Işık Söndü vol:3

sigarasını yaktı,müziği açtı herqünkü yaptıklarıydı ama bu seferkiler canını daha çok yakmıştı Son kez konuşmaya başladılar telefonda,içinden bana dön demek qeldi yine ama onu tutan bi his vardı içinde sanki qeri döneceğine eminmiş qibi oysa sevqilisi evlenme kararı almıstıqözleri kararıyordu sürekli,düşünüyordu,sadece bi boşluğa bakıp içinden ağlamak qeliyordu,ağlıyordu ama qözyaşı akmıyordubirbirine söyledikleri sözler kalbe qiren bir sancı qibiydi her sözde biraz daha yorulduqunu,biraz daha öldüğünü anlıyordu birdaha bir araya qelemiyceklerdi yine sustu zor olanı yaptı ama sustu sadece ben'yokum dedi' doru olanı yaptığını düşünüyodu ama içinden qeçenler bunlar değildi dön demesi qerekirdi ama mutlu olamıycanı biliodu,onun kendisini mutlu edicek kadar qüçlü olmadıqınıda biliodu bu yüzden hayatndan çıkmanın doru olduqunu düşündü Hayatta verdiği her karar yanLıştı asLında yaşaması bile hataydı,duyqularına hakim biri değildi! Ne hissettiğini anlayamazdı akLı hep karışıktıGözlerinden belli olmazdı acı çektiği qülmeye alışkındı,onun moraLini bozanda buydu zaten polyanna yandaşı bi insan olarak qörülür qibiydiOnu yakından tanıyan bi kaç insan hariç,içindeki isyanı qören yoktu Herşeye kızmaya başladı yüzündeki qülückler kayboLdu,yanlızdı adını değiştirdi duruşunu değiştirdi,hislerini sildi hafızasnda 'onsuzluktan' başka bişey kalmadı Kendine nasıL dawranılırsa öyle dawranmaya başladı artık yeni bi hayatın içindeydi hayal dünyasını boyadı siyah kalemle yaratıklar çizdi,ruhu için kuyulardan oluşmuş bi zindan çizdi kendini tanıyamıyordu artık hayatla ilşksi pamuk ipliğine bağlıydı oda koptu kabuLLendi durumunu bidaha eskisi qibi qülücemyceni farketti artık mutLu oLması için en ufak bi sebep kaLmamıstıailesi,arkadaşları onu tanıyan herkesten nefret etmeye başladısesini duyuramadığı için kendne kızdı birazda Yapabildiği şeyler kısıtlanmıştı dışarı çıkmıyordu,sadece susuyordu canı sıkılıyordu artık Ama ona enqel olan şeyler vardı yinede; ayakta qüçte olsa duruyordu içindeki umudun telafuzunu arıyordu Canını yakan şarkılardan birini açtı,yeni söndürmüştü ama bi tane daha siqara yaktı şarkının içinde kaybolup qidiordu,duman yayıldı odasının heryerine kültablası boş kalmıyordu Sisli qözlerini kapattı müziğin sesini sona dayadı huzur bulabilmek için ışığı kapattı sevdiği tek yerdi karanLık onun sinirini bozan herşeyden uzaktaydı karanlıkta kmseyi qöremiyordu Yanlızdı sürekli olduğu gibi,düşündü hayatın neden zorlayıcı olduğunu aslında aklındaki cevaplanmamış tek soruydu yaşadığı hayat diliminde Tanrı yanında değildi, tanrı ondan uzaktı, qözlerini baska hayatlara dikmişti İsyanı büyüyordu ama kendni tutuyordu tanrıya sitem etmemek icin Zamanını sürekli oturup düşünceler içinde qeçiriyodu dış dünyaya karşı indirmişti kepenglerini ! hayat sadece onu sakinleştiren şeylerden ibaretti artık 'karanlık,siqara ve müzk' canını acıtabilen tek şeydi ayrılık ve şimdi bi ayrılığa mahkumdu belki sonsuza kadr sürücek bi ayrılığa!

Muhammet Korucu (Sanrı)