Abece

ABECE

Bir dildeki sesleri gösteren ve belirli bir sıraya göre dizilmiş harflerin tümü Sözcük, Türk abecesindeki ilk üç harfin okunuşu bir araya getirilerek üretilmiştir; alfabe sözcüğüyle eş anlamlıdır İlk abecenin Suriye-Filistin bölgesinde MÖ16 ve 17 yüzyıllarda kullanılmaya başlandığı sanılmaktadır

Türk abecesi Lâtin harflerinden alınma 21′i ünsüz, 8′i ünlü 29 harften oluşur Ünlüler (a, e, ı, i, o, ö, u, ü) kendi ses değerleriyle adlandırılır Ünsüzlerse (b, c, ç, d, f, g, ğ, h, j, k, l, m, n, p, r, s, ş, t, v, y, z) yumuşak g (ğ) dışında arkasına getirilen e ünlüsüyle birlikte adlandırılır Türk abecesine, Lâtin abecesindeki Türkçeye uymayan bazı harfler (q, w, x) alınmamıştır Öte yandan Lâtin abecesinde bulunmayan bazı sesler (ç, ğ, ı, ö, ş) de eklenmiştir

Türkler tarihleri boyunca çeşitli alfabeler kullanmışlardır Türk tarihine ve edebiyatına ışık tutan ilk yazılı belgeler olan Orhun Yazıtları’nda kullanılan abece Göktürk abecesidir Daha sonra Uygur abecesi kullanılmıştır Müslümanlığın etkisiyle kullanılmaya başlanan Arap abecesi, yerini Cumhuriyet Döneminde Lâtin abecesine bırakmıştır