Rus Tiyatrosu

Rus Tiyatrosu



Nikolay Gogol'ün (1809-52), hükümet görevlilerini yeren ünlü Müfettiş (1836) adlı oyunundan ve İvan Turgenyev'in (1818-83) Bekâr (1849), Taşralı Kadın (1851) ve Köyde Bir Ay (1855) adlı oyunlarından sonra, Rus edebiyatındaki Gerçekçilik döneminin en önemli oyun yazan olan Aleksandr Nikolayeviç Os-trovski (1823-86), yazdığı 47 oyunla Rus tiyatrosunun gelişimine büyük katkıda bulundu Ostrovski'nin en önemli oyunları arasında, Rus tüccar sınıfını yeren trajedilerinin yanı sıra, aralarında başyapıtı sayılan Fakirlik Ayıp Değil (1853) adlı oyun da olmak üzere, çok sayıdaki komedisi, Fırtına (1829) adlı aşk trajedisi ve ölümünden sonra sahnelenen Kurtlarla Kuzular (1926) sayılabilir Rus tiyatro sanatının önemli temsilcilerinden Anton Pavloviç Çehov (1860-1904), Üç Kız Kardeş (1901) ve Vişne Bahçesi (1904) gibi ünlü oyunlarıyla insan doğasınırı iç gerçekliğini, insanın zayıf yanlarını ve yalnızlığını dile getirmiştir

Rus toplumunun sosyalist düzene geçiş sürecini yarısı tan yapıtlarıyla tanınan Maksim Gorki'nin (1868-1936) yazdığı birçok oyundan biri de Ayaktakımı Arasında9 dır (1902) 20 yüzyılın başlarında Rusya'nın devrim sürecine girmesiyle, halkın eğitiminde oynayacağı rol göz önünde tutularak, tiyatro toplumcu bir açıdan ele alınmaya başlandı Bu görüşü savunanların en ünlüsü ise, oyuncu, yönetmen, yapımcı ve kuramcı Konstantin Stanislavski'dir (1863-1938) Stanislavski'nin 1898'de kurduğu Moskova Sanat Tiyatrosu, Ekim Devrimi'nden sonra devrim propagandacılığı görevini yüklendi Aynı zamanda bir tiyatro okulu olarak da etkinlik gösterip 20 yüzyıl dünya tiyatrosunu etkileyen bir oyunculuk yöntemi geliştirdi




Bu yöntemde, oyuncunun "duygusal belleği", yani özel yaşamındaki geçmiş deneyimleri harekete geçirilerek kendini sahnede canlandırdığı karakterin yerine koyması ve rolünü hiçbir yapaylığa düşmeden yorumlaması amaçlanıyordu Öte yandan, önce bu tiyatro topluluğuna katılmasına karşın, sonradan ayrılarak kendi deneysel kuramlarını geliştiren yönetmen Vsevolod Me-yerhold (1874-1940), Gerçekçilik karşıtı bir oyunculuk yöntemi olan ve oyuncuların sahnede karakterleri bütün duygulardan arınmış olarak canlandırmasını öngören "biyomeka-nik oyunculuk" ilkelerini belirleyerek tiyatro sanatında yeni ufuklar açtı