Ruhumuz

Vahşi atlar gibiydi ruhlarımız
Gem vurduk,
Esir olduk,
Efendisi olamadık

Evet ne yazık ki efendisi olamadık ne ruhlarımızın ne de zamanın! Yaratılış özelliğimizin farkına varamıyor,elimizde olanın değerini bilmeden sürekli keşke diyoruzYaşamı sorgulama gafletine düşenler sonunda kendileriyle yüzleşirlerBelki benim durumum buYani kendimle yüzleşmek Evet İnsan olarak yaratılmış olmak en büyük fark Bu farkı ve getirilerini ne kadar iyi değerlendirebiliyoruz? Sürekli etrafıma bakıyorum inceliyor, tanımlıyor, sınıflandırıyorum

İşin kötü tarafı şu ki; henüz işte yüzde yüz natürel insan diyemedim Gelişen zaman ve teknolojiyle birlikte insanlığın da gelişeceğini düşünmek gibi bir gaflet uykusundaydım uzun zamandır Ama şimdi çok daha net görüyorum ki sadece nesneler değişiyorBeyinler ve ruhlar değil Zamanın gerisinde İnsan!Gelişmeyi örf ve adetlerden uzaklaşmak olarak algılayan bir topluma dönüşmeye başlıyoruz Yani değerleri olmayan bir toplumaEvimizin baş köşesinde oturan TV ve içindekiler Bir yığın kişisel değerleri olmayan depresif, dengesiz dolaşıp duran insancıklarKim ne derse desin bunlar da önemli oranda toplumsal değerlerimizi ötelememizde büyük etkenSizi bilemiyorum ama toplumun gidişatı beni ciddi anlamda ürkütüyorTabi ki bunun için sadece televizyonu suçlamak gibi bir aptallık içerisinde de değilimSık kullanılan cümle(kumanda elinin altında izlemesin) DoğruAma ne yazık ki ciddi bir psikolojik dengesizliğin eşiğinde olan toplumumuzun gözünü kapatma ve kendi hayatından uzaklaşıp hayal alemine kaçma aracı TV İşte benim çıldırma noktam burada başlıyor; bize özgü en önemli şeyler zeka ve duygu yani ruh Kullan ey halkımYönet ruhunu hem zamanın hem kendi yaşamının efendisi ol Bir ülkenin gelişmesi kültürüne sıkı sıkıya bağlı olmakla doğru orantılıdırKültürel yozlaşma beraberinde hiçliği yani önemsizlik duygusunu ve arayışı getiriyor

Sihirli kelime bence; söyle bir silkelenmek gerekiyorBen geride bıraktığım zamana şöyle bir dönüp baktığımda yaptıklarıma değil ama yapmadıklarıma üzülüyorum Çünkü hepimiz iyi biliyoruz ki önümüzde duran en büyük engelin yine kendimiz olduğunu Bahanelerimiz ve keşkelerimiz çok Hiçbir şey için geç değil Önce kendi yaşamımız için, yaşadığımız yurt için ve dünya için hala bir şey yapabiliriz Şunu unutmamak gerekiyor kişinin kendini mutlu etmek için peşinde koşacağı bir başarı bir güzellik onun yaşamından başlayarak önce çevresine sonra belki ülkesine,gelecek nesle ve kim bilir belki dünyaya bir şey katacak Bunu başaran kişi ölümden ne kadar korkar ki artık Çünkü ölümün asıl korkusu ve acısını büyütende hiç bir şey yapamadığını düşünmek ve yaşanmamışlar değil midir?