Vahyin Işığı Mesnevi

VAHYİN IŞIĞI




Osman’dan önce bir katip vardı Vahyi yazmağa gayret ederdi Peygamber, kendisine vahiy edilen ayetleri söyledi mi o, hemen kağıda yazardı Vahyin ışığı, katibe vurunca, gönlüne bazı hikmetler doğardı

Peygamber de onun içine doğanları aynen söylerdi O herzevekil, bu kadarcık bir şeyden azdı Yoldan çıkıp” Tanrıdan nur alan Peygamber, ne söylüyorsa o söylediği şey, benim gönlümde, o hakikat benim de gönlüme doğmakta” dedi

Düşüncesinin ışığı, Peygambere vurdu, katibin canına Tanrının kahrı gelip çattı Hem katiplikten çıktı, hem dinden Kinlenip Mustafa’ya ve dine düşman oldu Mustafa “ Ey inatçı kafir! Nur, sendense niçin şimdi kapkara kesildin?

Eğer Tanrı ırmağının kaynağı olsaydın böyle bir kara suyun bendini açmaz, akıtmazdın” dedi Şunun, bunun yanında namusum bir paralık olmasın düşüncesi, ağzını bağladı Bu yüzden içten yanıp yakılıyordu Fakat şaşılacak şey şurası ki tövbe de edemiyordu Ah ediyordu, fakat ah etmesi faydasız Kılıç gelmiş, kelleyi uçurmuştu Tanrı, namusu, ar ve hayayı yüz batman ağırlığında bir demir yapmıştır Nice kişiler, görünmez bağlarla bağlanıp kalmıştır!

Kibir ve kafirlik, o yolu, o kadar bağlamıştır ki kibir ve küfür sahibi, açıkça ah edemez bile! Tanrı “Onların boyunlarına zincirler vurduk, başlarını yukarı kaldırmışlardır, indiremezler “ dedi Bu zincirler, bizden dışarıda değil

“Önlerine, artlarına manalar koyduk, gözlerini perdeleyip örttük” buyurdu Fakat bu hale uğrayan, önündeki, ardındaki manaya görmez O dikilen mananın çetinliği görünmez Çünkü o kişi, kaza ve kaderin tesiriyle kurulduğunu bilmez

Senin sevgilin, asıl sevgilinin yüzünü örtmektemürşidin, asıl mürşidin, sözünü dinlemene mani olmaktadır Nice kafirler vardır ki din sevdasındadırlar Fakat namus, kibir, şu bu; onların manaları, halleridir

Bu, gizli bir bağdır ama demirden beter Demir bağı, ancak balta kırarDemir bağı kırmak, kaldırmak ne de olsa yine mümkündür Fakat gayptan bağlanan bağa kimse çare bulamaz Bir adamı arı sokarsa tabiatı, derhal o kötülüğü gidermek için uğraşmaya başlar

Bu da arı sokmasıdır ama kendi varlığından, senden meydana gelmedir Böyle olunca da gam kuvvetlenir, illet bir türlü geçmez İçimden bunu açmak, iyice anlatmak geliyor ama ümitsizlik verir diye korkuyorum

Hayır , ümitsizlenme, sevin o feryada erişen Tanrı’ya feryat et! Ey affetmeyi seven Tanrı, bizi affet! Ey eskimiş nasır illetinin bile hekimi, bizi bağışla! Hikmetin gönlüne aksetmesi o kötüyü yoldan çıkardı Sen de kendini görme ki bu görüş senden toz kaldırmasın

Kardeş sana akıp duran hikmet “ Tanrı Abdali’ndendir, sana ariyettir O kendisinde bir nur bulmuştur ama o nur, padişahların eşiğinden vurmuştur Şükret, mağrur olma, ululanma, kulak as ve hiç kendini görme Yüz binlerce ah ki bu ariyet hal, ümmetleri ümmetlikten uzaklaştırdı

Kendisini, her konakta sofra başına varacak sanmayan kişiye kul olayım Adamın bir gün evine varabilmesi için bir çok konakları terk etmesi lazımdır Demir kıpkırmızı oldu ama hakikatte kızıl değildir ki Bu kızıllık, bir ocağın demire verdiği ariyet kızıllıktır

Penceredeki cam, yahut ev; nurlanırsa, ışık verirse onu parlak sanma , anla ki parlaklık güneştedir Her kapı, duvar “ Ben parlağım, başkasının nuruyla parlamıyorum Parlayan benim” diyebilir Fakat güneş “Ey ham! Hele ben bir batayım da ne olduğun meydana çıkar” der Yeşillikler “ Biz kendimizden yeşerdik, sevinç içindeyiz, gülümseyip duruyoruz, ta ezelden beri bu yücelik bizde var” diyebilirler

Fakat yaz mevsimi, onlara “ Ey ümmetler, ben geçeyim de o vakit kendinizi görün” der Vücut güzellikle öğünür, nazlanır durur Çünkü ruh, kuvvetini, kolunu kanadını gizlemiştir Vücuda der ki: “Ey süprüntülük! Sen kim oluyorsun ki? Bir iki gün benim ışığımla yaşadın: Nazın işven dünyaya sığmıyor? Hele dur, bekle; ben senden çıkayım da gör

Seni o ziyadesiyle sevenler, mezara tıkarlar; karıncalara, yılanlara gıda ederler Çok defalar senin önünde ölüme razı olan yok mu? İşte o, senin pis kokundan burnunu tıkar!” Söz, göz, kulak Hep ruhun ışığıdır Suda coşan pırıldayan, ateşin parıltısıdır Canın ışığı nasıl tene vuruyorsa Abdal’ın ışığı da benim canıma vurmakta Canın canı olan o Abdal’ın ışığı candan ayak çekti miTen, cansız ne hale gelirse o hale gelir Şunu bil ki, Ben kıyamet günü bu sözüme şahit olsun diye yere baş koyuyorum

Yerlerin şiddetle sarsıldığı kıyamet gününde bu yeryüzü, insanların hallerine şahit olur Gizlediği haberleri ap aşikar söyler Yeryüzü ve dikenler söze gelir Filozof; kendi fikrince, kendi zannınca bunu inkar eder Ona de: Sen var, başını o duvara vura gör!

