Önce Sözler Sustu Sonra Gözler…

Önce Sözler Sustu Sonra Gözler…


Bir sonbahar akşamıydıGönül’ün gözlerinde hafif bulutlar,gökyüzünde ise agır,kara bulutlar dolaşıyorduGönül ve gökyüzü sanki anlaşmışlardıOnun gözlerinden her bir damla gözyaşı damladıgında gökyüzü de ona eşlik ediyorduUsul usul yagmur damlaları damlıyor adeta gökyüzü aglıyor,feryat figan ediyordu


Gönül’ün gönül gözü artık kapanmıştıHissetme hissi de yok olmuştuBomboş,kaygan ve karanlık sokakta kimseye aldırmadan yürüyorduNe kendisine çarpan kişilere kızıyor ne de kendisine acayip bir şekilde bakanlara herhangi bir şey diyorduAh!eskiden olsa böyle mi davranırdı?Nezaketsizlige asla tahammül edemezdiSokak ortasında aşkını güldürmek için kılıktan kılıga girer,ters ters bakanlara da “Ne bakıyorsunuz?” derdiAma şimdi bu Gönül o Gönül degildiO yalnızdıYanındaki tek yoldaşı,kırık,parçalanmış kalbiydi


Gözleri kör,dili lal,bacakları tutmaz,kalbi hisetmez olmuştuYagmur hiç durmadan yagıyorduGönül de yagmura inat,aşka inat,sevdigine inat,hayata inat,çılgınca dönüyordu,dönüyordu,dönüyordu…


Gönül’ün şu an yaşamı pamuk ipligine baglıydıYaşadıkları,yaşayacaklarını düşündüremeyecek kadar agırdıArtık yazları kışa,gül renkli o gülyüzü de ölüme dönmüştü

Kim için,ne için tekrar hayata dönecekti?Onu yaşama baglayan en son pamuk ipligi de artık kopmuştu bileNeydi Gönül’ü bu hale getiren?Hangi acı,hangi olay bu dev ruhlu kadını ruhsuz bir kadına dönüştürmüştü?


Dev ruhlu kadının yüregini verdigi “İşte aradıgım,işte bu benim dünüm,bu günüm,yarınım olacak adam”dedigi kişi onun dev kadar büyük,kelebegin minicik kanadı kadar hassas ruhunu ezip geçmiştiNe arkasında minik bir mektup,ne onu hatırlatacak bir eşya bırakmıştıNe de dudakları arasından dökülen,ayrılışının nedenini anlatan minik bir sözO an karşısında olsa sevdigi,terk edilişine aldırmadan ,ellerini son kez tutacak,boynunu onun güvenilir zannettigi omzuna yaslayacaktıAma o yoktu kiNe elleri onun ellerine dokunabiliyor ne de gözlerini onun gözlerinde gezdirebiliyorduOna en çok dokunan da tek bir söz dahi söylemeden çekip gitmesiydiArkasından el sallasa,son bir kez yanagına minicik bir öpücük kondursa,hiç degilse cemalini son bir kez daha görse,kalbinin yerine sevdiginin cemalini kazıyan,kalbinde kendini degil de her an onu yaşayan,zavallı Gönül’ü bu kadar yıkmayacaktı


“Gidiyorum CanımGidiyorum Hayatım…Ben sende sen de bende oldugun sürece ne yollar ne insanlar ayırabilir bizi”demiştiGünün her anı konuşuyorlardıSevdiginin hep agzından geri dönüş kelimeleri dökülüyorduGönül’ün gönlüne de soguk sular serpiliyorduİkisi de yaptıkları her şeyi birbirlerine anlatıyorlardıBelki yan yanayken bile bu kadar çok anlatmıyorlardı yaşadıkları her şeyiSanki bu ayrılık onları birbirlerine daha çok baglamıştıAma iki kör aşık bir acı gerçegin farkında degillerdiZayıf sevgilerde gözden uzak olan gönülden de uzak oluyorduYaşamın akıp giden dalgası içinde ister istemez eriyordu,posaya dönüşüyordu AŞKYalnız her aşk öyle degildi işteGönlü, sevdiginin gönlüne sıkıca baglanan,onu sevdigi degil de kendi yaşamı görenler,yolları,ayrılıkları tattıkça daha sıkı baglanıyordu sevdigine


Ne yazık ki Gönül’ü Gönül gibi sevmemişti o adamAma Gönül onu ondan öte sevmiştiAylar birbirini kovaladıBir sonbahar akşamı olduArtık aramıyordu sevdigiTelefon sustu,Gönül sustu,Gönül’ün asi ruhu susmadıSözler de sustu ama Gönül hala bekliyorduElinde sevdiginin resmi vardıGözlerini onun gözlerine diktiHaftalarca bu şekilde konuştu onunlaAma ümidini hala kesmiyorduHer sabah telefonla arıyordu ancak sevdiginin sevgi dolu sesini duyamıyorduSözler sustuysa gözler de susmamıştı ya…


Bu minicik teselli Gönül’e sadece birkaç gün yettiDev ruhlu kadın acı gerçegi artık artık yavaş yavaş hissediyordu beyninde


İki ayrı yaşam bir ayrımda karşılaşmıştı ve sırası gelen her şey sırayla susuyorduÖnce sözler,sonra da gözler sustuGeriye kalan tek bir şey vardı o da Gönül’ün gözyaşlarıydı…

O da güneşin kızgınlıgından nasibini alarak,kurudu,yok oldu ve böylece son hatıra da silindi