EN KIRILGAN YANIMDIN SEN ve Ben Seni Kırmamak İçin Kendimi Kırdım…

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-23-2012

EN KIRILGAN YANIMDIN SEN

En kırılgan yanımdı yakaladığın,ve ben seni kırmamak için kendimi kırdım…

Suskun voltalarını atıyordum gece mahpuslarımın,taşlarına tek tek yaş damlatıyordum gözlerimden voltamın ortağı sokağın kaldırım taşlarına

Matem havasındaydı gece ve gökyüzü,arkasına saklanmıştı,yüreğim kadar dolu ve kara bir bulutun arkasına yıldızlar,aysa inatla yüreğimin karanlığına ışık tutmak için sızıyordu,ışığıyla kara bulutun açık bulduğu yerlerinden,doluydu gökyüzü ağzına kadar,bir dilencinin cepleri kadar boş toprağa dökmek için matemini,bir dilenciydim kendi dillenmişliğime…
Bir cenazeydi kaldırdığım yüreğimden,evimdeki,odamdaki senli tüm hatıraları tabutunun kenarlarına bağlayıp,omuzladım gece suskunluğumla,şarkısız,sözsüz sadece içten bir ney sesi ve kekremsi bir kan tadındaki dilim vardı refakatci,gömmek içindi seninle olan her şeyi,düz bir toprak değildi seni gömeceğim yer,bir uçurumun en sarp kenarıydı,aşağı bakmaya cesareti bile olamazdı ölülerin,ki bilirsin ölüler hissedemez,içimin en ölü yanı…
Adsız bırakmıştım,adınla başlayan her anımı oysa sen olmadan yaşayamazdım bir tek anımı bile,ne çok çabalamıştım ucube bir kentin boş sokaklarında yeşertmek için gözlerindeki solgun baharlarını,ıslaklığını durdurmak için yüreğimi basmıştım gözlerindeki adı belirsiz yağmalanmalarına,çekilirken içinden acının soğumuş yüzü,sıcak sıcak akıtmıştım kanımı damarlarına,ısın diye,üşüme diye,gül diye

Sen içimin en üşümüş yanıydın oysa…
Hangi hiçlik bu kadar alabirdiki her şeyi,hangi şey bu kadar hiç gibi kaybolup gidebilirdiki,sen içimin her yanı hangi bedende ne buldunda beni böyle sensiz,böyle sebepsiz,böyle hiçsiz bıraktın

Kökün toprağımdaydı,bedenin ellerimde söyle hangi yalancı baharlara kandında kökünü parçalayarak çıkardın içimden,içim kanadı,içim acıdı,içim içimsiz kaldı

Ben içimsizken,bana gitmek sana gitmişliğime susmak vardı…
Tren raylarının,gözlerin kadardı parlaklığı uzaktan bakınca,sonsuza giden bir yoldu anlattığı gözlerinin,sonsuzluk sonum değildi ama sonumu sonsuzluğun bir yerine saklamıştım

Son durağı yoktu yolumun,oysa ben aşka dair ne kadar yol varsa bitirmiş ve sende durdurmuştum içimdeki yolcuyu bu son duruşun diye

Sen içimin son duruşuydun aşka karşı,durdurulamayan yanımdın…
Bir damla istemiştim senden,uğrunda denizleri vermeye hazırken,bir tebessüm görebilmekti yüzünde dileğim,uğruna tüm gülüşleri ağlatabilecekken,bir dokunuştu ılık bile olsa ellerinden ellerime hissetirilen

Şimdi cam kırıklarını biriktiriyorum,seninle yeşeren yüreğimin karanlıklarından,kararan camların kırıklarını…

En kırılgan yanımdı yakaladığın,ve ben seni kırmamak için kendimi kırdım

melih taycan

06-23-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	EN KIRILGAN YANIMDIN SEN ve Ben Seni Kırmamak İçin Kendimi Kırdım… EN KIRILGAN YANIMDIN SEN En kırılgan yanımdı yakaladığın,ve ben seni kırmamak için kendimi kırdım… Suskun voltalarını atıyordum gece mahpuslarımın,taşlarına tek tek yaş damlatıyordum gözlerimden voltamın ortağı sokağın kaldırım taşlarınaMatem havasındaydı gece ve gökyüzü,arkasına saklanmıştı,yüreğim kadar dolu ve kara bir bulutun arkasına yıldızlar,aysa inatla yüreğimin karanlığına ışık tutmak için sızıyordu,ışığıyla kara bulutun açık bulduğu yerlerinden,doluydu gökyüzü ağzına kadar,bir dilencinin cepleri kadar boş toprağa dökmek için matemini,bir dilenciydim kendi dillenmişliğime… Bir cenazeydi kaldırdığım yüreğimden,evimdeki,odamdaki senli tüm hatıraları tabutunun kenarlarına bağlayıp,omuzladım gece suskunluğumla,şarkısız,sözsüz sadece içten bir ney sesi ve kekremsi bir kan tadındaki dilim vardı refakatci,gömmek içindi seninle olan her şeyi,düz bir toprak değildi seni gömeceğim yer,bir uçurumun en sarp kenarıydı,aşağı bakmaya cesareti bile olamazdı ölülerin,ki bilirsin ölüler hissedemez,içimin en ölü yanı… Adsız bırakmıştım,adınla başlayan her anımı oysa sen olmadan yaşayamazdım bir tek anımı bile,ne çok çabalamıştım ucube bir kentin boş sokaklarında yeşertmek için gözlerindeki solgun baharlarını,ıslaklığını durdurmak için yüreğimi basmıştım gözlerindeki adı belirsiz yağmalanmalarına,çekilirken içinden acının soğumuş yüzü,sıcak sıcak akıtmıştım kanımı damarlarına,ısın diye,üşüme diye,gül diyeSen içimin en üşümüş yanıydın oysa… Hangi hiçlik bu kadar alabirdiki her şeyi,hangi şey bu kadar hiç gibi kaybolup gidebilirdiki,sen içimin her yanı hangi bedende ne buldunda beni böyle sensiz,böyle sebepsiz,böyle hiçsiz bıraktınKökün toprağımdaydı,bedenin ellerimde söyle hangi yalancı baharlara kandında kökünü parçalayarak çıkardın içimden,içim kanadı,içim acıdı,içim içimsiz kaldıBen içimsizken,bana gitmek sana gitmişliğime susmak vardı… Tren raylarının,gözlerin kadardı parlaklığı uzaktan bakınca,sonsuza giden bir yoldu anlattığı gözlerinin,sonsuzluk sonum değildi ama sonumu sonsuzluğun bir yerine saklamıştımSon durağı yoktu yolumun,oysa ben aşka dair ne kadar yol varsa bitirmiş ve sende durdurmuştum içimdeki yolcuyu bu son duruşun diyeSen içimin son duruşuydun aşka karşı,durdurulamayan yanımdın… Bir damla istemiştim senden,uğrunda denizleri vermeye hazırken,bir tebessüm görebilmekti yüzünde dileğim,uğruna tüm gülüşleri ağlatabilecekken,bir dokunuştu ılık bile olsa ellerinden ellerime hissetirilenŞimdi cam kırıklarını biriktiriyorum,seninle yeşeren yüreğimin karanlıklarından,kararan camların kırıklarını… En kırılgan yanımdı yakaladığın,ve ben seni kırmamak için kendimi kırdım melih taycan