Ölümden sonra hayat yok diyenlere...

Hani ölümden sonra hayat yok diyenlere ithaf olunur

Karanlıktaymışlar İki embriyo, bir ana rahminde

Her şeyden habersiz bekleşiyorlarmış, sudan bir beşiğin içinde

Sarılıp birbirlerine, karanlıkta uyumuşlar öylece

Haftalar geçmiş, ikizler gelişmiş

Elleri, ayakları belirginleşmiş

Gözleri çıktıkça meydana, Ikisi de çevrede olup biteni fark etmiş

Ne rahat, ne güvenli bir dünyaymış bu

Sıcak, ıslak, sevgi dolu

"Öyle güzel bir dünyada yaşıyoruz ki" demişler, "bize ne mutlu"

Gel zaman git zaman, çevreyi keşfe girişmişler

Bu karanlık dünyayı ve hayatın kaynağını deşmişler

Onları besleyip büyüten kordonu fark edince O kordonla kendilerini var eden Anne'lerine şükretmişler

Sonra başlamış bir var oluş tartışması:
"Buraya nereden geldik, biz nasıl olduk" diye sormuş ikizler

"Annemiz" demiş biri, "O bizi var etti, bize can verdi"

"Ne biliyorsun" diye itiraz etmiş öteki, "Sen hiç Anneni görmedin ki": "Belki de o sadece zihnimizdedir Anne inancı bizi rahatlattığı için uydurduğumuz bir şeydir"

Süredursun ana rahmindeki tartışma, ikizler büyüyüp gelişmişler

Rahme sığmaz olup tekmeleşmişler

Artık parmakları ve kulakları varmış kerataların

Büyüdükçe anlamışlar ki, yolun sonu yakın
Gün gelecek, bu güzelim hayat bitecek;
Karanlık bir yolculuk, onları bir başka diyara çekecek

"- Buradaki hayatımızın sonuna yaklaşıyoruz" diye fısıldamış ikizlerden biri efkarla

"- Ben gitmek istemiyorum" diye diretmiş öteki; "doyamadım ki daha hayata"

"- Ama mukadderat alnına yazılandır; dua et, belki doğumdan sonra hayat vardır" Sormuş karamsar olan:

"- Bir gün bize hayat veren kordon kesilecek Ondan sonra başımıza neler gelecek?"

Şiirle cevaplamış iyimser olan: "Birçok giden/ memnun ki yerinden/ çok seneler geçti/ dönen yok seferinden"

Ve günlerden bir gün, yer sarsılmış, duvarlar kasılmış

Dayanılmaz sancılarla ikizler beklenen günün geldiğini anlamış

Buruşuk kollarıyla birbirlerine son kez sarılıp vedalaşmışlar

Ve

"ömrümüz bitti" diye çığlık çığlığa ağlaşmışlar

Azrail sandıkları bir el kesmiş onları hayata bağlayan kordonu,

Ağlaya ağlaya karanlık bir koridordan öbür hayata çıkmışlar

Can Dündar