İnsan İnsanı Denerse Kalp Hüküm Giyer

Dönüp arkamı giderim sandım, arkamı döndüm, gidemedim Durup kendime baktım; bir de üstelik gördüğümden utandım Kendimce yürüdüm yolumda, yaşanınca biter sandım, oysa bilirdim ki her kaldırım taşında sen vardın, izlerine basamadım Oturdum yosun kokan kayalara, orda bile hala senin kokun vardı?


Bu şehirden bana acılar kaldı

Şarap sundum aya ben ayrılık tattım

Seyyah oldum şu alemde öyküler yazdım

Oturup anlattım kendi halimce

Seyyah oldum şu alemde türküler yaktım

Oturup söyledim kendi halimce


Bir dal tutum, tutunamadığım o dalda bile sen vardın Kokladığım çiçekte, dokunduğum tende, aldığım her nefeste sen, uzanamadığım uzakta, sol yanımda yine sen Biliyorum ki sendin aslında; o ağaç gölgesinde beni koruyan yada bu deli yağmur sendin beni ıslatan, sırılsıklam?


Gözlerinden mektup ellerinden su

Bekledim durdum ben ne zor yolmuş bu

Seyyah oldum sözüm bildim gizlendim içime

Çığlık oldu gözlerim kendimi vurdum

Seyyah oldum şu alemde niceler gördüm

Anladım ki insan kalbine yolcu


Kapandım içime nicedir, içimde sen varsın diye Yüzümdeki gülümseyişin adı sensin, gözlerimden akan yaşların adı sen Kahkahalarımda gizlisin, ve akıyorsun ağladığımda gözlerimden gizlice ; damla damla anlasana?


Bana aşk lazım

Aşkta ateş ararım

Kapanmış kapılardan geçtim

Yanmayan bedenlerden güzelim ben yolumu sildim

Dünyanın hali

Çeker giderim

Yalnızlık yolcusu gönlüm

Bir garip seyyahım ama kendime göçerim


Gözlerime bak ve dinle; Bir yağmur damlasıydım, yüreğine düştüm Ne olur beni de götür yanında, fark etmez nereye döküldüğün


Ancak YARADAN Dener Kulunu,,,

İnsan İnsanı Denerse KALP Hüküm Giyer!


Alıntı