Terk Edilme Acısı

Terk Edilme Acısı Yazısı - Terk Edilme Acısı Can Dündar - Can Dündar Yazıları

Belki de onu hiç tanımasa daha iyiydi Ondan önce alışkındı yalnızlığa; kendi başının çaresine bakabiliyordu

Sokaklar it kopuk doluydu; onlara alabildiğine güvensiz, kendine aşırı güvenliydi; hepsine kafa tutuyordu

Evet, belalıydı hayat, zordu ayakta kalmak, ama uğraşıp alıyordu ekmeği aslanın ağzından, karnını doyuruyordu

Birbaşınalık güç, ama tanıdıktı; böylesine acı vermiyordu


* * *


Onu gördüğünde herkese yaptığı gibi uzak durmuş, kuyruğu dik tutmuştu başta

Mademki diğer yabancılardan farkı yoktu; gardı düşürmenin âlemi de yoktu

Ama gözünün ta bebeğine bakıyordu bizimki

Belli ki ona ilk görüşte vurulmuştu İlk dokunuştan ebediyen bir arada yaşayacaklarmış gibi bir his oluşmuştu

Bir sıcak gülüş, bir tatlı sarılışla düştü gardı; kalbini açtı, kedi gibi uysallaştı

Evet, sevebilirdi bunu

Hürriyetinden onun için cayabilir, yalnızlığını noktalayabilirdi


* * *


Yemeklerini paylaştılar önce Sonra evlerini, yataklarını

Her yere birlikte gidiyorlar, hep birlikte geziyorlardı Tatlı sözler, cilveleşmeler, hediyelerle başı dönüyordu

Günden güne ona daha da alışıyor, şüphelerinden arındıkça gevşiyor, güven hissiyle tanışıyordu

Belki de yıllarca boş yere direnmişti böyle bir ilişkiye

Kendine boş yere ıssız kaleler inşa etmiş, onca acıyı boşa çekmişti belki de

Kendini tanıyamıyordu:

Aşk, tırnaklarını, dişlerini sökmüştü adeta; uysallaşmış, evcilleşmişti


* * *


Bir sabah yalnız uyandı; yanı boştu

Bahçeyi aradı; yoktu

Sokağa koştu; uzaklaşan arabanın egzozunu gördü

Ufukta kaybolana dek süzdü arabayı

“Nasılsa dönecek” diye düşündü o an o gün o hafta

“Galiba gelmeyecek” diye kaygılandı o ay sonu

“Gitmeseydi keşke” deyip durdu o mevsim

Ve yılsonu, “Keşke hiç gelmeseydi”ye döndü hissiyatı

Öylesine çökmüştü


* * *


Oysa kimseye güvenmediğinde güçlüydü; aşk, direncini kırmıştı

Cömertçe açtığı kalp, iltihaplı bir yara olup çıkmıştı

Sevgisizken aldanmazdı hiç olmazsa; şimdi hem sevgisiz kalmış, hem kandırılmıştı

Tutkuyu bir kez tattığı için hep onu arar olmuş, tokluğa alışınca açlığı unutmuştu

“Bir gün mutlaka gelecek”le “Onsuzluğa alışmalıyım” arasında gidip gelmekten bitap düşmüştü

Yeniden it kopuk dolu sokaklara döndüğünde aşka düşmeden önceki halinden eser yoktu Hastalanmıştı

Nefretten korkarken, aşkla zehirlenmiş, ihanetle yaralanmıştı

Sessizce ağladığı gecelerde “Belki de onu hiç tanımasam daha iyiydi” diye sayıkladı

Yalnızlık belası, ayrılık acısından âlâydı


* * *


Kıssadan Hisse: Her yıl, okullar kapandığında karne hediyesi olarak hevesle alınan yüz binlerce hayvan, tatil yörelerine götürülüp sezon sonunda, oralarda açlığa ve ölüme terk ediliyor Yapmayın! Çocuklara da hayvanlara da bunu yaşatmayın Hayvan Hakları Federasyonu’nun (HAYTAP) “Terk edilmek tüm canlılara aynı acıyı verir” filmini izleyin, kampanyasını destekleyin


Can Dündar