Selda Bagcan Çemberimde Gül Oya

Selda Bagcan Çemberimde Gül Oya

Çemberimde gül oya
Gülmedim doya doya
Dertlere kariyorum
Gününü saya saya

Pembe gül idim soldum
Ak güle ibret oldum
Karsi karsi dururken
Yüzüne haster kaldim

Asker yolu beklerim
Vay benim emeklerim
Dümbelegi çala çala
Yoruldu bileklerim

Zarife ile Ümitin hikayesi, izleyenlerinin unutamayacağı bir drama şöleni gibiydi Kaçımız hüznü,acıyı,üzüntüyü sever ki! Sevdik onları izlerken Öyle tatlı üzdüler ki bizi, yaşamlarımıza yer eden üzüntülerimizi gözden geçirir olduk Gözden geçirdik ki; o üzüntüler gerçekten bizi bu denli yıpratmaya, bu gün dahi hatırlanmaya ve saya,saya bitiremediğimiz sayılı günlerimizi sonbahar melankolisi havasında geçirmeye değerler miydi! Sonra dudak büktük onlara, burun kıvırdık…çünkü; bizi bizden başka kimse üzemezdi

Zarife ve Ümit herkesin kendine pay çıkarabileceği bir sevda yaşıyorlardı Sevda, aşk değil evet sevda…Aşk ile yatıp kalkan bir tarif olmuşken sevgi yüreklerimizde, kelime dağarcığımızı yokladık biz yeni nesiller! Atladığımız bir şey vardı; her ne kadar asırlardır dile yapışıp kalan bir kelime gibi gelse de, aşk yeni bir şeydi ve kaba kalıyordu Zarife ve Ümit gibi yaşanmışlıkları olanlara

İzlemeyenler elbette ki vardı bu incelikler şölenini Bence kaçıranlar demek daha hoş Çemberimde Gül Oya ağır aksak bir türkü aslında Hatta kitlelere dans ettirecek neşede yorumlayanlar da var Zarife ve Ümitin sevdasına öyle işlemişti ki dizeler, hüzünlü bir yorumla çıktı bu kez karşımıza yılların türküsü Her satırı tek,tek ve defalarca dinledik belki de ilk kez kulaklarımız yerine kalplerimizle

…elinde oyasıyla, simsiyah saçlarıyla ve o her an ağlayacakmış gibi bakan yemyeşil gözleriyle divanda otururken Zarife, ailesi ve sevdası arasında gidip, gidip gelmelerini işler durur boyuna İçindekileri sonsuzluğa taşıdığı günden sonra hiç konuşmaz Nefes almaz, yemez, içmez…tek yolu vardır anlatmanın; o ne söyledi ne yaptıysa anlamazlardı ya, belki böyle anlayabilirlerdi Solgunluğuna direnerek çizdi hayattan anladıklarını oyasına Yaşamın hayal kırıklıklarını çizdi Bu; hüzünlü hikayesiydi Zarifenin Bizim aşk dediğimiz, onların sevda diye yaşadıkları bir dünyadan sorguladık kendi hikayelerimizi

Teknik olarak biten bir hikayenin yaşayan örnekleri bir sonuca varmadılar mı? Her birimizin kendine göre bir sonucu oldu Benim ki; Ataol Behramoğlunun dizeleriyle somutlaştı

Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle
Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı
Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına
Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına
Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır
Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana
( sevdayı unutmayanlara…)

Yha hiKayesi Yok mu bunun

Ekledim ilk mesaja