İçimizdeki Çocuk

Eskiden, baba ocağından ( neden ana ocağı değildir? ) ayrılmadığım günlerde, annem aniden ortadan yok olurdu Dört kişi oturmuş televizyon izliyoruz, örneğin Bir bakardık annem yok Odalardan birinde, sandalyenin tepesinde, dolap yerleştirirken bulurduk


Kendimde fark ettiğim en büyük özellik, gitgide anneme daha çok benziyor oluşum Aynı huy bende de başladı Aniden kalkıyorum ve yok oluyorum ortalıktan Ama ben dolap yerleştirmiyorum Kendime özel bir kolim var İçi ıvır zıvır şeylerle dolu Ve albümler


Ivır zıvır dediklerim neler? Küçük not kâğıtları Ders sırasında arkadaşlarla birbirimize gönderdiğimiz küçük notlar Uyduruk şiirler Kendimizce oluşturduğumuz özlü ve güzel sözler Hala kahkaha attıran kâğıtçıklar


Hepsini teker teker okurum Yazıldıkları günü anımsamaya çalışırım Çoğunda da başarılı olurum


Sonra, sıra albümlere gelir


En yeni olanından başlarım Teker teker her resmi incelerim İlk kez görüyormuşum gibi Yüzüme bakarım Gözlerime, dudaklarıma, burnuma bakarım Başımın duruşunu incelerim “ Sinirliymişim “ derim Veya “ A bugünü hatırlıyorum Ne kadar güzel bir gündü” Derim


Seneler, sayfa sayfa geri dönmeye başlar, parmaklarımın ucunda

Günler, an be an yaşanmaya başlar, gözlerimin önünde


Kızımı alırım kucağıma Oğlum, hemen onun yanında Beş yaşında o zamanlar Ağabey olmuş Gururlu Bakışından belli


Sonraki albümde bu sefer de oğlum var kucağımda Yanım boş Kızımın yeri boş, henüz Gurur, bir tek benim gözlerimde


Üniversite günlerim Lise dönemim Gençleşiyorum git gide Ne güzel Zamanı geri döndürüyorum “Yapamazsın “ diyenlere inat


İlkokula başlıyorum O zaman adetti, fotoğrafçıya gidilir resim çektirildi Âdete uymuşuz Annem götürmüştü Edremit’te, ara sokakta, küçük bir fotoğrafçıydı Hani fotoğrafçının başı kaybolurdu, bir örtünün altında? Diğer eliyle de bir kapağı açar, kapatırdı: “ Dikkat! Çekiyorum” dedikten sonra


Bebek olma sırası bende Annemin kucağındayım İki yaş büyük ablam, yanımızda On dokuz sene sonra, aynı pozu vereceğimi bilmeden yatıyorum, annemin kucağında Sımsıkı sarılmış kundak içinde


Derin derin bakarım o bebeğe

“ Neredesin?” diye seslenirim, usulca Cılız bir ses duyarım, içimden:

” Buradayım”

“ Neden seni göremiyorum?”

“ Çünkü sana küstüm “

“ Neden?”

“ Beni unuttun Artık beni sevmiyorsun Oysa benim sevgiye ihtiyacım var Senin sevgine Sevgiyle sarılmana, kucaklamana”


Hemen koşarım yanına Önce elimi uzatırım Küskün gözlerle, nazlanarak tutar elimi Çömelirim önünde Sımsıkı sarılırım Bütün sevgimi akıtmak istemişçesine Uzun süre dururuz, öylece Sonra o: “ Tamam, tamam Affettim seni “ der, gözlerinin içi gülerek Şen kahkahalarla uzaklaşırken yanımdan kolimi toplarım Yerine yerleştiririm


“ Anne, nereye kayboldun?” diyen kızımın yanına dönerim


İçimdeki çocuğun keyfiyle, bir çimdik atarım yanağına “ Fıstııııkkkkk…” diye bağırarak koşmaya başlar ve kaçarım, peşim sıra kovalayan kızımdan


…/…


Kendinizi mutsuz, umutsuz ve bezgin hissediyorsanız…


Hayatınızda bir şeyler ters gidiyorsa, bir şeylerin kıyısına gelip de geri dönüyorsanız…


Yaşama sevincinizi kaybetmişseniz…


Bilin ki; içinizdeki çocuğu unutmuşsunuzdur


Hatırlayın, çocukluk yıllarınızda sizi en çok mutlu eden şey neydi?

Aile bireylerinizin sevgiyle size sarılması


Kendinizi en çok ne zaman güvende hissederdiniz?

Anne-babanızın kucağında olduğunuz zaman


Kendinizle ne zaman gurur duyardınız?

“ Aferin “ dediklerine


Aynı şeyi neden kendinize yapmıyorsunuz?


Sarılın kendinize, sevgiyle

Kucaklayın, güvenle

Takdir edin


Nasıl mı?


İçinizdeki küçük çocukla


Aslında kendinizle…


Eser Akpınar

07092010

İzmir