anne ve babaların yanlışları

Hata yaptığında haksızlık ettiğinde çocuğundan özür dileyebilen sorduğu soruyu bilemediğinde (bilmiyorum öğrenip anlatayım, olur mu?) diyebilen anne ve babalar çocuklarının gözlerindeki değerini asla yitirmezler onlar zaten anne-babalarını en güzel en mükemmel model olarak abartılı duygularla sever ve sayarlar bizim bunun için hakkımız olmayan zorlama tavırlara tevessül etmemize hiç gerek yok insan olmak insan olmayı öğretmek bizim vazifemiz çocukluğun ilk büyülü yılları geçip gençliğin idealistliğiyle gözlerini bize çevirdiklerinde karşılarında yıllarca yanlış tanıdıkları/yanlış tanıtılmış anne-babalar bulmamalı yavrularımız bilgi, para, mal, itibar, güzellik dünyaya ait her nimetin daha fazlasına sahip milyonlarca insan içinde milyonlarca anne baba içinde bizi onlar için değerli kılan şartsız bir sevgi ile sunulmuş doğru ilgidir Düşünün, çocuğunuz otuz yaşında Belki dört-beş gün önce görüştünüz ya da bir hafta ve sizi arıyor telefonla O gün bayram değil kandil değil özel bir gün değil "Anneciğim!" ya da "Babacığım!" diye başlıyor söze "Sesini duymak istedim nasıl olduğunu merak ettim seni özledim" diye devam ediyor ne hissedersiniz? İlerlemiş yaşların yorgunu günlerinizde bir parıltı bir rahmet tecellisi değil midir bu? öyleyse kendimize bir soralım otuz küsuruna geldiğinde sevgi ve saygıyla bizi arayacak çocuklar mıdır şu an kendilerine anne-babalık ettiklerimiz?

BUNUN İÇİN NE YAPIYORUZ?

Bence anne babalar yol gösterici yerine yola sokucu tavırlar ve hareketler sergiledikleri için çocukta bazı kötü etkiler bırakabiliyorlar Mesela her aile çok baskıcı ve çok eleştirici Ama anne babanın hayatına bktığımızda onların aileside öyle Bazen ben bile ailemi sevmek ve sevmemek arasında ikilemde kalıyorum Çocuklarda böyle Bazıları ikilemde bazıları hiç sevmiyor Ben ailemi çok seviyorum diyen yok Anca 20 sinden sonra aileden kopunca belki o ortamı özleyebiliyor Bir diğer yanı yetişkin insanlar 30 yaşını devirince kendini kral sanıyor Ben bilirim başkası bilmez hesabı Her şeyi çok bildiklerini sanıyorlar ama çok bilen çok yanılır Bence çocukları biraz özgür bırakmalı onlara sıcak ifadelerle yaklaşıp sorumluluk ve güven bilinci yerleştirilmeli Diğer konularda sadece denetleyici rolü üstlenmeli Gözlemci rolüyle bakmalı Aksi taktirde bir insanı hayatımızda kaybederiz

Çocuk üzerinde 3 önemli yanlışımız var



Büyükler olarak çocuklarımıza karşı nedense çok sabırsız ve suçlayıcıyız Farkında değiliz belki ama onlar bizden farklı bir boyutta yaşıyor Lütfen onlara karşı suçlayıcı ve alaycı ifadeler kullanmaktan kaçınalım


Çocuk eğitiminde sosyal etki çok önemlidir Güzel bir şey yaptığında onu öpmeniz, tebrik etmeniz, iltifat etmeniz onu teşvik edebileceği gibi; kötü bir şey yaptığında da biraz tavır koyarak veya soğuk davranarak belli bir yaptırım gücü oluşturabilirsiniz Aileler, sosyal etkiyi hatalı kullandıklarında ise ciddi olumsuzluklar ortaya çıkabiliyor


