Üçüncü Sayfalar

(Yazdığım bu öykü bir kurgudurŞehrin en ücra köşelerine terk edilmiş sokak çocuklarıOnların da bir hayatı varYaşadıkları şeyleri,yaşamaya mecbur kaldıkları şeyleri çok iyi biliyorumSizin de bilmenizi istedim)


Geçenlerde bir sokak çocuğuna rastladımTrafik lambalarında karşılaşmıştıkCam silerek kazanmaya çalıştığı bir kaç kuruşla karnını doyuracakmış


Ayakları çıplak,gözleri umutsuzluğa bakıyorduKarnı aç,bakışları mutsuzluğa çalıyorduYalnızlığa mahkum o küçük dünyasında büyük bir insanı oynuyorduO küçücük elleriyle,kocaman camları silerek oyun çağında para kazanmaya çalışıyorduArabaya aldım ve bir lokantaya gittikDoyur karnını dedimBir yandan da neden bu durumda olduğunu merak ediyordumAnlat dedim

Kimsin?

Kocaman arabaların arasında işin ne?

Annen nerde?

Baban nerde? diye sordumGözleri dolduÜçüncü sayfa abi dediBen annemle babamı bir gazetenin üçüncü sayfasında tanıdımBen küçükken ölmüşlerBir trafik kazası dediSabahları beni okula götüren,çıkışta ise gözlerimin aradığı annem öldü abi dediYanında da akşam işten geldiğinde benim aslan oğlum nerde diye soran babam da vardıBen kendimi sokaklarda tanıdım abi dediBeni kabul eden,kucak açan sokakların kollarına bıraktım kendimi Yaşamadım,yaşamıyorum,yaşamayacağım dediHayat beni olmayan ayakkabılarımın bağcıklarıyla astı abiBoğdu beni,öldürdü dediHer gece kapattığımda gözlerimi yalnızlığa,bir umutla uyanıyorum sabahlaraOlmuyor işte abi ne annem ne de babam yanımdaBir sıcak öpücük bekliyorum sabahlarıİçimi yakarcasınaÇok şey mi istiyorum abi diye sorduCevap veremedimNe söylersem söyleyeyim yetersiz kalırdıBen susunca o devam ettiPeki abi insanlar neden bana kötü kötü bakıyorlar diye sorduHiç mi acımazlar bana,ben titrerken köprü altlarında dediYine cevap veremedimO kadar masumdu ki,sözleri çok acıttı içimiNerde kalıyorsun diye sordumBen bu şehirdeki bütün köprüaltlarını bilirim abi,yetim hayallerimle beraber oralarda kalırım dediKışları hiç sevmem,hasta oluyorumSabah uyandığımda güneş olsun diye uyurken hep dua ederim abi dediBiraz olsun ısınırım,ısınırımda gözyaşlarım donmadan biraz daha ağlarım diyeSadece ben değilim abi,benim gibi kaç tane böyle çocuk var dediBenim arkadaşlarımda onlar dediSahi abi senin arkadaşın var mı diye sorduEğer yoksa biz oluruz,biz kimseyi yalnız bırakmayız dediSadece gülümsedim bu gözleri parlayan çocuğaO kısacık ömründe o kadar çok şey yaşamış ki anlatmakla bitiremedi ve devam ettiNerde bir kötülük olsa bizden bilirler abi,biz gerçek dünyanın yalan insanlarıyız dediBiraz durakladıYeter be abi,seni daha fazla sıkmayayım dedi


Elini cebine atıp bir kaç bozuk para çıkardıGözlerimin içine bakarak benden bu kadar abi,üstünede biraz dayak yerim dediNasılsa onlar dövmeye,ben ise dövülmeye alışkınımHadi artık iş bekler ben gideyim dediGiderken son cümleleri içimi çok acıttı;

’’Üçüncü sayfaları takip et abi,birgün beni görürsün belki’’

Taner Muzoğlu