Bağlanmayacaksın

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

Bağlanmayacaksın

Seni seviyorum Eyy dünya…
Aslında sevmekle kalmayıp sana nasıl bağlıyım bilemezsin

Bağlıyım ama senden zaman zaman nefret ettiğim anlarda oluyor

Neden senden nefret ediyorum ya da neden sana ait olandan uzaklaşmak istiyorum bilemiyorum

Sanırım kafam karma karışık

Med ve cezirler yaşıyorum…
İçimdeki yüksek Richterli depremlerin hasarını onarıp toplayamamışken, olur olmaz artçılarla sen den kalan son enkazlarımda yıkılıveriyor…
Ama şunu çok iyi biliyorum ki hiç bir şeye çok bağlanmayacaksın

Bağlanmak bazen bir acı, bazen bir trajedi getiriyor bana

Neye bağlansam benim olduğunu düşünürken aslında bana ne kadar uzak olduğunu hissediyorum

Sonra bana mutsuzluk veriyor

Sahiplenmeyeceksin ki bu dünyayı ve bu dünya ya ait olanları ayrılması ve bırakması o denli kolay olsun

Ceketini omzuna alıp arkana bakmadan gidebilme cesaretini gösterebilmelisin

Yürekli ol, arkana bakmadan gittiğinde acılanma, ağlama…
Bir çocuk neşesiyle bırak ve öylece git

Oysa hayır hayır bağlanmayacaksın

Varsın senin olsun her şey… Sadece mutluluğu istiyorum

Onu kollarıma alıp bir bebek gibi sallamak istiyorum… Ama ona kayıtsız şartsız bağlanarak değil

Bir gün elimden kayabileceğinin hesabını yaparak… Ve böylelikle çok büyük hayal kırıklığı yaşamayacağım

Yani her şeye hazırlıklı olacağım…
Tek alternatifimin senin olmadığını bileceğim

Mutlulukta olduğu gibi… Sonunda ona da bağlanmayacağım…
Sanırım bu dünyaya gerektiğinden çok bağlanıyoruz

Her şeyimiz, arabamız, evimiz, malımız, mülkümüz olsun istiyoruz

Hatta bazen maddesel olanlarımıza o kadar önem veriyoruz ki, onlar bizim yaşamsalımız oluveriyor

Bir arabamız varsa 2 olmasını, ya da bir yerine 2 evimizin olmasını istiyoruz

Yani gözümüz kadar aslında gönlümüzde doymuyor

Sahiplenme ve bağlanma duygusu o kadar fazla ki… Egosantrizm(Bencillik) o kadar içlerimize işlemiş ki… Biz yerine ben diyoruz

Ben, Ben, Ben…

Nevzat ÖZER
Psikolojik Danışman
“21 YY da anne ve baba olmak isimli kitabın yazarı”

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bağlanmayacaksın Bağlanmayacaksın Seni seviyorum Eyy dünya… Aslında sevmekle kalmayıp sana nasıl bağlıyım bilemezsin Bağlıyım ama senden zaman zaman nefret ettiğim anlarda oluyor Neden senden nefret ediyorum ya da neden sana ait olandan uzaklaşmak istiyorum bilemiyorum Sanırım kafam karma karışık Med ve cezirler yaşıyorum… İçimdeki yüksek Richterli depremlerin hasarını onarıp toplayamamışken, olur olmaz artçılarla sen den kalan son enkazlarımda yıkılıveriyor… Ama şunu çok iyi biliyorum ki hiç bir şeye çok bağlanmayacaksın Bağlanmak bazen bir acı, bazen bir trajedi getiriyor bana Neye bağlansam benim olduğunu düşünürken aslında bana ne kadar uzak olduğunu hissediyorum Sonra bana mutsuzluk veriyor Sahiplenmeyeceksin ki bu dünyayı ve bu dünya ya ait olanları ayrılması ve bırakması o denli kolay olsun Ceketini omzuna alıp arkana bakmadan gidebilme cesaretini gösterebilmelisin Yürekli ol, arkana bakmadan gittiğinde acılanma, ağlama… Bir çocuk neşesiyle bırak ve öylece git Oysa hayır hayır bağlanmayacaksın Varsın senin olsun her şey… Sadece mutluluğu istiyorum Onu kollarıma alıp bir bebek gibi sallamak istiyorum… Ama ona kayıtsız şartsız bağlanarak değil Bir gün elimden kayabileceğinin hesabını yaparak… Ve böylelikle çok büyük hayal kırıklığı yaşamayacağım Yani her şeye hazırlıklı olacağım… Tek alternatifimin senin olmadığını bileceğim Mutlulukta olduğu gibi… Sonunda ona da bağlanmayacağım… Sanırım bu dünyaya gerektiğinden çok bağlanıyoruz Her şeyimiz, arabamız, evimiz, malımız, mülkümüz olsun istiyoruz Hatta bazen maddesel olanlarımıza o kadar önem veriyoruz ki, onlar bizim yaşamsalımız oluveriyor Bir arabamız varsa 2 olmasını, ya da bir yerine 2 evimizin olmasını istiyoruz Yani gözümüz kadar aslında gönlümüzde doymuyor Sahiplenme ve bağlanma duygusu o kadar fazla ki… Egosantrizm(Bencillik) o kadar içlerimize işlemiş ki… Biz yerine ben diyoruz Ben, Ben, Ben… Nevzat ÖZER Psikolojik Danışman “21 YY da anne ve baba olmak isimli kitabın yazarı”