Sevgiye Özlem

Sevgiye Özlem - Ahmet Erden yazıları - Yaşam hikayeleri


Soğumuştu her yer, sokakta yürüyordum Karanlık çökmüştü gökyüzüne Gökyüzünden daha siyah olan bulutlar kendini belli ediyordu Muhteşem bir deseni vardı gökyüzünün Oturduğum yerden seyre daldım Melankolik bir haldi benimkisi Acı çekmeyi seviyordum Çünkü bana hissettirdikleri çok doğaldı Kendimi başka birinden ayıran, hissettiğim bu duyguydu Bu duyguyu bana hissettirense sevgiye özlem duymaktı Belki beni etrafımda çok sevenlerim vardır ama benim özlem duyduğum farklı bir sevgiydi Bir zamanlar onu hissettiğim ama avucumda tutmayı başaramağım mutlulukğumdu


Umarsızımdır biraz ama bu önemsemediğim anlamına gelmezdi Belki de umarsızlığımdan kaybetim mutluluğumu, yani herşeyimi Tabi suskunluğumu da unutmak gerek Bir şeyler söylenmesi gerekirken, susmayı tercih ederken kaybetmeyi de göze almışım demekki


Farklı düşüncelere dalmak istiyordum Yarın ne yaparım, Arkadaşıma gitsem mi, Birşeyer yazsam mı, diye bir an olsa başka bir şey düşünmek isiyorum ama hem mutluluk özlemim hem de gecenin azizliği beni rahat bırakmıyor


Yanımdan birçok insan geçerken acizliğimi daha da çok hissedyorum Yalnızlığım, korkuyla vücudumda dolaşıyor Soğutuyor yüreğimi: bu kanayan yüreğimin acısını azaltacağına daha çok yarama tuz basıyor Duygularım daha çok derinleşiyor Bunu yaşarkende başka bir haz alıyorum ama böyle yaşamakta istemiyorum


Sokaktağın bitişindeki caddeye vardım Buradan gökyüzü daha güzel gözüküyordu Onun hayalide vardı hem bu sefer Duraklayarak ilerliyordum Bazıları bana homurdanıorlardı, "Sersem adam" diye, belkide haklılardı ben çok büyük bir ahmaktım Hala bu duyguları hissederken ve hala onu sevdiğimi kendime itiraf etmişken


Artık dayanamıyordum bu gece daha fazla yürmekten Gördüğüm ilk taksiye atladım ve eve gittim




Ahmet Erden