Bizim Günümüzü Aydınlatan Onlardı

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

Bizim Günümüzü Aydınlatan Onlardı Yazısı - Bizim Günümüzü Aydınlatan Onlardı Sepkin Coşkun - Sepkin Coşkun Yazıları

Salonun baş köşesinde resimler asılıydı bizim evde

En başta Mustafa Kemal Atatürk, yanında İsmet İnönü ve onun yanında da dedem, amcam, dayım diye sıralanırdı

Gururlu ve mert bakışlı, kaytan bıyıklı, sevimli yüzüyle bize bakardı dedem

Bir madalya asılıydı sol yanında, istiklal savaşında düşman kurşunlarına vatan için kendini siper ederken, kör bir kurşun gelip sol göğsüne tam kalbinin üstüne saplanmıştı

''O ne?'' diye sormuştum bir gün

''Madalya'' dedi babam

Uzandı, şevkatle dedemin yüzünü ve yara alan sol yanını okşadı

'' Açlık ve sefalet vardı o zamanlar, parayla gel keyfim askerliği yapılmaz, zengin çocukları yaşarken fakir çocukları bir bir yıkılıp döşmezdi çınar ağacında solan yapraklar gibi

Yedisinden yetmişine koşardı gönüllü olarak vatanı korumak için, canlarını bile esirgemeden

Deden de onlardan biriydi

''

''Seferberlik zamanında on sene aç ve susuz,soğuk cephelerde uykusuz sizin için, bizim için, yani hepimiz için açlıklarına ayaklarındaki çarıklarını katık ederek korudular bu vatanı'' dedi babam

Sonra, bir kitap getirdi

Taa geride belli belirsiz bir askeri parmağıyla işaret ederek, ''Bak, bu deden! '' dedi

1919 da Erzurum ve Sivas kongresinde çekilen bir fotoğraftı hatırladığım kadarıyla

Küçüktüm o zamanlar, ama gururum benden çok daha büyüktü

O belirsiz silüete baktım ve okşadım

Ertesi gün gururla mahallede ki arkadaşlarıma gösterdim

''Bakın, bu benim dedem, bu da Atatürk!''

Gülmüştü arkadaşlarım ''ha ha dedesiymiş, hiçte değil senin deden ne arıyor orada'' demişlerdi ve ben, bana inanmadıkları için çok ağlamıştım

Olsun

Belki de değildi ama, o resimde duran askerler bizim hem dedelerimiz, hem de atalarımız

değil miydi?

Hele biri vardı ki çelik gibi, binlerce askere kendini siper eden Atatürk

O en sevdiğimdi benim

Babam dedemden önce onu tanıtmıştı bize, onun kahramanlıklarını anlatmıştı önce

Sonra, İsmet İnönü'yü

Ekmeksiz kalmıştı, belki açtı çocuklar İnönü'nün deyişiyle, ama babasız ve de vatansız kalmamışlardı

İnönü gündüz, Hitler ise gece

Nasıl benzetebilir ki insan bunları bir birine?

Bir şey mi dediler? Ben sağırım duymadım derdi hayatta olsaydı eğer

Kendini bilen bir Alman, adını ağzına bile almaz Hitler'in

Okullarda bile tarih dersi işlenirken ya eveli ya sonrası işlenir

Onlar için Hitler zamanı karanlık çağdır, yüz karasıdır kendini bilen bir Alman için

En aydınlık tarih biz Türk'lerde var, tarihimizle hep gurur duymuşuzdur

Tarihimize ışık tutan ve yarınlarımızı aydınlatan ise Atatürk ve İnönü değil midir?

Şimdi emanet aldığımız meşeleleri yarına taşıma sırası bizde

Tökezlesek de arada bir yarınlara koşarken, yorulmadan taşıyacağız çocuklarımız için, torunlarımız için, yarınlar için

Söndürmeyeceğiz ne pahasına olursa olsun o ışığı

Ama şimdi ; ne olur, bırakalım da rahat uyusunlar!

