Öyle bir an geldi ki; artık hep hasret kokuyordu yağan yağmurlar

yaşayan bir ölüydü; kime sarıldıysam hüzün bulaştı ellerine; oysa onlar hüznü bilmezlerdi
Ve bir dağ başı ıssızlığı gibi gömüldüm içime



Kendimde eğer ki bulamıyorsam yaşama gücünü neye yarar ki çabalarım?
Ve her uykuya dalışlarımda ne kadar çok istedim bir daha hiç uyanmamayı




Ölümlerini yakıştaramadıklarım birer birer çıktığında hayatımdan;
her biri kendince bir boşluğu bırakıp gitti ardında
Yaşama sevincim onlarla birlikte karıştı toprağa
Birbirinin aynısı olan günler bitmeyen sancılardı


Mühürleyip dudaklarımı tıkayıp kulaklarımı ve kapamayı denedim gözlerimi
Buna rağmen içimdeki sessizlik büyüdükçe büyüdü; yazmak da yetmedi;
yetersiz geldi kelimeler ama yine de en zoru kendimi hiç bulamayışım



Kaç kişi için anlamı vardı ki varlığımın ve kaç kişi için sığınacak bir limandı bu yüreğim?
Söylemesem yazmasam ben de herkes gibiyim işte; sağır dilsiz ve kör



Ölümlerini yakıştıramadıklarım birer birer çıktığında hayatımdan;
ne bırakılan boşlukları doldurabildim ne de o boşlukları birileri



Ben her gün öldüm öldüm dirildim ama bu yüreğim yaşıyor senin için