Üç Masal

Elif Bengü Yazıları - Sımsıcak Hikayeler - Yaşama Dair Hikayeler


Alice, önünde aceleyle koşup duran ve bir yandan da kendi kendine konuşan tavşanı izlemeye başladı “Durun lütfen… Daha önce hiç konuşan bir tavşan görmemiştim!” Tavşan bir an bile geriye bakmadı Belli ki bir yere geç kalmıştı ve bu küçük kız onun için bir anlam ifade etmiyordu Ama o, Alice için şu anda çok değerliydi… Çünkü konuşuyordu!
Tuhaf dostum… Yaşamımız boyunca bizim için neden anlam ifade ettiğini bile bilmediğimiz birçok şeyin arkasından koşmuyor muyuz biz de? Bir an bile düşünmeden… Yalnızca küçük bir pırıltıyla gözlerimiz kamaşıp… Amaçsızca koşuyoruz Hani yakalayıversek kazara, arkasından koştuğumuz şeyi, ne elde edeceğimizi bilmeden…
Pamuk Prenses, muhafızın gözlerine baktı Ölümü göreceğini sanmıştı ama, zavallı muhafız ağlıyordu! Kraliçenin ona verdiği görev omuzlarına çok ağır gelmişti İlk defa bu kadar güçsüz hissediyordu kendini adamcağız O çok sevdiği prensesini nasıl öldürecekti? Hem de kötü kalpli bir cadı kadın için! Tekrar fısıldadı: “Git diyorum Arkana bakma sakın! Kaç hemen buradan!” Prenses, “Peki sen ne yapacaksın?” diye sordu “Kraliçe anlarsa seni öldürür!” Muhafız, elinde pırıl pırıl parlayan bıçağına baktı “Beni düşünme sen!” Ve prenses düşünmemeyi seçti Muhafızın sözünü dinledi Arkasına bakmadan ormanın karanlığına doğru koştu, koştu…
Sorumlusu olduğumuz tek yaşam kendimizin, değil mi? Her birimiz bir prenses kadar mağrur yaşamıyor muyuz? Ve aldırmaz? “Beni düşünme sen, ben kendimi kurtarırım…” cevabı her zaman yeterli prenses beyinlerimize… Verilen cevabın arkasında “Sen asıl kendini kurtar, zavallı…” sözlerinin olduğunu göremeden yaşamdan ve yaşanılması gerekenden kaçıyoruz Yaşadığımızı zannederek!
Saat 12’yi vurunca Sindrella’nın aklı başına geldi İyilik perisinin sözlerini hatırladı birden; “Unutma, gece 12’de her şey eski haline dönecek! Bu nedenle 12’den önce saraydan çıkmış olmalısın!” Sindrella prensin ve kendisini hayranlıkla izleyenlerin şaşkın bakışlarını arkasında bırakıp koşarak saraydan çıktı Gerçekten de tüm giyisileri, perinin onun için hazırladığı araba ve muhafızlar eski hallerine dönmüşlerdi Tek bir şey dışında… Koşarken merdivende ayağından çıkan ve geri dönüp alamadığı camdan ayakkabının teki!
Sorgulanmamış zamanlar, sorgulanmamış yaşamlar içinde tuhaf kader oyunlarına inanarak geçirmiyor muyuz ömrümüzü? İyilik perilerinin mutlaka iyilik yapması gerekiyor, biz şömine ateşinin külleri arasında ağıtlar yakarken… Prenslerin, ışığımızı görebilmeleri için önce gözlerinin içine fenerler tutmamız gerekiyor Kimse çaba harcamıyor yani… Ne prensler kendi gözlerine inanıyor, ne Sindrella’lar ellerinde fener olmaksızın yüreklerindeki ışığı gösterebiliyor… İyilik perilerine hâlâ çok iş düşüyor