Yakan Top

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-11-2012

YAKAN TOP

Ata sporumuz yakan top çocukken en çok sevdiğimiz ve oynadığımız oyundu

Bazı yerlerde yakar top diye de adlandırılırdı

Gerçi değdiği zaman çok yakmıyordu ama isimi böyle konmuştu… Oyunu oynayacağımız zaman kimse birbirinin zilini çalmazdı çünkü evde durduğumuz saatler Genelde acıktığımız zaman dilimleriydi onun dışında hep sokaktaydık… Genelde bizlerden büyük biri seslenirdi “yakan top oynayanlar buraya diye” hepimiz toplanırdık oynadığımız alan genelde belliydi

Oyun alanında herkes toplandıktan sonra belki de oyundan daha da yorucu olan iş takım kurmaktı

Herkes iyi oynayanları takımına almak isterdi

Baktık ki zaman çok geçmiş takımları bir türlü kurulmuyor kura çekerdik

Genelde birinci ve ikinci kur’a mızıkçılar tarafından kabul edilmezdi üçüncü kurada takımlar kurulurdu

Genelde çok mecbur kalınmadıkça küçük çocuklar takıma alınmazdı onlar mahallenin nohut ve fasulyesi sayıldığı için ve çabuk yanacakları düşünüldüğü için; kenarda durun oyunu terk eden olursa sizi alırız diye avuturduk

Eğer çok iyi oynuyorsan herkes senin peşindedir

Seni takımına almak isterler tabiî ki bu sizin için bir gurur vesilesidir

Bazen büyüklerimizde oyunlara katılırdı

Ve kenarda hatırı sayılır bir kalabalıkta maçı izlerdi…

Çocukluk işte kızlarla oynaması daha zevkliydi… Onları topla yakmanın daha kolay olacağını hep düşünürdük ve onları yakmak daha çok hoşumuza giderdi veya yandıktan sonra yaptıkları mızıkçılık bize nedense zevk verirdi

Ama bazen çetin ceviz kızlarımızda olurdu onları yakmak meseleydi…

Oyunun en güzel yanı topu havada yakalayıp “CAN” almaktı

Bir can almak için canımızı verirdik ne günlerdi hey!

O top bize değmesin diye yapmadığımız cambazlık kalmazdı

Sırılsıklam olurduk

O oyunu oynayıp ta kilo almak mümkün mü?

Sevdiğimiz birisi yanmış ise elde ettiğimiz can hakkıyla onu seçip oyuna almak ne güzeldi kendimizi kahraman gibi hissederdik…

Top değince yandık mı üzülerek çıkardık veya birisini top ile vurduk mu çılgınca sevinirdik arkadaşlarımıza taktikler verirdik yerden at diye topu yakalayıp ta can almasın diye…

Bazen de top değdi mi değmedi mi tartışmaları oyuna bayağı bir ara verdirdi… Değdi mi değmedi mi diye tartışılır bilinen tüm yeminler edilirdi…

Ortada tek kalmak çok güzel bir duyguydu kenarda arkadaşlar sana tezahürat yapıyor dokuza kadar topu değdirmeden kalırsan tüm oyun arkadaşların tekrar oyuna girecek

Tüm umutlar sende sanki ülke yi kurtaracaksın o bilinçle ortadasın tüm arkadaşların kaderi senin elinde birazcık gururla ve bir kahraman edasıyla olmadık çılgınlıklar yapardık

Oyunun bitiş süresi yoktu ya çok yorulacaktık veya annemizin onlarca kez seslenmesi sonucunda oyunu artık çok tükenirsek bırakırdık

Gözünde gözlük kamburlaşmış bir vaziyette; Çocukluğu bilgisayar başında sanal oyunlarla geçiren Şimdiki çocuklara çok acıyorum

07-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Yakan Top YAKAN TOP Ata sporumuz yakan top çocukken en çok sevdiğimiz ve oynadığımız oyundu Bazı yerlerde yakar top diye de adlandırılırdı Gerçi değdiği zaman çok yakmıyordu ama isimi böyle konmuştu… Oyunu oynayacağımız zaman kimse birbirinin zilini çalmazdı çünkü evde durduğumuz saatler Genelde acıktığımız zaman dilimleriydi onun dışında hep sokaktaydık… Genelde bizlerden büyük biri seslenirdi “yakan top oynayanlar buraya diye” hepimiz toplanırdık oynadığımız alan genelde belliydi Oyun alanında herkes toplandıktan sonra belki de oyundan daha da yorucu olan iş takım kurmaktı Herkes iyi oynayanları takımına almak isterdi Baktık ki zaman çok geçmiş takımları bir türlü kurulmuyor kura çekerdik Genelde birinci ve ikinci kur’a mızıkçılar tarafından kabul edilmezdi üçüncü kurada takımlar kurulurdu Genelde çok mecbur kalınmadıkça küçük çocuklar takıma alınmazdı onlar mahallenin nohut ve fasulyesi sayıldığı için ve çabuk yanacakları düşünüldüğü için; kenarda durun oyunu terk eden olursa sizi alırız diye avuturduk Eğer çok iyi oynuyorsan herkes senin peşindedir Seni takımına almak isterler tabiî ki bu sizin için bir gurur vesilesidir Bazen büyüklerimizde oyunlara katılırdı Ve kenarda hatırı sayılır bir kalabalıkta maçı izlerdi… Çocukluk işte kızlarla oynaması daha zevkliydi… Onları topla yakmanın daha kolay olacağını hep düşünürdük ve onları yakmak daha çok hoşumuza giderdi veya yandıktan sonra yaptıkları mızıkçılık bize nedense zevk verirdi Ama bazen çetin ceviz kızlarımızda olurdu onları yakmak meseleydi… Oyunun en güzel yanı topu havada yakalayıp “CAN” almaktı Bir can almak için canımızı verirdik ne günlerdi hey! O top bize değmesin diye yapmadığımız cambazlık kalmazdı Sırılsıklam olurduk O oyunu oynayıp ta kilo almak mümkün mü? Sevdiğimiz birisi yanmış ise elde ettiğimiz can hakkıyla onu seçip oyuna almak ne güzeldi kendimizi kahraman gibi hissederdik… Top değince yandık mı üzülerek çıkardık veya birisini top ile vurduk mu çılgınca sevinirdik arkadaşlarımıza taktikler verirdik yerden at diye topu yakalayıp ta can almasın diye… Bazen de top değdi mi değmedi mi tartışmaları oyuna bayağı bir ara verdirdi… Değdi mi değmedi mi diye tartışılır bilinen tüm yeminler edilirdi… Ortada tek kalmak çok güzel bir duyguydu kenarda arkadaşlar sana tezahürat yapıyor dokuza kadar topu değdirmeden kalırsan tüm oyun arkadaşların tekrar oyuna girecek Tüm umutlar sende sanki ülke yi kurtaracaksın o bilinçle ortadasın tüm arkadaşların kaderi senin elinde birazcık gururla ve bir kahraman edasıyla olmadık çılgınlıklar yapardık Oyunun bitiş süresi yoktu ya çok yorulacaktık veya annemizin onlarca kez seslenmesi sonucunda oyunu artık çok tükenirsek bırakırdık Gözünde gözlük kamburlaşmış bir vaziyette; Çocukluğu bilgisayar başında sanal oyunlarla geçiren Şimdiki çocuklara çok acıyorum