1-SUÇLAYICI TAVIRLAR

Çocuk büyürken doğru ve güzel olan davranışları yaptığı gibi, zaman zaman yanlış ve hatalı davranışlarda da bulunabilir Çocuk yanlış yapar da biz ona sabırla doğrusunu anlatırsak ona çok şey kazandırabilir, yanlış zamanlarını doğruları öğrenebilmek için birer fırsat olarak kullanabiliriz Böylelikle çocuk, hem doğrusunu öğrenir ve hem de hayata karşı daha güçlü hale gelir Bizde ise maalesef çocuk hata yaptığında hemen yüzüne vuruluyor ve suçlayıcı aşağılayıcı tavırlar içerisine giriliyor Hatta bazı anne-babalar daha etkili olsun diye bunu özellikle başkalarının yanında yapıyor Tabii o zaman yıkım da o oranda büyük oluyor Çocuk hiçbir zaman aşağılanıp küçük düşürülmemeli, hele hele bu başkalarının yanında asla yapılmamalı Bunun yerine sıcak bir diyalog ile “Bak oğlum/kızım yaptığın bu davranış beni çok üzdü” şeklinde “ben” dili ile yapacağımız, onu anlamaya yönelik konuşma ile başlanmalı ve onun neden böyle bir şey yaptığı anlaşılmalıdır Belki haklı bir gerekçesi vardır? Belki yaptığının yanlış bir şey olduğunu bilmiyordur bile


2) HAKARETLER


Çocukların, üzerlerine yazı yazılmamış beyaz kâğıtlara benzetildiğini hepimiz biliriz Kâğıt boştur ve üzerine ne yazsan kalır Atalarımız “Bir akıllı adama kırk kişi deli derse adam deli olur” demişler Sokakta yürürken aklı başında görünümlü ve kimi doktor, kimi mühendis, kimi öğretmen olduğunu bildiğiniz kırk kişi art arda “Deli misin kardeşim ne bu hal?” dese önce kendinizi kamera şakasında zanneder; ancak ortaya kamera falan da çıkmayınca şöyle durup bir düşünürsünüz Deli olduğunuza kanaat getirmeseniz bile en azından “Acaba deli gibi mi davranıyorum, bu adamlar bana neden böyle dediler?” diye deli olup olmadığınız konusunda şüpheye düşebilirsiniz
İşte siz dahi böyle bir şüpheye düşerken, bembeyaz kâğıt misali o masum yavruya hakaretler edilmesi onun kişiliğinde ne gibi izler bırakır acaba diye hiç düşündük mü? Sürekli aptal, beceriksiz, geri zekâlı ve belki de bundan daha ağır hakaretler duyan ve bunlarla yetişen çocuk ileride nasıl kendine güvenen, atik, girişimci ve hepsinden önemlisi ruhen sağlıklı bir insan olacak?

3) ALAY ETME Birçok anne-baba çocuklarında gördükleri hatalı davranışı onunla alay ederek giderebileceklerini sanarak, yanılırlar Tırnaklarını yiyen veya altını ıslatan çocukla alay edilerek manevi baskı oluşturulur ve bu sayede çocuğun bundan vazgeçeceği sanılır Halbuki bu tür davranış bozukluklarında sorun, bizlerin alayları ile daha da pekişerek derinleşir Bu tür davranış kusurlarıyla dalga geçmek yerine sorunu çözebilmek için doğru adımları atmak gerekir Örneğin tırnak yiyen çocukların % 90’ı bunu ilgi çekmek için yaparlar ve anne-baba bu durumla ilgilendikçe pekişerek devam eder Birçok tırnak yiyen çocuğun tedavisinde ebeveynlere ‘görmezden gelin’ tavsiyesinde bulunularak sorun giderilebilir Bazı çocuklar da belli stres faktörleri nedeniyle tırnak yerler ki o zaman da stresi ortaya çıkaran faktörlerin üzerine gidilmesi gerekir Yani çözüm kesinlikle alay etmeyle sağlanamaz

Alıntı