Aşk, Ruhun Melali, Kalbin Firkatidir!

Daldım yine
hazanın ince sızısıyla bedelleşmeye,
sualler elverdikçe

İçim acıyor,
yüreğim burkuluyor, aşikar olan
o sessizliğin busesiyle

Hayrola dedim
bu kez kendi kendime, yinemi
hicran söylesene niye

Haklıydı
ıssız koylar hülyalar, sabırla bekleyen
acıtan umutlar yine

Açılmalıydım
açık denizlere her ne kadar
yüzmeyi bilen can isemde

Kederlenmek
bu hali edebime, bahtın nizamı
söyle kimin tanziminde

Ey afakım,
zihnimi mütemadiyen kurcalayan
sancılar, bu asilik niye

İnsan
en mütekamil bir sanatın
icra sahnesindedir
efkarlanmak kime

Ne dinlediğim ney,
ne mızrap vurdukça ahenkleşen
uhteler, besteler

Şairin
ruhundan sadır olan kelimeler ve aşka
ram olmuştur o heceler

Gönül
sevdanın şadından, aşkın titreten
tınısından muhabbet bekler

Ah uryanlaşan
nefesler, hiç vazgeçilmeyecek
addedilen, acı taraneler

Aşk, halin mecrasında
demlenen ve vaktini bekleyen
azameti hudadır

Azim ve gayret
niyet ile sevdalıdır, nazarlar
ne gamdır ne bühtandır

İnsan ancak
nefesinin sahibine kul oldukça,
en kalbi olan kurbanlıktır

Özün sözüne
delalet etmeyince, nefesin ayyaş
olacak aşkı dilemedikçe

Ey sahibim,
kifayetsiz secdelerimde zikrettiğim
en kutsal hakikatim

Gönül kapımı aç,
kalbimi inşirahınla donat
kul olmak bir aşkı sanat

Neyim varsa
bu nefsim her ne kadar bir tarumarlığı
halime yaşatsa da

Ne olur
muhtaç olan kalbimi, senin sevgin
ve aşkından uzaklaştırma


Mustafa CİLASUN