Şairini Kaybeden Şehir

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

Ankara, akasyalar ve şairler şehriydi bir zamanlar

“Birinci Yeni” orada doğmuştu; “İkinci” de…

Attila İlhan, Bilgi Kitabevi’nde çalışırdı

Set Kafeterya’nın caddeye bakan köşesinde şapkasını devirip “Yaraya Tuz Basmak”ı mı yazardı, “Sırtlan Payı”nı mı?

Ahmet Say, Metin Altıok, Tahsin Saraç, gündüz “Türkiye Yazıları”nı hazırlar, akşam Tavukçu’da rakı kadehinde şiir tokuştururlardı

O ekipten Vecihi Timuroğlu, Atatürk Lisesi’nde müdürümüzdü

Gülten Akın, Kültür Bakanlığı’nın Yayın Danışma Kurulu’ndaydı

Özdemir İnce’nin, Ritsos çevirisi “Boyun Eğmeyen Ülke”, 12 Eylül’e 5 kala çıkmıştı

Çok geçmeden boyun eğmişti bizim ülke…

Darbede Gazi Eğitim’de öğretmenlik eden şair Ahmet Telli’yi “komünistlik”ten götürmüşlerdi; “Hüznümüz isyan olmuştu” o zaman…

Aynı okuldan Hasan Hüseyin’i de bir önceki darbede aynı bahaneyle götürmemişler miydi? O darbeden de “Acıyı Bal Eğledik” çıkmıştı

Ece Ayhan, Cahit Sıtkı, Sezai Karakoç, Mülkiye’de talebeydiler

Dil Tarih’te Can Yücel Latince şiirler okurdu, daha sonra Metin Altıok’un felsefe okuyacağı dersliklerde…

Enver Gökçe de oradan yetişmiş, sonra Halkevleri’nin “Ülkü” dergisinde Ahmet Hamdi Tanpınar’la, Ahmet Kutsi Tecer’le, Nurullah Ataç’la tanışmış, Arif Damar’la, Mehmet Kemal’le dost olmuştu

Onların sevmediği “Garip” akımı az ilerdeki Atatürk Lisesi’nde doğmuştu

Okulun zili çaldı mı Orhan Veli, Oktay Rıfat’ın yanına koşar, “Teneffüsü gavur etmeyelim Oktay…” derdi, “…şiirden bahsedelim…”

Kolay mı? Edebiyat hocaları Tanpınar’dı

İki yıl sonra Melih Cevdet de katılmıştı aralarına… dersten kaçıp ahşap istasyon binasında şiir okur, Türk Ocağı’nda Othello izler, Bulvar’da adını bile bilmedikleri bir kadının bahçesine kağıda sarılı şiirler bırakırlardı

Erendiz Atasü’ye bakarsanız “Bulvar hanımeli kokardı” o zamanlar… “Tek katlı evler, boz renkli apartmanlara dönüşmemiş, bahçeler ölmemişti henüz…”

Erdal Öz, Sergi kitabevini yönetirdi; Muzaffer Erdost, “Sol Yayınları”nı… (adına İlhan eklenmemişti daha…)

Zafer’in merdivenlerini inip çarşıya daldınız mı Toplum kitabevinde Remzi İnanç karşılardı sizi…

“Gülü bozkır toprağı kokan”, Ceyhun Atuf Kansu Etimesgut şeker fabrikasında, Behçet Aysan Yenişehir SSK dispanserinde doktordu

İlhan Berk, Ziraat Bankası’nın yayın bürosunda tercümanlık yapardı

“Yeni” sulara açılmasına, “Galile Denizi’ni çıkarmasına ramak kalmıştı

Türkiye Selülöz ve Kağıt Sanayii’nde çalışan Turgut Uyar, “Ankara’dan gelir geçer trenim/ bir gün olur elbet ben de binerim” dizelerini yazmamıştı

Gitmemişti ki daha… Sonra gittiler

Geride şiiri solmuş bir harabe bırakarak göçtüler birer ikişer… Şöyle demişti son kalanlardan Metin Altıok:

“Zaman zaman soruyorum kendime; nerde Cemal Süreya? Ne oldu Tavukçu’daki öğle rakılarına? Coşkularım tarazlandı benimse, umudumda güve yenikleri; pas kokuyor aşklarım ve artık parlak bir tefle dolaşıyorum Ankara sokaklarını… en kötüsü de, yaşlandı zamanımın güzel kızları… Ankara, benim aziz kentim, sen kendini biraz fazla koyverdin…

Sonra Metin Altıok da gömülmek istediği şehrinin toprağına yattı

İlhan Berk’in de ölümüyle, şairlerin Ankara’sı hepten koyverdi kendini…

Bugün o şairlerin ne büstleri var parklarda; ne sokak tabelalarında isimleri… ne akasya kokulu bir durakta resimleri…

Akasya da kalmadı ya hoş…

Bulvar, hanımeli kokmuyor artık…

Tavukçu’dan mısralar sızmıyor İnkılap sokağına…

“Sırtlan Payı”nın yazıldığı Set Kafeterya’dan “Bi daha mı gelicez dünyaya” nameleri yükseliyor

“İnsan, yaşadığı yere benzer” diyor ya Edip Cansever; siyasetçi biraz da ondan, kurumuş dallara benziyor

