Ben Seni Ne Zaman Özlesem, Özlenene Mektup, Sevmeyı Bilene Mektup

Ben Seni Ne Zaman Özlesem




Ben seni ne zaman özlesem, gökyüzünde bir yıldız kayar Işığı söner koca gezegenin Ben seni ne zaman özlesem; aşk, gözleri ıslak ortadan kaybolur



Ben seni ne zaman özlesem, burnumun direği sızlar Göğsüm sıkışır, ellerim yanar Hasretin o ağır kokusu yayılır odama, sigaranın dumanı bile onunla boğulur

Ben seni ne zaman özlesem, kulağın çınlar Kimin andığını bilemezsin, isimler geçirirsin içinden, hiçbiri tutmaz

Ben seni ne zaman özlesem, gözlerime yaş birikir Akmasın diye kızarım kendime, söz geçmez gözbebeklerime

Ben seni ne zaman özlesem, bu şehirde bir ışık söner Uykularımı paylaşır hiç tanımadığım bir kalp, rüyalarımda eşlikçim olur

Ben seni ne zaman özlesem, bir şairin kelimelerine yerleşir acım Bir şarkının en ağır notası olurum Kenara atılmış bir enstrüman gibi, kendime çalar dururum

Ben seni ne zaman özlesem, gözlerimde hayalin canlanır Elimi uzatırım, dokunmak isterim, kaybolursun Gittikçe silinir siluetin, bütün yaşadıklarımız anı olur

Ben seni ne zaman özlesem, zaman durur Okyanusta bir dalga havada kalır Kuşların kanadı yarım, dillerde sözcükler eksik kalır

Ben seni ne zaman özlesem, gökyüzünde bir melek ölür O yüzden ayrılık; sadece ayrılanı değil, tüm evreni içine alan bir hüzündür

Ben seni ne zaman özlesem, ruhum ayrılır içimden Bulur seni neredeysen, camına konar Sen kuş sanırsın…


Neden bilmiyorum özlemin artıyor içimde
Zaman geçtikçe eksilir demiştin oysa
Atalarımın öğrettiklerine ters düşsede

Sana inanırım bilirsin
Zamanla unutursun demiştin

Niye daha derinleşiyor öyleyse?