Derinim Kendi İçimde Üşüyor her bir yanım sevginin ayazında…

Derinim Kendi İçimde


Gözlerime bahar değdi…
Yüreğim kış’ta kayboldu…
Üşüyor her bir yanım sevginin ayazında…

Yüzüme vurmuyor ılık nefesi baharın…Gül kokular sinmiyor üzerime…Şehrim parlıyor sağına soluna…Ama…Bir ben böyle şaşkınım, iklimini şaşırmış kuşlar gibi…Kendimi bulamıyorum bahara aşık gözlerinin içinde…Tükeniyorum terk ettiğin sevginin ellerinde…

Ruhum düşlerine sığındığım gecelerim gibi simsiyah…
Oysa gözlerime hayran tüm renkler…
Ve yarışıyor her biri bende olabilmek için…
Nafile, duyulmuyor sesler…
Görünmüyor renkler…

İçime sarılıyorum üşüdükçe…Daha bir düşüyorum ellerinden işte…Rengarenk hayatın içinde yakıştıramıyorum hiçbir rengi kendime…Kendime karşı savaşıyorum var olan gücümle…Hiçbirşey duymuyorum artık…Sessizlik ele geçiriyor mağlubiyeti sindiremeyen duygularımı…Sadece yazıyorum, anlatamadıklarımı…

Derinim kendi içimde ben…
Kayıp bir yüreğin içinde hayallerim…
Bulunmak istemiyorum özlemlerin içinde…
Uzaklığına vurgunum yalnızlığın…

Bir adım atsam sana,yüreğimi sereceğim gözler önüne sankiAdımlarımı durdurdumVeBir perde çektim göz kapaklarımdan,yüreğime…Sadece gözlerimde saklı herşeyim…

Ve ben,
Kendimi bile ‘sır’ım bedenimde…

Alıntıdır