sevdalar neden bu kadar hüzünlü,

**Prof. Dr. Sinsi** · 06-23-2012

Sevdalar neden bu kadar hüzünlü Hayat mı yoksa başlı başına hüzün

Yine havada hüzün kokusu insanın içini yakan koku duyusunu tırmalayan pis bir koku bu

Yine yalnızlık yine hüzün var canımı acıtan

Hava bulutlu tıpkı benim duygularımın üstüne çöken bulut gibi

Bu sabah yeni doğan güneşle dertleşmeyi denedim
Ama o da aniden benimle beraber hüzünlendi gökyüzü kararıverdi
Birden gece oldu ortalık Dinledim saatlerce yalnızlığımı dinledim

Ve daha çok dertlendim Seversin sevilirsin ama yine bir gün yalnız kalıverirsin gerçeğiyle baş başa kaldım
Ağır geldi bu yalnızlık
Sevip te sevilip te yalnız kalmak canımı acıttı
Bağırmak istedim ama birileri beni duysun diye bağırdım avazım çıktığı kadar ama benden daha çok bağıranlar vardı kimse beni duymadı
Ağlamak istedim her şeye inat gökyüzü başladı ağlamaya ağladığımı da gören olmadı Dinledim saatlerce içimin sızısını dinledim
Yalnızlığımı dinledim Çok şeyler anlatan bir sessizlik vardı havada
Tek hissettiğim yalnızlığım çaresizliğim çıkmazlarım ve gözlerimden akan yaşların yanaklarımda can vermesiydi
Konuşmak istedim hissetmek istedim ama yalnızdım yoktu yanımda sevdiğim
Geçen her saniye çok şey anlatıyordu sevdanın yalan olduğunu hayatta herkesin yalnız olduğunu anlatıyordu
Tek yoldaşım bulutlar ve hoyratça savuran rüzgar oldu
Karar verdim bırakıyorum hasretimi yağmurlara yıkasın diye
Yalnızlığımı çaresizliğimi rüzgara teslim ediyorum çok ücra diyarlara götürsün diye
Ücralara götürsün ki kimse görmesin yalnızlığımı ve çaresizliğimi
Teselli verircesine savruluyor rüzgar
Sanki emaneti teslim alıyor
İflas etmiş duygularımı hayata küskünlüğümü yalnızlığımı şu yalan dünyada tek başıma kalmışlığımı teslim ediyorum rüzgara
Yenildiğimi kabul ediyorum
Yoruldum savaşmaktan nedenleri araştırmaktan kovalamaktan
Yoruldum yalnızlığı yaşamaktan
Hep tut ellerimi bırakma beni demekten yoruldum
Sevdayı var etmeye çalışmaktan yoruldum
Yorgunluğumla birlikte kendimi de bırakıyorum rüzgara
Beni nerede bırakırsa güneşin nerede doğmasına izin verecekse o güneş beni nerede ısıtacaksa beni oraya götürmesine izin veriyor ve takılıyorum rüzgara
Boran olsa da kasırgalar kopartsa da benim içimde ki yaşanan fırtınalar kadar şiddetli olmayacağına göre teslim oluyorum bu rüzgara
Benden tek kalacak hüzün kokusu olacak
Mutsuzluğumu kırgınlığımı bırakarak gideceğim
Sana da tek emanetim yıktığım hayallerim olacak

06-23-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	sevdalar neden bu kadar hüzünlü, *Sevdalar neden bu kadar hüzünlü Hayat* mı yoksa başlı başına hüzün Yine havada hüzün kokusu insanın içini yakan koku duyusunu tırmalayan pis bir koku bu Yine yalnızlık yine hüzün var canımı acıtan Hava bulutlu tıpkı benim duygularımın üstüne çöken bulut gibi Bu sabah yeni doğan güneşle dertleşmeyi denedim Ama o da aniden benimle beraber hüzünlendi gökyüzü kararıverdi Birden gece oldu ortalık Dinledim saatlerce yalnızlığımı dinledim Ve daha çok dertlendim Seversin sevilirsin ama yine bir gün yalnız kalıverirsin gerçeğiyle baş başa kaldım Ağır geldi bu yalnızlık Sevip te sevilip te yalnız kalmak canımı acıttı Bağırmak istedim ama birileri beni duysun diye bağırdım avazım çıktığı kadar ama benden daha çok bağıranlar vardı kimse beni duymadı Ağlamak istedim her şeye inat gökyüzü başladı ağlamaya ağladığımı da gören olmadı Dinledim saatlerce içimin sızısını dinledim Yalnızlığımı dinledim Çok şeyler anlatan bir sessizlik vardı havada Tek hissettiğim yalnızlığım çaresizliğim çıkmazlarım ve gözlerimden akan yaşların yanaklarımda can vermesiydi Konuşmak istedim hissetmek istedim ama yalnızdım yoktu yanımda sevdiğim Geçen her saniye çok şey anlatıyordu sevdanın yalan olduğunu hayatta herkesin yalnız olduğunu anlatıyordu Tek yoldaşım bulutlar ve hoyratça savuran rüzgar oldu Karar verdim bırakıyorum hasretimi yağmurlara yıkasın diye Yalnızlığımı çaresizliğimi rüzgara teslim ediyorum çok ücra diyarlara götürsün diye Ücralara götürsün ki kimse görmesin yalnızlığımı ve çaresizliğimi Teselli verircesine savruluyor rüzgar Sanki emaneti teslim alıyor İflas etmiş duygularımı hayata küskünlüğümü yalnızlığımı şu yalan dünyada tek başıma kalmışlığımı teslim ediyorum rüzgara Yenildiğimi kabul ediyorum Yoruldum savaşmaktan nedenleri araştırmaktan kovalamaktan Yoruldum yalnızlığı yaşamaktan Hep tut ellerimi bırakma beni demekten yoruldum Sevdayı var etmeye çalışmaktan yoruldum Yorgunluğumla birlikte kendimi de bırakıyorum rüzgara Beni nerede bırakırsa güneşin nerede doğmasına izin verecekse o güneş beni nerede ısıtacaksa beni oraya götürmesine izin veriyor ve takılıyorum rüzgara Boran olsa da kasırgalar kopartsa da benim içimde ki yaşanan fırtınalar kadar şiddetli olmayacağına göre teslim oluyorum bu rüzgara Benden tek kalacak hüzün kokusu olacak Mutsuzluğumu kırgınlığımı bırakarak gideceğim Sana da tek emanetim yıktığım hayallerim olacak