Zikir En Büyük İbadettir

**Prof. Dr. Sinsi** · 11-04-2012

Müminler girip çıktıkları, oturup kalktıkları her mekânda zikirle meşgul olabilir, hatta olmalıdırlar
Bir hadîs-i şerifte şöyle buyurulmuştur:

“Kim bir yere oturur ve orada Allâhı zikretmezse, Allahtan ona bir noksanlık vardır Kim bir yere yatar, orada Allâhı zikretmezse, ona Allahtan bir noksanlık vardır Kim bir müddet yürür ve bu esnada Allâhı zikretmezse, ona Allahtan bir noksanlık vardır”(1)

Resûlüllah Efendimiz (sav) bu ikazlarıyla, Allâhın zikrini kalbine-letâifine vird edinmeyen, bulunduğu mekânı ve zamanı onunla tenvîr etmeyen kimselerin, Allah tarafından rahmet, feyz ve bereket noksanlığına uğratılacağını haber vermektedir
Çok büyük bir ibâdet olan zikri, sadece dil ile yapmak kâfi değildir Aslolan, kalbin ve sair letâifin zikridir
İnsan iki türlü zikreder:

1 Kendi irâdesiyle, şuurlu olarak,
2 İrâde dışı, yani gayr-i irâdî olarak…

İnsan, yaptığı bu ikinci kısım zikirden haberdar değildir Her bir azânın, hatta vücudumuzda bulunan her bir zerrenin, her an ihtiyaçları için Cenâb-ı Hakkı zikredip, ondan ihtiyaçlarını istemesi gibi… Meselâ gözün görmek, kulağın işitmek için ihtiyaçlarını Allâha arz etmesi… Demek ki insan, irâdî olarak Rabbini zikretmese de vücudu ondan uzak kalamıyor, zikrini muntazaman yapıyor Fakat bu zikirler irâde dışı olduğu için, sahibine bir şey kazandırmıyor
Hulâsa, zikirden daha büyük bir şey yoktur

“(Habîbim!) Sana vahy olunan kitabı oku Namazı da dosdoğru kıl! Çünkü namaz, edepsizlikten, akıl ve şerîata uymayan her şeyden alıkoyar Allâhı zikretmek ise, en büyük (ibâdet)tir Ne yaparsanız Allah bilir”

(2) âyet-i celilesi, bu hakikati beyan etmektedir
Rahmeti, ihsânı, lûtuf ve keremi sonsuz ve her an dâim olan Rabbimizin zikrinden uzak yaşanan bir hayat, mânâsız olduğu gibi, insanı tatminsizliğe götürür
Bütün sıkıntı, stres ve sapıklıkların temelinde ise, kalb huzûrsuzluğu-tatminsizliği vardır; kalbin tatmini, huzûr ve sükûnu ise, ancak Allâhı zikirle mümkündür

11-04-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Zikir En Büyük İbadettir Müminler girip çıktıkları, oturup kalktıkları her mekânda zikirle meşgul olabilir, hatta olmalıdırlar Bir hadîs-i şerifte şöyle buyurulmuştur: “Kim bir yere oturur ve orada Allâhı zikretmezse, Allahtan ona bir noksanlık vardır Kim bir yere yatar, orada Allâhı zikretmezse, ona Allahtan bir noksanlık vardır Kim bir müddet yürür ve bu esnada Allâhı zikretmezse, ona Allahtan bir noksanlık vardır”(1) Resûlüllah Efendimiz (sav) bu ikazlarıyla, Allâhın zikrini kalbine-letâifine vird edinmeyen, bulunduğu mekânı ve zamanı onunla tenvîr etmeyen kimselerin, Allah tarafından rahmet, feyz ve bereket noksanlığına uğratılacağını haber vermektedir Çok büyük bir ibâdet olan zikri, sadece dil ile yapmak kâfi değildir Aslolan, kalbin ve sair letâifin zikridir İnsan iki türlü zikreder: 1 Kendi irâdesiyle, şuurlu olarak, 2 İrâde dışı, yani gayr-i irâdî olarak… İnsan, yaptığı bu ikinci kısım zikirden haberdar değildir Her bir azânın, hatta vücudumuzda bulunan her bir zerrenin, her an ihtiyaçları için Cenâb-ı Hakkı zikredip, ondan ihtiyaçlarını istemesi gibi… Meselâ gözün görmek, kulağın işitmek için ihtiyaçlarını Allâha arz etmesi… Demek ki insan, irâdî olarak Rabbini zikretmese de vücudu ondan uzak kalamıyor, zikrini muntazaman yapıyor Fakat bu zikirler irâde dışı olduğu için, sahibine bir şey kazandırmıyor Hulâsa, zikirden daha büyük bir şey yoktur “(Habîbim!) Sana vahy olunan kitabı oku Namazı da dosdoğru kıl! Çünkü namaz, edepsizlikten, akıl ve şerîata uymayan her şeyden alıkoyar Allâhı zikretmek ise, en büyük (ibâdet)tir Ne yaparsanız Allah bilir” (2) âyet-i celilesi, bu hakikati beyan etmektedir Rahmeti, ihsânı, lûtuf ve keremi sonsuz ve her an dâim olan Rabbimizin zikrinden uzak yaşanan bir hayat, mânâsız olduğu gibi, insanı tatminsizliğe götürür Bütün sıkıntı, stres ve sapıklıkların temelinde ise, kalb huzûrsuzluğu-tatminsizliği vardır; kalbin tatmini, huzûr ve sükûnu ise, ancak Allâhı zikirle mümkündür