Dudaktan Taşan Sevinç En İyi Arkadaş

Hastane odasına yansıyan güneş ışınları ortalığı iyiden iyiye aydınlatmıştı Tüm beyaz önlüklü asistanlar orta yaşlardaki ciddi ama bir o kadar da sempatik Profesörü dinliyorlardı


-Arkadaşlar astım tanısı nispeten kolay olmasına karşın tedavi ve izlenmesinde sorunlar yaşanan ve toplumda en sık görülen kronik karakterli birkaç hastalıktan birisidir Hastalık her yaş grubundan kişileri etkileyebilir


Astıma hava yollarının kronik inflamatuar(iltihabi reaksiyon) bir hastalığıdır Duyarlı kişilerde nöbetler halinde gelir:

* Nefes darlığı

* Göğüste sıkışma hissi

* Hırıltı

* Öksürük


rastladığımız başlıca şikayetlerdir Hastamızın hikayesi de Zatürreyle başlamış Şimdi tüm allerji testlerini yapacaksınız


O esnada yatakta yatan ufak tefek kız çocuğu bağırmaya yattığı yerde çırpınmaya başladı


-Gidin hepiniz gidin çıkın odadan rahat bırakın beni Gidin ben hasta filan değilim


Çığlıkları odaya sığmıyor koridor duvarlarına çarpıp tüm tavanları yumrukluyordu sanki


Profesör ve öğrencileri de şaşırmışlar birkaç sakinleştirici sözle çocuğu teskin etmeye çalışmışlar annesinin yalvaran sözleri bile etkili olmayınca çaresiz odadan çıkmışlardı


Annesi çocuğun gözünden dökülen yaşları silerken avuçlarıyla kendi akıttığı yaşların farkında bile değildi

-Yavrum ne olur yapma onlar doktor amcalar seni iyileştireceklerBizi buradan kovarlar yoksa

Çocuk annenin kolları arasında çırpınıyor;


-Anneciğim iğne yapmasınlar test yapmasınlar artık ben hasta değilim diye yalvarıyordu


Annenin yüreği değil sadece tüm ruhu isyandaydıTuttu yavrusunu sıktı kolları arasında öptü saçlarını ufacık bedeni sakladı koynunaTüm sıcaklığıyla


-Yavrum dedi hasta değilsin tabi ki çok iyisin daha da iyi olacaksın inan bana


Çocuk başını annesinin göğsüne yaslayıp geçirdiği sinir krizi etkisiyle yorğun düşmüş bedeninin uykunun güvenli kollarına bıraktı


Ağladı anne yıkıldı tüm duyguları ağır yaralıydıDua etti içinden sabır istedi Yaratıcıdan Sonra gözleri pencereye gelen güvercinin gözlerinde hayallere daldıUzaklara çok uzaklara gittiAklı onu tutup elinden ilkokul yıllarına götürmüştü


Deli gibi ders çalıştığı okuma aşkıyla dolu olduğu yıllar Hep birşeylere üzülünce hayata yenik düştüğünü hissedince hemen kendini mutlu olduğu o yıllarda bulur ah etse de olmayan hayallere o değerli yıllarını düşünmekle rahatlardı Sadece sınıfta değil tüm okulda birinci olurdu imtihanlarda Hatta bir gün tüm okulları gezen müfettiş gelmişti de onu kaldırmıştı ayağaHayret etmişti müfettiş bile ondaki bu çalışkanlığa sanki okuma azmi öğrenme arzusu öyle taşıyordu ki yüreğinden dışından bile görünüyordu Müfettişin tüm sorularını doğru bilmesi hatta sorduklarından da fazlasını anlatması diğer okullarda da duyulmuş öğretmenlerinin takdir ettiği bir öğrenci olmuştuİlkokul bitince öğretmen okulunu dereceyle kazanmıştı


Öyle mutluydu ki öğrenme aşkına şimdi de öğretme aşkı eklenmiştiBinlerce hayal kurdu geceleri yıldızları başı ellerinin arasında seyrederken Hayallerinin baş köşesine kimisi eli yüzü kirli kimisi afacan kimisi cin bakışlı ama hepsi sevimli gülen yüzlü çocukları oturttu


Ama nereden bilirdi ki eniştesinin hayallerine dağlar gibi engeller koyacağınıAnne ve babası üzerinde etkisi öyle büyüktü ki eniştesinin Kız evlat okur muymuş nerde görülmüş diyerek her gün gidip geldi evlerineİşledi onları okumanın kötü olduğuna öyle inandırdı ki anne ve babayı vazgeçirdi kızlarını okutmaktanBeş kızın en küçüğü ailenin son umuduydu oysa