Can Dündar

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Şairini Kaybeden Şehir Ankara, akasyalar ve şairler şehriydi bir zamanlar “Birinci Yeni” orada doğmuştu; “İkinci” de… Attila İlhan, Bilgi Kitabevi’nde çalışırdı Set Kafeterya’nın caddeye bakan köşesinde şapkasını devirip “Yaraya Tuz Basmak”ı mı yazardı, “Sırtlan Payı”nı mı? Ahmet Say, Metin Altıok, Tahsin Saraç, gündüz “Türkiye Yazıları”nı hazırlar, akşam Tavukçu’da rakı kadehinde şiir tokuştururlardı O ekipten Vecihi Timuroğlu, Atatürk Lisesi’nde müdürümüzdü Gülten Akın, Kültür Bakanlığı’nın Yayın Danışma Kurulu’ndaydı Özdemir İnce’nin, Ritsos çevirisi “Boyun Eğmeyen Ülke”, 12 Eylül’e 5 kala çıkmıştı Çok geçmeden boyun eğmişti bizim ülke… Darbede Gazi Eğitim’de öğretmenlik eden şair Ahmet Telli’yi “komünistlik”ten götürmüşlerdi; “Hüznümüz isyan olmuştu” o zaman… Aynı okuldan Hasan Hüseyin’i de bir önceki darbede aynı bahaneyle götürmemişler miydi? O darbeden de “Acıyı Bal Eğledik” çıkmıştı Ece Ayhan, Cahit Sıtkı, Sezai Karakoç, Mülkiye’de talebeydiler Dil Tarih’te Can Yücel Latince şiirler okurdu, daha sonra Metin Altıok’un felsefe okuyacağı dersliklerde… Enver Gökçe de oradan yetişmiş, sonra Halkevleri’nin “Ülkü” dergisinde Ahmet Hamdi Tanpınar’la, Ahmet Kutsi Tecer’le, Nurullah Ataç’la tanışmış, Arif Damar’la, Mehmet Kemal’le dost olmuştu Onların sevmediği “Garip” akımı az ilerdeki Atatürk Lisesi’nde doğmuştu Okulun zili çaldı mı Orhan Veli, Oktay Rıfat’ın yanına koşar, “Teneffüsü gavur etmeyelim Oktay…” derdi, “…şiirden bahsedelim…” Kolay mı? Edebiyat hocaları Tanpınar’dı İki yıl sonra Melih Cevdet de katılmıştı aralarına… dersten kaçıp ahşap istasyon binasında şiir okur, Türk Ocağı’nda Othello izler, Bulvar’da adını bile bilmedikleri bir kadının bahçesine kağıda sarılı şiirler bırakırlardı Erendiz Atasü’ye bakarsanız “Bulvar hanımeli kokardı” o zamanlar… “Tek katlı evler, boz renkli apartmanlara dönüşmemiş, bahçeler ölmemişti henüz…” Erdal Öz, Sergi kitabevini yönetirdi; Muzaffer Erdost, “Sol Yayınları”nı… (adına İlhan eklenmemişti daha…) Zafer’in merdivenlerini inip çarşıya daldınız mı Toplum kitabevinde Remzi İnanç karşılardı sizi… “Gülü bozkır toprağı kokan”, Ceyhun Atuf Kansu Etimesgut şeker fabrikasında, Behçet Aysan Yenişehir SSK dispanserinde doktordu İlhan Berk, Ziraat Bankası’nın yayın bürosunda tercümanlık yapardı “Yeni” sulara açılmasına, “Galile Denizi’ni çıkarmasına ramak kalmıştı Türkiye Selülöz ve Kağıt Sanayii’nde çalışan Turgut Uyar, “Ankara’dan gelir geçer trenim/ bir gün olur elbet ben de binerim” dizelerini yazmamıştı Gitmemişti ki daha… Sonra gittilerGeride şiiri solmuş bir harabe bırakarak göçtüler birer ikişer… Şöyle demişti son kalanlardan Metin Altıok: “Zaman zaman soruyorum kendime; nerde Cemal Süreya? Ne oldu Tavukçu’daki öğle rakılarına? Coşkularım tarazlandı benimse, umudumda güve yenikleri; pas kokuyor aşklarım ve artık parlak bir tefle dolaşıyorum Ankara sokaklarını… en kötüsü de, yaşlandı zamanımın güzel kızları… Ankara, benim aziz kentim, sen kendini biraz fazla koyverdin… Sonra Metin Altıok da gömülmek istediği şehrinin toprağına yattı İlhan Berk’in de ölümüyle, şairlerin Ankara’sı hepten koyverdi kendini… Bugün o şairlerin ne büstleri var parklarda; ne sokak tabelalarında isimleri… ne akasya kokulu bir durakta resimleri… Akasya da kalmadı ya hoş… Bulvar, hanımeli kokmuyor artık… Tavukçu’dan mısralar sızmıyor İnkılap sokağına… “Sırtlan Payı”nın yazıldığı Set Kafeterya’dan “Bi daha mı gelicez dünyaya” nameleri yükseliyor “İnsan, yaşadığı yere benzer” diyor ya Edip Cansever; siyasetçi biraz da ondan, kurumuş dallara benziyor Can Dündar