Gönül ehlinin duyguları; suyun, toprağın, çamurun sözünü duyar durur Filozof, Hannane direğinin inlemesini inkar eder Çünkü velilerin duygularından haberi yok, onlara yabancı Der ki: “ halkta sevdanın aksi, birçok hayaller yaratır, onlara gösterir” Halbuki bu fikir, onun fesat ve küfrünün aksidir

Bu inkar hayali; ona fikrinden, inanışındaki bozukluktan gelmiştir Filozof; cini, şeytanı inkar eder; fakat inkar eder etmez bir cinin, bir şeytanın maskarası olmuştur Ey filozof, eğer şeytanı görmedinse kendine bak!( Başını duvara vurup çürütmüşsün, gömgök olmuş) Deli olmadan alın böyle göğerir mi? Kimin gönlünde şüphe, vesvese varsa felsefeye inanmıştır, gizli münkirdir Bazen dine inanır ama bazı ,bazı da o filozofluk damarı yüzünü kapkara eder

Sakının müminler; o felsefeye inanış sizde de vardır Sizde nice sonsuz alimler var Bütün bu yetmiş iki din ve şeriat sendedir Senden zahir olduğu gün eyvah haline! Kimde o aykırı inanıştan bir yapracık varsa o günün korkusundan yaprak gibi titrer

İblis’e cine, kendini iyi adam gördüğünden güldün Fakat can, postunu ters giyer , içindekini dışarı verirse din ehlinden ne kadar ahlar vahlar çıkar Dükkanda altın gibi görünen madenlerin hepsi güler Çünkü imtihan taşı gizlidir

Ey ayıpları örten Tanrı! Perdemizi kaldırma; imtihan zamanında bize yardım et, bizi kurtar! Geceleyin kalp altın, hakiki altınla yan yanadır Altın ise gündüzü bekler Hal diliyle der ki: “ Yalancı, hele bir dur Herkesin meydana çıkacağı gün bir gelsin!” Lanetlenmiş İblis; yüz binlerce yıl Abdal’ dandı, müminler beyiydi Naz ve istiğnası yönünden Ademle savaştı, kuşluk vakti kokmaya başlayan pislik gibi rüsvay oldu

Dünya halkı, Baur oğlu Bel’am’a zamanın İsa’sına mağlup oldukları gibi mağlup ve zebun olmuştu Ondan başka kimseye secde etmezlerdi Afsunu, hastalara şifa verirdi Kendisini beğendiği, ulu gördüğü için Musa ile savaştı Sonra hali, duyduğun gibi oldu Dünyada yüz binlerce iblis ve Bel’am vardır ki gizli, açık hep bu hale düşmüşlerdir

Tanrı, diğerlerine misal olsun diye bu ikisini meşhur etti; Bu iki hırsızı darağacına çekti, yükseltti Yoksa kahrına uğramış daha nice hırsız var! Bu ikisini aşikare kahredip şöhretlendirdi; yoksa onun kahrıyla ölenler sayılamayacak kadar çok!

Nazeninsin, nazlısın, ama haddince Allah aşkına olsun haddini aşma! Eğer kendinden daha nazenin birisine çatarsan seni yerin yedi kat dibine sokar Ad ve Semud kavminin hikayeleri ne için söylenip duruyor? Peygamberlerin nazik, nazenin olduklarını bilmen için

Yere batma, başlarına taş yağma, bir sesle canlarının alınışıHep bu vakalar, nefs-i natıka sahiplerinin yücelerini bildirmek içindir Bütün hayvanları insan için öldür, fakat bütün insanları da bir akıllı kişi için öldür ( hiç beis yok!)

Akıl dediğin nedir? Akıl sahibinin akl-ı Küll’ü Cüzi akıl da akıldır ama pek arıktır İnsanlardan kaçan vahşi hayvanların hepsi, ehli hayvanlara nispetle aşağılıktır Vahşi hayvanların kanı mübahtır Çünkü yüce akıldan kaçmaktadırlar Akılları yoktur İnsanın emrine uymuyor diye vahşinin yüceliği bu dereceye düşmüştür

Şu halde ey garip adam! Aslandan kaçan yaban eşeklere benzedikten sonra senin ne şerefin var ki? Eşek, işe yaradığı için öldürülmez Fakat yaban eşeği olursa kanı mübahtır Eşeğin kendisini kötülükten koruyan iyiliğe sevk eden bir bilgisi olmadığı halde Tanrı onu mazur tutmuyor

Ey yüce sevgili! İnsan (akıllı olduğu halde) o nefesten, ( Peygamberlerin, velilerin sözlerinden)kaçar, vahşileşirse nasıl mazur olur?Hulasa oklar ve süngüler önünde kafirlerin kanı mübahtır Çünkü onlar, işe yaramaktan uzaktırlar Onların karıları ve çocukları da esir sayılır Çünkü akılları yoktur, merdut ve aşağılık kişilerdir Artık bir akıl, aklın aklından kaçarsa akıllılar taifesinden hayvanat zümresine geçmiştir