Her Zaman Daha Fazlasına Sahip Olma Duygusu

Her zaman daha fazlasına sahip olma duygusu

Hayatınızda gerçekten bir şeyi istediniz mi? Elde etmek için bütün kalbinizi ortaya koyduğunuz bir şeyi? Sonunda onu elde ettiğinizde ne oldu? Bir adrenalin yükselmesi mi ortaya çıktı? Bir zafer duygusu mu? Tamam Sonra ne oldu? Büyük ihtimalle yeni bir amaç doğrultusunda çalışmaya başladınız, belki daha zorlayıcı bir amaç doğrultusunda



Ne başarırsak başaralım, hiçbir zaman yeterli görünmüyor Her zaman daha fazlası var Hayallerinizdeki arabaya mı sahip oldunuz? Şimdi ikinciye ihtiyacınız var Neden her zaman daha fazlasını bekliyoruz?

Çoğumuz bütün hayatımızı bekleyerek harcarız Bu öyle bir alışkanlık haline gelmiştir ki beklediğimiz şeyler (terfi, evlilik, çocuklar) sonunda gerçekleştiğinde onların kendi bütünlükleri içinde tadını çıkarmaktan acizizdir—başka bir şeyi (emeklilik, tatil, boşanma) beklemekle meşgulüzdür Bu aslında ne istediğimizi bilmediğimizdendir Bir şeyleri istediğimizi düşünürüz ama gerçekte tatmin olmak istiyoruzdur Gelecekten bir şey istediğimizi düşünürüz ama gerçekte sadece kendi gerçeğimizle yüzleşmekten ve içinde bulunduğumuz anı kucaklamaktan kaçınıyoruzdur

'Şu an, şimdi sahip olabileceğimiz tek şeydir Gerisi tahmin ve hayaldir ama hayatın gerçekten yaşandığı yer burası ve bu andır Bu anın mükemmeliyetini kucaklamaktan acizsek, hayatın tadına varmaktan acizizdir Aslında maddi olarak ne kadar başarılı olduğumuz önemli değildir; zenginsek ama 'an'da olmayı beceremiyorsak sadece daha pahalı bir çaresizlik formuna ulaşmışız demektir

Ruhsal öğretmenlik yolculuğumda milyarderlere, artistlere, işadamlarına ve jet sosyeteden kişilere bir şeyler öğrettim Bu kişilerin tabii ki maddi özgürlükleri var ama tatmin olmuş değiller Maddi zenginliğin mutluluk getirmediğini görmek için sadece ünlülere bakmamız yeterli—sayısız depresyon, madde kullanımı ve ayrılıkla sonuçlanan ilişki vakası hepimiz tarafından biliniyor

Maddi zenginliğe gereğinden fazla önem veriliyor Ben bunda yanlış bir şey olduğunu söylemiyorum; sadece hiçbir zaman yeterli değildir Hayatımızı atasözünde adı geçen havucu sonsuza dek kovalayarak bir yarıştaymışız gibi yaşıyoruz Her zaman bir yere ulaşmaya çalışıyoruz; fiziksel bir yere değilse de duygusal veya zihinsel bir yere; tüm bunların altında ise burada olmak dışında herhangi bir yerde olma isteği var

Zaten sahip olduklarımızın nesi bu kadar kötü? Gerçekten anda olduğumuzda fark ederiz…hiçbir şey! Aslında mutluluğa doğru koşmadığımızı, kendimizden kaçtığımızı fark ederiz İşin püf noktası da buradadır Bu anda yüzleşmeye dayanamadığımız şey kendi memnuniyetsizliğimizdir Israrla kaçındığımız şey içimizdeki boşluktur, tamamlanmamışlık duygusudur Ama mesele şudur ki nereye giderseniz gidin orada olacaksınız Her zaman kendinizle olacaksınız Her bakımdan birçok başarı elde edebilirsiniz ama içinize dönüp kendinizde hissettiğiniz ayrılığa yönelmeye başlayana kadar açlığınız geçmeyecektir

Hayatta istediğiniz şeyi yaratabilirsiniz Ve sonra istediğinizi düşündüğünüz şeyi elde ettiğinizde, hala eksik olduğunu düşündüğünüz başka bir şeyi yaratırsınız Sonunda hiçbir zaman yeterli olmayacağını anlayana dek bunu yapmaya ebediyen devam edebilirsiniz Anladığınızda asıl macera, yani gerçek kendinizi keşfetmenin sevinci başlar

Memnuniyetsizliğin eninde sonunda tek çaresi kendinizi sevmektir ve bu, içsel sevgi-bilincini (çocukken sahip olduğumuz masumiyet, huzur ve sevinç) genişleterek olur Ortada hiçbir neden olmaksızın içimizde kabaran coşkuyu hissedene kadar kendimizi olduğumuz gibi kucaklayarak, sevmediğimiz şeyleri bırakıp beğendiğimiz yönlerimizi cilalayarak olur Bu coşku, bu sevgi dışarıya da ayna olacaktır ve bütün ilişkilerimize yansıyacaktır Hoşnutsuzluk, özlem ve sonsuz arayış yerine içinde olduğumuz anda sihir ve güzellik algılamaya başlarız

Kendinizi koşulsuz olarak sevdiğinizde paraya ve maddi değişimlere bağlılığınız tamamen değişir İşin ilginç yanı, bu olduğunda, her şeyi kendinize tam bir bollukla çekmeye başlarsınız Ancak artık odağınız orada değildir; odağınız sevgidedir Belki bazı şeyleri istediğinizi düşündüğünüz kadar istemediğinizi fark edeceksiniz, belki her şeyin daha basit olmasını isteyeceksiniz

Saraydaki ayrıcalıklı hayatı kendisine yetmeyen Siddhartha (Buda) gibi maddiyatın tatmin edemediği bir özlem vardır Siddhartha ne arıyordu? Gerçeği Sevgiyi Anlamayı 'Birliği' yaşamayı Sonunda biz de aynı şeyi arayacağız

Isha Judd
Ruhsal Danışman