Kavuşamayacağız Biliyorsun...

Kavuşamayacağız Biliyorsun








Ne yapsam olmuyor gözbebeğim,
bizi kavuşturmuyor işte hayatın bu ağır dönen çarkı!
Sen bir yanda, ben bir yanda duruyoruz, aramızda okyanus var sanki,
bir türlü kavuşamıyoruz



Her gün büyüyor hasretim, seni her gün biraz daha fazla seviyorum
Kalbimin içinde, adını bir türlü getiremediğim bir yere dokunuyorsun



Bir yürek ancak bu kadar kanar diyorum
Ancak bu kadar acıtır bir insan kendini…
Akıllının işi değil aşk veya aşka düşenin harcı değil akılla yaşamak!



Bugün bir kez daha anladım ki; dokunmanı istiyorum
Sevişmeye gitmeyen, içinde saf sevgi olan bir dokunuşa hasretim
Sevgi! Meselem onunla benim



Dokunmak ve dokunulmak ihtiyacı hepsi, bedenin gereksinimi, kalbim gibi!
Dokunsana bana; bir çiçeğe, bir heykele, bir resme ya da
çocuğuna dokunur gibi…



Her geçen gün biraz daha eskiyorum
Kokum değişiyor, şeklim değişiyor,
sana uzak kaldıkça ruhum çürüyor benim…



Düşlerden vazgeçtim, en kötü haline bile razı oldum şu aşkın
Gel gör ki, onu bile beceremiyoruz



Canım, bu hasret böyle sürecek ömür boyu biliyorum
Dilimizde bir türkü gibi, söyleyip duracağız aşkı



Giderek büyüyecek içimdeki o koyu ve karanlık sancı,
çığ gibi, gittikçe saracak bedenimi
Sonunda altında kalacağım hasretin
Nefesim kesilecek, boğacak beni özlemin elleri



Hangi cephede savaşsam, kazanamayacağım
Kaderin hikayesine yazılı değiliz sanırım
İnanç da kurtaramaz bu aşkı!



Ne zaman biraz umut dolsa içime, bir sebeple gidiyorsun!
Bütün çektiklerimiz boşuna, hiçbir zaman kavuşamayacağız,
bunu sen de biliyorsun!



Candan Ünal