Gidişin Bendeki Yokluğun Olacak

ayrılık hikayesi - terkeden sevgiliye sitemAşağıda herşey giderek küçülüyor küçüldükçe bütün yollar birbirine benziyor bütün ağaçlar bütün evler Küçüldükçe,birbirine benzedikçe herşey hızla çoğalıp yokoluyor Seni de böyle küçültebilecek miyim içimde O kentte seninle yaşanan o kocaman o küçük zaman dilimini diğerlerine benzetip çoğaltabilecek miyim?Yokedebilecek miyim? O kentin yollarında kaybolmuştum ben bütün sokaklar senin kapına çıkıyorduOrada hangi evin kapısını çalsam sen çıkıyordun karşıma, belki de ben hep senin kapını çalıyordum Baktığım bütün insanlarda bir parça seni gördüm,yüreğim irkilerek


Günlerce sen indin taksilarden bütün telefonlarda senin sesin soluduğum havada bile sen vardınDurmaksızın senin kokunu doldurdum içime O kentte seninle boğulup kalmıştım


Seninle yaşamak herşeye rağmen güzel,upuzun bir düş gibi geliyor banaAma yalnızca bir düşle ne kadar yaşayabilir ki insan Seninle yaşadığım tutkunun sende dokunduğum tenin, her gittiğim yerden alıp beni sana getiren kokunun ansızın tükenip yokolabileceği korkusuyla daha ne kadar yaşayabilirdim Üstelik artık yavaş yavaş karabasana dönüşen bir düş İkimizde o kentte oldukça hiç bitmeyecektiKimbilir belkide o kentin kendisi bir düştüBir başka kentte sevebilir miydim seni? Seni sevme cesaretini bulabilir miydim kendimde?Seni sevme sabrını gösterebilir miydim?


O kent uçsuz bucaksız karmaşası içinde her gece akıl almaz raslantılarla yaşanıyor biliyorsun Her gece bütün günahları saklıyor karanlığında Yoruyor insanı;bitmez tükenmez bir yorgunluğun içinde uyuşturuyor Öylesine uyuşturuyor ki yaşanmış bütün hoyratlıkları, bütün düş kırıklıklarını çarçabuk unutuyoruzUnutulmayan düş kırıklıkları ya da en derinden yaşanan pişmanlıklar hiçbirşeyi yeniden başlatmaya yetmiyor


Doğru sen milat oldun benim yaşamımda “Bir ömürde kaç kez milat yaşanır” bu soruyu sorarken ne kadar güvenliydin kendine Oysa bana seninle yaşadığımız milattan önce de yaşadığımı bilmek yetiyorSende bilirsin doğada hiçbirşey tümüyle yokolmaz Her nesne dönüşür yalnızca, sürekli olarak dönüşür yeni birşeylere Doğanın sonsuz devinimini yaratır bu dönüşüm Bütün bunları senden öncede biliyordum ben Şimdi senden önce nasıl yaşandıysa senden sonrada öyle yaşanacağını bildiğim kadar iyi biliyordum üstelikBunu bilmek öylesine güç veriyor ki bana yaşanmış tüm düş kırıklıklarını, unuttuğum tüm pişmanlıkları yeniden anımsıyorum Beni her an biraz daha tüketen yokluğunu,bendeki yokluğuna dönüştürebileceğime de daha çok inanıyorum artık


“Kaçış bu”dedin bana Sesin öfkeliydi Ellerinden anladım şaşkınlığını Seni bırakıp gideceğime hiç inanmamıştın biliyorum Oysa yanıbaşında gecelerboyu hazırlandım yokluğuna farketmedin Karanlığa sığınıp usulca uykusuzluğumu değdirdim uyuyan bedenine Senin koynunda ellerimi saçlarında gezdirirken her gece yeniden yitirdim seniBir daha dönmemecesine her gece bırakıp gittim Yapamadım Uykusuz sabahlarda yeniden çaldım kapınıBeynimdeki o deli,tutkulu çığlıklarda aradım hep koynunda buldum seni


Bu kenttende senden de kaçabilir miyim hiçBu kenti ne çok severim bilirsin , SeniHayır kaçış değil ama karşı konulmaz bir sürüklenme duygusu bu İnsanoğlunun bütün acılardan sonra yüzünü kendine, yalnızca kendine dönüp yaşadığı bir sürgünHer sürgün gibi benim sürgünümde de ayrılık kaçınılmaz ve her sürgün gibi benim sürgünümden de yeni buluşmalarla dönülecek


-yılın sonunda öyle çok alışmışım ki sana

Üstelik sen öyle bağladın ki beni, sana yaklaştıkça kendimi yitirdim yok oldum sonundaGidişim seninle yaşanan bütün yokluklardan arınmak olmalı


“Seviyorum seni” demiş miydin hiç Sanmıyorum ama sevmek tenin tene karşıkonulmaz dokunuşysa, tutkulu çağrıları bir gecenin uykusuzluğunda yatıştırmaksa eğer sevdin beni biliyorum Diğerlerini sevdiğin kadar sevdin beni de Bizi sarıp kuşatan o koskoca fanusun içinde,kurulu bütün değerlere gözükara bir başkaldırı olmayacak mıydı evliliğimiz Sen,yaşamın sürekli değişen renkleriyle çoğaltabildin kendini Yeni yeni sevgileri taşıdın sevgimize Bende denedim,diğerlerini sevmeyi bende istedim Ama senin kokunla öyle doluydumki ne kokularını duyabildim onların ne de soluk almayı becerebildim Geriye yalnızca yokluğunu yaşamak kaldı bana Yanıbaşımda yokluğuna dayanamazdım


“Bütün günahlarını bana bırakıp gidiyorsun öyle mi!”


Herşeyimi sana seninle birlikte varoluşuma borçlu olduğumu söyleyen sen değil miydin?Kimbilir doğruydu belkideBir tanrı olmak istedin sen;küçücük dünyamın tek tanrısıO zaman günahlarımdan korkmamalısın, tanrıların günahı olmaz ki İçinde doğup büyüdüğüm o kenti adım adım doldurdun Günahlarımla,korkularımla yürek acılarımla yapayalnız bıraktın beniOnları sana değil tümüyle sana ait olan kente bırakıp gidiyorum Çünkü onlarda benim gibi yalnızca seninle varoldular Oysa “Gidişim, Bendeki Yokluğun Olacak” biliyorsun


Bembeyaz bulutların arasında ilerliyor uçağım Soluğunun başımı döndüren ılıklığını duyuyorum Yüzün arasıra görünüp kayboluyor Yüzünü bulutların arasında gördükçe sana henüz söylemediğim bütün sözler adına burukluk kaplıyor içimiO kentin seninle yürüyemediğim yolları bütün kıyıları seninle açmadığım bütün kapıları adına


Yaşamın sana ait olan biriktiremediğim her anı için kahrolası bir pişmanlık duyuyorum


Yolboyu ilerliyor uçağım Gidilecek yere henüz varılmadı Uçak az sonra inişe geçecek biliyorum ki varılacak yerde sen olmayacaksın artık, bulutlar olmayacak


Yüzünü de yavaş yavaş unutacağım


Süheyla Acar Kalyoncu


alıntı