Sahte Korkuları Terketmek

Sahte Korkuları Terketmek

Bir çeşit korku vardır ki, bütün korkuları dindirir
Bir çeşit korku vardır ki, peşinden korku üretir
Korku vardır, sonu sevince çıkar
Korku vardır, içine düşeni dert ateşiyle yakar
Korku vardır, ibadettir
Korku vardır, zillettir
Korku vardır, baştan sona fazilettir
Korku vardır, herşeyi ile rezalettir
Korku vardır, sahibini Allaha yaklaştırır
Korku vardır, Allahtan uzaklaştırır
Korku vardır, insanı hür eder
Korku vardır, insanı herkese köle eder
Acaba biz, bu korkulardan hangisini yaşıyoruz
İçimizde taşıdığımız korkuyla nereye varacağız, ne kazanacağız, ne kaybedeceğiz?

Ancak Allah korkusu, insandaki bütün korkuları dindirir Bu korkunun içinde sevgiyle ümit de vardır
Allahu Tealâya kulluk üç boyutta olur: Korku, ümit ve sevgi Evet, bunlar bir araya gelince, kalpte Yüce Allaha karşı tazim, hürmet, haya ve edep oluşur Buna Kuranda “haşyet” denir
Haşyet, sevgiliyi üzerim diye titremektir
Haşyet, dosttan ayrı kalma endişesiyle ürpermek ve inlemektir
Haşyet, her haliyle hayalı ve vefalı olmaktır Arifler bu hale, kendini unutup sevdiğinde fani olmak, canı canana kurban etmek derler
Bu anlattığımız korkunun ve haşyetin zirvesinde Allahın Habibi Efendimiz AS bulunmaktadır

Allah korkusu ibadettir

Allah korkusu her şeyi ile ibadettir, fazilettir Bu korkunun sonu, bütün korkulardan emin olmak ve ebediyyen emniyete girmektir
Yüce Rabbimiz, kendisinden korkan dostlarının bütün korkulardan emin olacaklarını, hiçbir endişe ve hüzün çekmeyeceklerini bildiriyor (Yunus/62-64)
Rasulullah AS Efendimiz de, dünyada Allah aşkıyla ağlayan gözlerin ahirette ağlamayacağını ve onlara ateş dokunmayacağını müjdeliyor (Tirmizî, Ahmed)
Allah korkusu insanın kalbini kuvvetlendirir, aklını nurlandırır, kabiliyetlerini geliştirir, görüşünü keskinleştirir Bu nur ile insan iyiliği ve kötülüğü, güzeli ve çirkini tanır Nur içinde yaşar, nur ile bakar, nur ile konuşur
Yüce Rabbimiz, bu korkunun kerametini şöyle haber veriyor:
“Ey iman edenler! Allahtan korkun ki, O size rahmetinden iki kat versin ve size ışığında yürüyeceğiniz bir nur lutfetsin Bir de sizi bağışlasın Allah çok bağışlayan, çok esirgeyendir” (Hadid/28)
Rasulullah AS Efendimiz, “Hikmet ve hayrın başı Allah korkusudur” buyurarak, fazilet ve edebin kaynağını göstermiştir
Dert içinde dert
Dünyada tek endişesi mide ve menfaat olanlar, korku içinde korku yaşarlar, dert içinde dert çekerler
“Bugün ne yiyeceğim, yarın ne kazanacağım, öbür gün nasıl eğleneceğim?” derdiyle yatıp kalkanlar, hiçbir zaman korku, elem, stres ve üzüntüden uzak kalamazlar
Bu kimseler, istediklerine ulaşsalar da ulaşamasalar da korkudan ve sıkıntıdan kurtulamazlar İstediklerine ulaşsalar, onu nasıl koruyacağız derdiyle yanarlar Ulaşamasalar, elde etme hasretiyle kavrulurlar Çünkü aradıkları ve bulunca razı oldukları her şey, aslında fanidir, geçicidir, ölümlüdür Halbuki insanın kalbi kainattan geniştir; azıcık dünya ile dolmaz gelip geçici olanla huzur bulmaz
Nefis ise dünyayı verseler kanaat etmez Onun gözünü ancak bir avuç toprak doyurur, bu da onun dünyadan son nasibi olur
Denge: hem korkuda, hem sevgide
Aslında korku da sevgi gibi hayatın düzeni için şarttır İnsanın terbiyesi ve dengesi bunlarla sağlanır Ancak bunların da dengede tutulması gerekir Hiç korkulmayacak bir zamanda korkmak, zayıflık ve zillettir Korkulması ve çekinilmesi gereken yerde hiç aldırış etmemek ise cahillik ve ahmaklıktır
Bir çocuğun yanan ateşle oynamaya kalkması, sonucu bilmemesindendir Büyük bir adamın tavuk veya kediden korkup yolunu değiştirmesi ise, hastalık derecesinde korkaklıktır
Bir insanın, “alemlerin rabbi olan Allahın azap ve hesabından korkmuyorum” demesi veya ilâhi uyarılara hiç aldırış etmemesi, tam bir cehalet ve gaflet örneğidir
Bir kimsenin, menfaatım elden gidecek, işimden olacağım, aç kalacağım korkusuyla, haram-helal düşünmeden her ne denirse yapması ve böylece insanlığını ayaklar altına alması; Yüce Yaratıcıya secde etmeye yanaşmazken, bir lokma ekmek için basit bir kulun karşısında iki büklüm olması, dünyada yaşanacak en kötü zillettir Bu kimse tevbe edip halini düzeltmezse, ebedi ahireti de zillet içinde geçecektir