Sepkin Coşkun

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bizim Günümüzü Aydınlatan Onlardı Bizim Günümüzü Aydınlatan Onlardı Yazısı - Bizim Günümüzü Aydınlatan Onlardı Sepkin Coşkun - Sepkin Coşkun Yazıları Salonun baş köşesinde resimler asılıydı bizim evde En başta Mustafa Kemal Atatürk, yanında İsmet İnönü ve onun yanında da dedem, amcam, dayım diye sıralanırdı Gururlu ve mert bakışlı, kaytan bıyıklı, sevimli yüzüyle bize bakardı dedem Bir madalya asılıydı sol yanında, istiklal savaşında düşman kurşunlarına vatan için kendini siper ederken, kör bir kurşun gelip sol göğsüne tam kalbinin üstüne saplanmıştı ''O ne?'' diye sormuştum bir gün ''Madalya'' dedi babam Uzandı, şevkatle dedemin yüzünü ve yara alan sol yanını okşadı '' Açlık ve sefalet vardı o zamanlar, parayla gel keyfim askerliği yapılmaz, zengin çocukları yaşarken fakir çocukları bir bir yıkılıp döşmezdi çınar ağacında solan yapraklar gibi Yedisinden yetmişine koşardı gönüllü olarak vatanı korumak için, canlarını bile esirgemeden Deden de onlardan biriydi'' ''Seferberlik zamanında on sene aç ve susuz,soğuk cephelerde uykusuz sizin için, bizim için, yani hepimiz için açlıklarına ayaklarındaki çarıklarını katık ederek korudular bu vatanı'' dedi babam Sonra, bir kitap getirdi Taa geride belli belirsiz bir askeri parmağıyla işaret ederek, ''Bak, bu deden! '' dedi 1919 da Erzurum ve Sivas kongresinde çekilen bir fotoğraftı hatırladığım kadarıyla Küçüktüm o zamanlar, ama gururum benden çok daha büyüktü O belirsiz silüete baktım ve okşadım Ertesi gün gururla mahallede ki arkadaşlarıma gösterdim ''Bakın, bu benim dedem, bu da Atatürk!'' Gülmüştü arkadaşlarım ''ha ha dedesiymiş, hiçte değil senin deden ne arıyor orada'' demişlerdi ve ben, bana inanmadıkları için çok ağlamıştım Olsun Belki de değildi ama, o resimde duran askerler bizim hem dedelerimiz, hem de atalarımız değil miydi? Hele biri vardı ki çelik gibi, binlerce askere kendini siper eden Atatürk O en sevdiğimdi benim Babam dedemden önce onu tanıtmıştı bize, onun kahramanlıklarını anlatmıştı önce Sonra, İsmet İnönü'yü Ekmeksiz kalmıştı, belki açtı çocuklar İnönü'nün deyişiyle, ama babasız ve de vatansız kalmamışlardı İnönü gündüz, Hitler ise gece Nasıl benzetebilir ki insan bunları bir birine? Bir şey mi dediler? Ben sağırım duymadım derdi hayatta olsaydı eğer Kendini bilen bir Alman, adını ağzına bile almaz Hitler'in Okullarda bile tarih dersi işlenirken ya eveli ya sonrası işlenir Onlar için Hitler zamanı karanlık çağdır, yüz karasıdır kendini bilen bir Alman için En aydınlık tarih biz Türk'lerde var, tarihimizle hep gurur duymuşuzdur Tarihimize ışık tutan ve yarınlarımızı aydınlatan ise Atatürk ve İnönü değil midir? Şimdi emanet aldığımız meşeleleri yarına taşıma sırası bizde Tökezlesek de arada bir yarınlara koşarken, yorulmadan taşıyacağız çocuklarımız için, torunlarımız için, yarınlar için Söndürmeyeceğiz ne pahasına olursa olsun o ışığı Ama şimdi ; ne olur, bırakalım da rahat uyusunlar! Sepkin Coşkun