Ayrılık

Yaşamdan adım adım uzaklaşıyordum, nefes almaktan, nefes alma sebebimden Zaman dursun, dakikalar hiç geçmesin istiyordum Ayrılık vakti gelmişti Bir ayrılık değildi bu, bir mecburiyetti kimseye anlatamasam da gitmek zorundaydım

Bütün vücudum bana düşman olmuştu adeta Kalbimle savaşıyordum gitme diyordu bana, gitme Oysaki bilmiyordu gitmemeyi en çok ben istiyordum Deli gibi atıyordu, sanki dışarı çıkmak istiyordu Orada sevdiğimin yanında kalmak istiyordu bana söz geçiremediğini anlayınca Adım adım merdivenlere yaklaşıyordum, yaklaştıkça ayaklarım ağırlaşıyordu Sanki merdivenlerin ucunda cehennem beni bekliyordu; alev alev Daha bir coşkuluydu alevler sanki Dönüp arkama bakamıyordum, sevdiğimi orada öylece bırakmıştım Suçluydum ona göre, hatta benliğime göre Ama gitmeliydim, dönüp arkama baktım sevdiğime, bıraktığım gibiydi Kalakaldım bende Ağlamamalıydım Gözyaşlarımı yenmeliydim Utandığımdan değil, sevdiğimin canını yakmamalıydım Yutkundum sadece, baktım Gitme demesi için yalvarıyordum içten içe Tek kelime, gitme Ama bir yandan da dememesi gerektiğini biliyordum Dayanamazdım çünkü koşardım, sarılırdım boynuna bırakma beni diye yalvarırdım Ama gitmeliydim Vakit azdı Yavaş yavaş indim merdivenleri Sevdiğimi göremez olmuştum indikçe İndikçe daha bir yaklaşmıştım cehenneme, daha bir zor olmuştu nefes almak Zaman akmıyordu da sanki benimle dalga geçiyordu Dakikalar saat olmuştu adeta Biliyordum o oradaydı, 20 basamak ötede ama çıkamamak o basamakları, çıkıp yanına gidememek daha bir zordu O merdivenleri indim tam son kez görebilmek için Allah’a dua ederken bir anonsla o merdivenleri yeniden çıktım Ama sevdiğime kavuşmak için değildi Olsun onu görmekte yetmez miydi? O zor dakikalar başlıyordu işte Kapının önünde beklerken arkamda onun olduğunu, baktığını hissetmek çok zordu Kendimle daha ne kadar savaşabilirdim bilmiyordum Gücüm tükenmişti Bakmak istemiyordum yanına gidip elini tutup bırakamamaktan korkuyordum Ama onu görmeden de yapamıyordum Kapı açılmıştı Gidiyordum Son kez baktım sevdiğime Uzun bir zaman göremeyeceğim bir taneme Kapıdan geçtim Adımlarım küçülmüştü, gücüm tükenmişti, yürüyemiyordum Belki de yürümek istemiyordum Onunla aynı havayı solumaktan vazgeçmek istemiyordum Arkama dönsem onu göreceğimden emin olmak beni mutlu adıyordu Ama ne geri dönebildim ne de o kısacık yolu daha fazla uzatabildim Yerimdeydim Anonslar, konuşmalar, telaş bitmiş herkes yerini almıştı Kapılar kapanmıştı işte Uçak kalkışa hazırdı işte o an çok geçti biliyordum ama inmek istiyordum Geriye dönmek istiyordum Hiç bir şey umurumda değildi! Yeter ki o lanet olası kapılar açılsındı Yalvardım, ölümü bile göze almayı kabul ettim ama nafile! O kapılar açılmadı Uçak kalkmıştı bile yavaş yavaş uzaklaşıyordum bir tanemden her şey ufalmıştıtıpkı nefesim gibibir tek öfkem çok büyüktü !kendime ,hostese ,pilota ,herkese !sadece sevdiğimi istiyordum,sadece onu yanımda istiyordum ama nafileartık her yer bembeyazdı bulutlar sevdiğimi göremesem de onun olduğunu bildiğim o ufacık şehri kapatmıştısanki benden intikam alıyordu her şeygözyaşlarım durmak bilmiyorduuzaklaştıkça bitiyordumpişmandımama her şey için çok geçtielveda aşkım diyebildim sadece onu Allah’a emanet ederkenve haykırdım içimden gökyüzüne söylesin diye ;ben senin yerinede ağlıyorum bebeğim sen ağlama yeter ki bulutlar sana benden armağan olarak verecek gözyaşlarımı — ilk yağmurda —


aLıntı