Korkularını anlat, kim olduğunu söyleyeyim

İçimizdeki korku ve sevgilerimiz bizim değerimizi gösterir Kimden, neden korktuğumuza ve kimi niçin sevdiğimize bakmalıyız Yersiz ve gereksiz korkular, iman zayıflığından ve feraset noksanlığından kaynaklanır
İman, bütün alemlerin sahibi Yüce Allaha inanmak, güvenmek ve teslim olmaktır Feraset, dünyayı, olayları ve insanları gerçek haliyle tanımaktır
Yüce Allahı tanıyan kimse, Ondan başkasından korkmaz
Dünyayı gerçek haliyle gören kimse, kalbini ona bağlamaz İnsanın aslını bilen kimse, ona kurtarıcı gözüyle bakmaz, onun yanında şeref aramaz
Allahu Tealâ, bize korkma ve sevme duygusunu vermiştir İkisi de terbiye ve manevi yükseliş için gereklidir
Yüce Yaratıcımıza kulluk sevgiyle yapılmalıdır Ancak, bazen haddini aşan nefsi korku yoluyla hizaya getirmek gerekir Allah çok merhamet ve rahmet sahibidir; ancak Onun azabı da çok şiddetlidir
Allahu Tealâ bizlere: “Eğer gerçekten inanmışsanız sadece benden korkun, sakın insanlardan korkmayın” emrini veriyor (Âl-i İmran/175, Maide/44)
Allaha güzel kulluk yapmak ve dinimizi yaşamak yolunda bizi korkutan nedir?
Niçin farzları terkediyor, haramlara dalıyoruz?
Doğum ve ölüm bize bir şey ifade etmiyor mu?
Bize ulaşması kesin hükme bağlanmış rızkımız için neden haddinden fazla endişe çekiyor, basit menfaatlere ulaşmak için yüksek değerlerimizi zayi ediyoruz?

