Yolun Açık Olsun "BOZKIRIN ÇOCUĞU.."

Yaktın


Üşüyorum dediğin,

Soğuk hücrelerin kör karanlığında


Ve gittin,

Umutsuzlukla yoğrulmuş yarınların Türkiyesini,

Yüreksiz adamlara bırakıldığını bilerek


Sevda adına söylenebilicek sözleri,

Ardında bırakarak umarsızca

Yarını yarla getirilebilecek bir vuslatın,

Beklerken şafağını bir idam sehpasında


Gittin


Verilmiş onca sözün,

Doldurulmadan yeri

Umuda bakan gözün,

Hüsrana döndü geri


Oysa sen,

Vatanı imanla,

İmanı Allah’la,

Allah’ı vuslatla bildin


Halık’ta bildin gücü,

Halk önünde eğildin!


Tek yürüdün ateşe, kor yangınlar içinde,

Ve bilerek bu korun, yaktığını bedenin

İbrahim’in ateşi, söndürdüğü biçimde,

Söndürdün kahpeliği, adamlıktı nedenin!


Sığmadığın Anadolumun,

Sığdırıldığı bir hücreye,

Dev bir yürek,

Koca bir reistin


Halkta varoluşun resmi,

Hak’ta kayboloşun ismiydin


Ve şimdi gidiyorsun,

Elleri nasırlı anamın yüreğini burkarak

Bozkırın tenindeki rüzgarı,

Bahara açılan toprağın türküsünü,

Şu alayazını Sivasın!

Anadolumu


Gidiyorsun,

Bizi sana,

Seni bu vatana hasret bırakarak!


Velhasıl ey koca yürek,

Sen ona buna değil;

Allah’a kuldun

Ve çıktığın son yolda,

Yine O’nu buldun

Şimdi var git;

Yolun açık olsun


Peygamber mekanında;

Makamın cennet olsun!


İbrahim Gökhan DOĞAN