; yeni yarınlar, yeni hayaller, yeni uzaklar yaratır kendineBundan dolayı değil midir ağaçların baharda yeşermeleri, tohumların toprağı delip güneşe doğru başkaldırmalarıBundan dolayı

değil midir darağaçlarına olan nefretimiz?!

Hep dorukları özlesek de; bazen,salkım söğütlerin,

karanfillerin, akasyaların, palmiyelerin ve nicelerinin yere çekimli dallarına katılıp;çöllere, ovalara, vadilere de düşer yolumuzOrtasından nehrin geçtiği vadi, yar koynu gibidir benceOva ise, gönüldür gepgeniş

Çöller ne demekse!?Aşk belki de! Kumlarında kaybolmak, savanlarında susuzluk gidermek; sonra

yeniden susamak, yağmur ormanlarını özleyerek

Aşk sarmaşık demekmiş ya, sanırım, dünyanın her yerinde var sarmaşık denen bu arsız ama güzel otÖnemli olan ona yürekle dokunabilmek, sevgiliyi ağaç sanıp sarılabilmek