O bize dost olduktan sonra

Dünya için çekilen bütün korkular, şeytanın vesvesinden kaynaklanır
Şeytan ancak kendisini dost edenleri korkutabilir “Fakir düşerim, açlık çekerim, yalnız kalırım, ileride kime sığınırım, ben tek başıma ne yaparım, çoluk çocuğum ne olur?” gibi korku ve endişeler şeytan ve nefistendir
İyi düşünülmelidir; hayat insanın elinde değil, Yüce Allahın sevk ve idaresindedir
Bizler rızk yaratmakla değil, bize doğru gelmekte olan rızkı aramakla görevliyiz Eğer Allah için ibadet, taat ve insanlara hizmetle çok meşgulsek, rızık telaşına da gerek yoktur Korkmaz ve biraz sabırlı olursak, büyük ihtimalle rızkımız ayağımıza gelecektir
Bizler, yalnız kalma korkusundan da ancak Yüce Yaratıcımızı tanıyarak ve severek kurtulabiliriz Bir Hak dostunun dediği gibi, Alemlerin Rabbi bize dost olduktan sonra, bütün dünya düşman olsa ne çıkar? O sevmedikten sonra bütün insanlar dostumuz olsa ne fayda!
Zayıf kalbimizi Allahı zikirle kuvvetlendirmeliyiz
İlâhi aşkla dirilip canını ortaya koyan, Allahtan başka kimseden korkmayan ve bir şey ummayan cömert ve mert insanların hayatını okumalı, halini düşünmeli, ibret almalı, korkuyu üzerimizden atmalıyız
Gerekli olanı yaptıktan sonra, başa gelen sıkıntıları iman, sabır ve tevekkülle karşılamalıyız
Karşımızdaki düşmanın çokluğundan değil, kalbimizdeki iman ve itimadın azlığından korkmalıyız
Eğer Yüce Allah biricik sevgilimiz ve Ona kavuşmak tek hedefimiz ise, ölümden başka daha ne istiyoruz ve ölmekten niçin korkuyoruz?
Eğer tek hedef yiyip-içerek dünya nimetlerini çöpe çevirmekse, böyle bir hayatı korku veya emniyet içinde geçirmenin ne önemi olabilir?
Şimdi Allah aşkıyla dolmuş şu kalplerin cesaretine bakalım Yüce Rabbimiz, Rasulullah ASın ashabını şöyle methediyor:
“Onlar öyle kimselerdir ki, bir kısım insanlar kendilerine, düşmanlarınız toplandı üzerinize geliyor, onlardan korkun! dediklerinde, bu onların imanını artırdı ve şu karşılığı verdiler: Allah bize yeter, O ne güzel vekildir” (Âl-i İmran/172)
Allah dostlarından Beyazid-i Bistami KSa: “Seni çok rahat görüyoruz, rızkını nereden nasıl temin ediyorsun?” diye sorduklarında, hazret şu cevabı verir: “Benim Rabbim, köpekleri ve domuzları rızıklandırıp aç bırakmazken, beni mi aç bırakır?”
Ve son olarak, gerçekten seven gönülleri dünyada hiçbir olayın sarsamayacağını şu hadise ne güzel anlatır:
Uhud harbi bitmiş, müslümanlar yetmiş şehit vermişti Dinar oğullarından bir kadın savaş alanına koşmuş, sonucun ne olduğunu öğrenmeye çalışıyordu Savaşta babası, kocası ve kardeşi şehit düşmüştü Yolda karşılaştığı insanlar acı durumu kendisine haber verdiler Kadın: “Allah Rasulü ne yapıyor, o nasıldır, ne haldedir?” diye Efendimizi soruyordu: “Hamd olsun Allaha, Rasulullah iyidir!” dediler Kadın: “Onu bana gösterin!” dedi, gösterdiler Kadın o tarafa doğru koştu, Allah Rasulü ASı görünce sevindi, üç şehidin acsını içine attı: “Sen hayatta ve aramızda olduktan sonra, bütün musibetler bana hafif gelir ya Rasulallah!” diyerek yoluna devam etti (Muhammed Şami, Sübülül-Hüda, IV, 228)
Kalbimizde korku ve endişeler halâ yer bulabiliyorsa, olan bitenler hayatımızı zehir ediyorsa, sevgimizde bir eksiklik aramalı değil miyiz?

alıntı-akrep1