Esra Öğretmen'in Öyküsü

Esra Öğretmen'in Öyküsü Yazısı - Esra Öğretmen'in Öyküsü Can Dündar - Can Dündar Yazıları

Bazen haberin içindeki bir isim, tanıştırır kendini size: “Ben haber değilim, insanım” diye bağırır

Esra öğretmen adeta öyle seslendi bana


Bir baba

Depremden hemen sonra gittiğim Erciş’te ilk gördüğümüz enkazın başında yaşlı bir adam, sandalyeye yığılmış ağlıyordu

Sordum:

“Az önce damadı ve torunu ölü çıkarıldı; kızının cesedi hâlâ içerde” dediler

Yanına gittim:

“Torunum Yiğit 60 günlüktü Kızım Esra 22 yaşında İngilizce öğretmeniydi” diye inledi

Kurtarma ekibinden bir görevli, Yiğit ile annesini buldukları anda çektiği fotoğrafı gösterdi

Bakması zordu Bir tutam saç vardı fotoğrafta; yanıbaşında da kafası yaralar içinde, minnacık bir bebek

Aile o pazar Malazgirt’ten Erciş’e alışverişe gelmişti

İlçenin tek sosyal tesisi sayılabilecek internet kafede oturmuşlardı Yiğit bebek orada huysuzlanınca annesi bir köşede emzirmeye çekilmiş ve orada depreme yakalanmıştı

Ana-oğul öylece yan yana gömülmüşlerdi betona


Bir kız

O fotoğraf, bir türlü gözümün önünden gitmiyordu

Deprem bölgesindeki binlerce kişisel dram arasında en çok Esra öğretmeninkini merak eder olmuştum

Yazım çıktıktan sonra Esra öğretmenin yakınları, onun “son fotoğrafı”nı istemek için ulaştılar bana

Paylaşamadım

Ama onlardan öğrendiklerimle, Esra öğretmenin öyküsünü sizinle paylaşmak istiyorum Hazin biten bu filmi geri sarıyorum:

Süleyman’la Amasya’da öğretmen lisesinde tanışmışlar

27 Ağustos 2004’te başlamış ilişkileri

2005 yazında Süleyman, Polis Koleji’ni kazanıp İzmir’e gitmiş Mezun olunca da İstanbul’a geçmiş

Esra da mezun olur olmaz peşinden İstanbul Üniversitesi İngilizce Öğretmenliği’ne girmiş

Böylece İstanbul’da buluşmuşlar

Arkadaşları Zeynep, sonrasını şöyle anlatıyor:

“Bir gün aradı beni; evleneceklerini söyledi 18 Eylül 2010 Pazar günü, 6 senedir sevdiği adamla hayatını birleştirdi Üniversite sondaydı Hemen hamile kaldı

‘Acelen ne Esra’ diye soruyordu insanlar

Nereden bileceklerdi ki gerçekten acelesi olduğunu”


Bir oğul

O yaz Esra öğretmen, Malazgirt’e atanmış

23 Ağustos 2011’de de “Yiğido”su dünyaya gelmiş

“Artık hayatın tadını çıkarma vakti”ymiş

Ama Esra, tuhaf bir içgüdüyle gitmek istemiyormuş

Yine Zeynep anlatıyor:

“Süleyman’la birlikte ikna ettik onu: ‘Sadece 2 sene kalacaksın’ dedik Bana dedi ki:

‘-Oralar çok kötü Yiğidom’a bir şeyler alabileceğim bir mağaza bile yok’

‘-Siz de Van’a gidersiniz’ dedim Keşke demeseydim”


Ve son

Köşedeki fotoğraf çekildikten 18 gün sonra, Malazgirt’teki 10 günlerinde alışverişe gelmişler Erciş’e

Bir internet kafede soluklanmışlar

Ve saat 1340’ta, tam Esra öğretmen Yiğido’sunu emzirirken sallanmış toprak

Hepsini yutmuş


Ya kalanlar?

Van depreminde, çoğu o internet kafede ölen 63 öğretmenden biriydi Esra Raporlu olduğundan, hayatının mesleğini hiç yapamadan ayrıldı aramızdan

Ama halen başka öğretmenler var Erciş’te, Van’da

5 Aralık’ta bölgede okullar açılıyor Ve onlar, hem kendileri, hem öğrencileri için kaygı içindeler Yaşadıkları felaketten, onca meslektaşlarını gömdükten sonra o hasarlı binalara nasıl girecekler, nasıl sağlıklı ders verebilecekler?

Düzce, Simav depreminde öğretmenlere verilen tayin hakkından ne zaman yararlanabilecekler?

Öğretmenler Günü, işte bu sorularla “kutlanıyor” Van’da

Kayıp öğretmenlere rahmet, kalanlara sabır diliyoruz

Minnetle ellerinden öpüyoruz


Can Dündar