Yar demişim sana…Gitme sensiz ıssız bu diyar…

Sen bir kitap kapağı gibi kapamışken adımı ben her sözcükte seni okuyorum harf harf…

Tümcelerimin boyun büküşlerine aldırma yar!
Gözü yaşlı satırlarımın kan döküşlerinde büyütüyorum keşkelerimi…
Harflerimin ayağı kayıyor uçurumlarından
Oysa sen bir liman sakinliğiydin yüreğime…
bir gün batımı huzuru…
uçsuz bucaksız bir özgürlüktün mavilerime…
ateşe verdin kıyılarımı apansız sinsice…
züleyha’nın kaderine razıydım Yusuf(um)sun diye…
peşinden koşmaya kınanmaya dile düşmeye…
nerden bilirdim dil(in)den düşeceğimi?

Bir sözünle ateşe verdin uğruna ödenen bedelleri…
Gitme demem git şimdi!
Bir ****lin içine bindirip vedalarını son bir kez kokunu çekmeden tiryakiliğim son bir kez düşmeden kollarının girdabına bir buseyi çok görüp alnıma en kara yazgıları sür de git!

Son fethedilen miyim meçhul ama sen son Fatih’im…
Bilsen kaç varlığa hiçlikti fetihlerin…

Ama dur gitme!

Şu topraklarımda dalgalanan sancağını indir öyle git!
Yüreğimden sevdanı dilimden adını sök de git!
Ciğerlerimden kokunu gönlümden gözlerinin okunu çek de git!
Sözlerimi esaretten kurtar dilimi çöz de git!

Kaç kez uğurladım seni bu kentten?
Kaç kez boynu bükük bıraktın ardından el sallayışlarımı garlarda?
Dönüşünün umuduyla gidişine dayanamazken bu müebbet vedaya nasıl dayanırım söyle?

Ah yar…

En yakınımken uzağımdın
Şimdi benden öte bensin ki ben bana t-uzağım…

Kin tutmaz kalemim bilirsin
Sen kapatsanda c-ismimin üstüne son sayfanı bu masalın devamını bir ömür bekler yüreğim…
Sana git diyebilmek için kaç alfabe satın aldım z-amansız pazarlıklarla bilsen
Tüm kırgınlıklarımı çıkarıp kumbaramdan saydım bir “git” etmedi
Yanında “me”si olmayan bir git yakıştırılmadı sevdama…
Ama çok istiyorsan işte orda; alfabemin kıyısında bir “git”…
Eksik mahzun çaresiz…
İster al git ister-sen k-al git-me Yar!

Yar demişim sana… yokluğun dipsiz bir yar!
İşte diz çöküyor sevdana yüreğim gitme!
Gitme sensiz ıssız bu diyar…