Gün Akşama Ram, Aşk Ne Müthiş Hicran!

İçinden
çıkılmaz bir andı
Hali perişan eyleyen
sırrın ilgasında ki hicrandı

Farkı
fark ettiren,
idraki muhtaç meyanda
seyrettiren bir dramdı

Kul çaresiz,
sine dirliksiz,
kalp ritimsiz, izan
muğlak ve yitik bir vakitti

Henüz
şafal sökmeden
Fecrin vecdi ve insicamın
dinmeden hulusa gelgi

Usulca seslendim,
hiç ses vermedi, bir
daha denedim birden irkildi

Kimbilir
nerdeydi, hangi
düşün içinde umudun
hülyasında nefes nefese çaresizdi

O an aniden
şaşkınlık nüksetti
Hatırdır inşaal derken
endişe kalbimi terk etmedi

Ne kadar
zavallıydı, kalkmaya mecali
olmayan bir nefesin emanetçisiydi

Ezan sesiyle
dikkat kesildi ve
fakat kalkamayacak
kadar bizar ve elhak çeresizdi

Her
denemesinde
başı dönüyor
Gözleri kararıyor, içi dışına
çıkacak kadar çekingendi

O halden
kurtarmak için ne yaptımda
çare olmak adına kıfayetsizdi

Acile götürmek
aklıma geldi, sereserpe hali
ne kadar ürpereten bir vaziyetteydi

Ne yapmalıydım,
şaşkındım
Yarım asrı geçmiş bir
nefesin sahibi olarak nasıl acizdim

Muhtaç halini,
perişan vaziyetini,
sabır zerkeden melalini
farkkettikçe sessizdim

Yarabbi
sen bilirsin, sahibimizsin,
deva sende, ecel senin emrinde
ki sır perdesinde dedim

Çocuklar
o an aklıma geldi
Acaba çare adına
asıl bir vesile olacaklardı

Yoksa
ziyadesiyle şakınlığın
vadine mi kanacaktı,
hangi karar haktı

Bir müddet dinlendi,
istiğfar ederek fevkalade
silkindi, abdes almak için niyetlendi

İhtimam
göstererek yardım ettim
Sendeleniyordu, başının
şiddetli döndüğünü söylüyordu

Hayli zor
olmasına rağmen
abdest almasını sağladık,
namaz kılmak istiyordu

Ve fakat
ayakta duramıyor,
medet umarak muhtaç
bir halde bakınması ne hicrandı

Sukut edip,
tefekkür etmek acıydı
Hangi sancının davacısıydı,
çilenin şiarından bir sırmıydı

Sual etmek
dahi bitap eden efkardı,
akşamdan geceye çıkartan vakit farktı

Ecel
ne hayşetli sidardı,
her nefesin ihmal ettiği ramdı,
hicran zerkeden bir dramdı

Mustafa CİLASUN