Günlerce kabullenemedi hayallerine örülen duvarları gücü sadece yastığını ıslatan gözyaşlarına yetti her geceİçinde tarifi imkansız bir boşluk oluştuKendini ev işlerine verdiKüçücük yaşına rağmen büyük işleri ablalarından önce öğrendi Hamuru teknede yoğuruyor fırında pişiriyor sonra dereye çamaşır yıkamaya gidiyorduO biter bitmez çeşmeye su doldurmaya Hep taşıyabileceğinden fazla doldurduğu suları taşımak için kendini öyle zorluyordu ki Mutlaka kendine bir iş buluyor hiç boş duramıyorduİçinde dizginleyemediği bir başarma arzusu vardıve tabi ki düşünmekten kaçtığı uçup giden hayallerin bıraktığı bir boşlukHiçbir başarısı o boşluğu dolduramayacaktıBunu anlaması yıllarını aldı


Şimdi iki kızı vardıHayallerindeki oturan çocuklar kadar çok değildi sahip oldukları ama onunduKızı kıpırdamaya başladı kollarında benirlemişti demek Az şey miydi yaşadıkları buncacık yaşında Üç gündür komadaydı Ankara daki bu hastanede Can çekişti günlerce annesinin yüreğini parçalayarak Ancak bu sabaha doğru düzene girmişti nefes alıp vermeleri de rahatlamıştı biraz annenin yaralı yüreği


Bir yıldır yaşadığı bu krizler yüzünden bu yıl başladığı okuluna bile gidemiyordu Annenin kulaklarında yine yavrusunun hatırından hiç çıkmayan


-Anne ne olur bana şrup içir nefes alamıyorum!

- Anne ne olur bana iğne yap ölüyorum diyen çığlıkları misafir olduGözyaşlarına teslimdi yine annenin yüreğiYavrusunun mahsun yüzüne baktıNasılda masumdu uyuyan bir melek gibiBir öpücük kondurdu gözlerine uyandırmaktan korkarak hafifçe


Bu hastalık ebediyyen ona arkadaş olacakmış dedi kendi kendineSabah profesörün kızına dediklerine kaymıştı şimdi de düşünceleri Hiç hastalıktan arkadaş olur mu ki dedi kaygıyla


-Sen ona iyi davranırsan o da sana iyi davranacak değil mi küçük kız?


demişti profesörSanki bir kediden bir çocuktan ya da arkadaş olabilecek başka birinden bahseder gibi bahsetmişti hastalığından çocuğaBelki de hastalığını kabul ettirebilmekti çocuğa profesörün tek çabası


Korkunç bir düşünceyle sarsıldı birden tüm benliğiKızı da mı kendisi gibi okuyamayacaktı yoksa?Başkalarının eline mi muhtaç kalacaktı hep bu hasta bünyesiyleÇaresizce titredi yüreğiYok olmaz dedi içindeki gücü harekete geçirmişti hissettiği isyanBu kez yenilgiyi kabullenmeyecektiKendisi okumamıştı okuyamamıştı ama kızı okuyacaktı ne olursa olsun başaracaktı


Bu sırada kızı uyandı çaresiz gözlerle baktı annesinin gözlerineAnnenin gözlerinin içi gülüyordu oysa Öptü kokladı yavrusunu


-Bak seni nereye götüreceğim küçük afacan


dedi sevgiyleMinicik elinden tutup hastanenin çocuklar için hazırlanmış kreş bölümüne götürdü onuBir saat kadar oynamasını resimler yapmasını izlediBu arada içinden az önce düşündüklerini yineliyordu durmadan kendisine olmaz bu kez olmaz bu kez yenilmeyeceğim diye telkin veriyordu


Kızının hastanede tedavisi sürerken anne de harfleri öğretiyordu her gün kızına büyük bir şevkleRenkli masal kitaplarından okuduğu hikayelerle ona kitapları sevdirdi önceSonra harfleriArdından rakamlarıHastaneden çıkmalarına az bir süre kala okul ve okuma sevgisiyle ilgili bir şiir ezberletti ona Küçük kız eskisi gibi hastalığından şikayetçi değildi artıkKendine güveni gelmişti öğrendikleri sayesinde


Okula arkadaşlarına kavuştuğu ilk gün annesinin ezberlettiği şiiri okuduOkuma yazmayı arkadaşları kadar öğrenememişti henüz ama ezberlediği şiir sayesinde öğretmeni duvardaki elmasını kızarttı onundaAkşam büyük neşeyle gitti evineAnnesine müjdeyi dudağından taşan sevinçle verdiAnne çok mutluydu ağlıyordu hem yüreği hem gözleriTattığı mutluluk yıllardır içinde taşıdığı boşluğun yavaş yavaş dolduracağını gösteriyordu Kız büyüdü arkadaşları kadar gidemese de okula onlardan daha fazla başarılar gösterdiHiç yenilmedi yaşadığı olumsuzluklara Çünkü yüreğinde annesinden miras bir okuma ve öğrenme aşkı en önemlisi demirden bir azim vardı Ve hayatı boyunca annesine hep minnetar kalacak hastalığı ise onun hayatındaki en iyi anlaştığı arkadaşı olacaktı