Ecel

Hazreti Süleyman (as)’ın sarayına bir kuşluk vakti saf bir adam telaşla girer Nöbetçilere, hayatî bir mes’ele için Hz Süleyman (as)’la görüşeceğini söyler ve hemen huzura alınır Hz Süleyman (as), benzi sararmış, korkudan titreyen adama sorar:
- “Hayrola ne var? Neden böyle korku içindesin? Derdin nedir? Söyle bana… ” Adam telaş içinde:

- “Bu sabah karşıma Azrail (as) çıktı Bana hışımla baktı ve hemen uzaklaştı Anladım ki, benim canımı almaya kararlı
- “Peki ne yapmamı istiyorsunuz?” Adam yalvarır
- “Ey canlar koruyucusu, mazlumlar sığınağı Süleyman (as)! Sen her şeye muktedirsin Kurt, kuş, dağ, taş senin emrinde Rüzgarına emret de beni buradan ta Hindistan’a iletsin O zaman Azrail (as) belki beni bulamaz Böylece canımı kurtarmış olurum Medet senden!”
Hz Süleyman (as), adamın haline acır Rüzgarı çağırır ve “Bu adamı hemen al, Hindistan’a bırak1″ emrini verir Rüzgar bu… Bir eser, bir kükrer Adamı alır ve bir anda Hindistan’da uzak bir adaya ***ürür Öğleye doğru Hz Süleyman (as) dîvanı toplayarak, gelenlerle görüşmeye başlar Bir de ne görsün, Azrail (as) da topluluğun içine karışmış, dîvanda oturmaktadır Hemen yanına çağırır
- “Ey Azrail! Bugün kuşluk vakti o adama neden hışımla baktın? Neden o zavallıyı korkuttun” der Azrail (as) cevap verir
- “Ey Dünyanın ulu sultanı Ben, o adama öfkeyle, hışımla bakmadım Hayretle baktım O yanlış anladı Vehme kapıldı Onu, burada görünce şaşırdım Çünkü Allah (cc) bana emretmişti ki:
- “Haydi git, bu akşam o adamın canını Hindistan’da al” Ben de bu adamın yüz kanadı olsa, bu akşam Hindistan da olamaz Bu nasıl iştir, diye hayretlere düştümİşte ona bakışımın sebebi bu idi ”
MESNEVÎ: Kimden kaçıyoruz? Kendimizden mi? Bu hayalî bir şey… Kimden kapıp kurtarıyoruz? Allah (cc )’dan mı? Ne boş hayal! Dünya, Allah (cc )’den gafil olmaktır… Dünya, para pul, kadın, giyim-kuşam, ticaret değildirBunu bil… “(Beyit 970-971)