Heavy Rain: The Origami Killer İncelemesi

Boş bakan gözler, doğallıktan yoksun bir vücut

Genelde oyunlardaki karakterlerin duyguları, daha çok seslendirmeler yardımıyla aktarılır Phantasmagoria gibi zamane oyunlarında ise sıkça kullanılan, gerçek sahnelerde gerçek oyuncular ile çekilerek, duyguyu ve atmosferi oyuncuya olabildiğince gerçekçi yansıtma amacıyla oyunlara aktarılan görüntülerden oluşan “Full Motion Video” içerikli oyunlar, set / oyuncu masraflarının küçük ölçekli ekonomiye sahip ülkelerin yıllık gelirlerini aşmasıyla, son zamanlarda pek tercih edilmiyor Günümüzde ulaşılan teknoloji ile buna pek de gerek kalmıyor açıkçası Oyuncu masrafından olmasa da set masrafından kurtulan Quantic Dream, film gibi bir oyunla karşımıza çıkmaya hazırlanıyor

Teknolojinin bu kadar ilerlemesi, mimik ve hareketlerin taklidini mümkün kılsa da, güzel ve alımlı (Dişleri biraz büyük ama, bir de şaşı hafiften) Mary’nin (Aurélie Bancilhon, acaba oyun içindeki seçmelere katılmak için gerçek hayattaki seçmelere mi katıldı?), kocası tarafından aldatılan ve akabinde ruhsal bir çöküntü yaşayıp eşinden ayrılan (!) bir kadını canlandırdığı Heavy Rain: The Origami Killer (HR) teknoloji fragmanını izlerken, vücut dilinin ne kadar çarpıcı bir öneme sahip olduğunu ve bunun atmosfere olan katkısını fark etmemek olanaksız Üç boyutlu sanal bir ortamda, hareket yakalama yöntemi “Motion Capture” ile hayat bulsa dahi, -güzelinden- bir suratın mimiklerinin bu kadar gerçekçi olması, açıkçası biraz tüylerimizi ürpertti (Mary’ye de aşık etti, o ayrı) Mary’nin oynadığı karakterin hissettiği aldatılmışlık, kandırılmışlık, hayal kırıklığını ve öfkeyi, yani gerçek hayatı simüle etmeye çalışan programcılar, işin görünüm kısmını halletmişe benziyorlar En azından biz, teknoloji fragmanını izledikten sonra benzer bir durumda kalsak nasıl hissedeceğimizi artık biliyoruz



Duygu etkileşimi ve sezgisi

60’a yakın sahne içerecek olan HR, bu sahnelerin tamamını sizlere sunmuyor Hangi sahneleri oynayacağınız, oyun içinde aldığınız kararlarla belli olacak Her sahnenin kendi içinde de değişiklik gösterdiği oyun, birden farklı sona sahip

Her oynanışta farklı davranmak üzere hazırlanmış yapay zeka sayesinde, sahneler de kendi içinde farklılık gösteriyor Yavaş yavaş oyuna ait görüntüleri ve fragmanları piyasaya akıtan (Yağmur oldu yağdı aslında), oynanış ve içerik ile ilgili gizleri paylaşan yapımcı firmanın bu yeni oyununu özel kılan ise oyuncunun anlık olaylara gösterdiği tepkilere göre hikayenin akışının etkilenmesi Pişmanlığın bu sanal ortamda fayda etmediğini şimdiden belirtelim Sinemada film izlerken nasıl geriye alamıyorsanız, oyunda da zamanı geri alamayacaksınız (Niye gerçek hayattan vermedik örneği, biz de bilmiyoruz) Karşılaştığınız durumlar sonucu hissettikleriniz ve hisleriniz doğrultusunda aldığınız kararlar oyunun akışını bu kadar etkilerken, oyunun hislerimizi nasıl etkileyeceğini merak etmemek elde değil

Yapımcı ekibin başı, firmanın patronu ve oyunun senaristi David Cage, amaçlarının özellikle ana karakterlerin hissettiklerini oyuncuya da hissettirebilmek olduğunu kesin bir dille belirtiyor Cage, HR’nin bir “duygu simülatörü” olduğunu, sahnelerin sanal ve zekanın yapay olmasına rağmen, olayların gerçekçiliğini bu gerçekdışı yollarla yansıtarak, karakterlerle aramızda empati kurmamızı ve sezgilerimizle davranmamızı amaçladıklarını belirtiyor

Kontrol ettiğimiz karakterin psikolojik durumu ise oyunun oynanışına etki ediyor L2 tuşuna basarak girebileceğimiz etkileşim (Neyle ama?) halinde, sakin bir Norman ile seçenekler hafifçe hareket edecek Norman’ın damarlarına bol miktarda adrenalin pompalanmışsa hızlanan bu etkileşim bulutundaki seçenekleri okumakta güçlük çekeceğiz, dolayısıyla sanal ortamda kafamızdaki konuları toparlamakta ve düşünüp taşınmakta problemler yaşayacağız Cage, duygusal etkileşimle ilgili olarak şunları ekliyor: ”Sakinken karakter ve karakterin seçimleri üzerinde tam bir kontrole sahip olacaksınız Fakat gergin ve stresli bir ortamda, yanlış kararlar olmanız olası”

İddialar bu denli duygu yoğunluğu barındırınca, oynanış, karakterlerin arka planları, kamera açıları ve mekan gibi ayrıntıların geri plana atılması kaçınılmaz olsa da biz gene de elimize geçen bilgileri sizlere paylaşalım, gördüklerimizi yorumlayalım Oyunun adının Türkçe’si; Sağanak: Origami Katili Fragmanlardan da gördüğünüz gibi oyunun tamamının sağanak yağış altında geçeceğini tahmin ediyoruz Oyun, Origami kod adlı seri bir katilin işlediği cinayetler çevresinde dönse de, Cage, asıl anlatılmak istenen hikayenin işlenen cinayetlerle çok da alakalı olmadığını belirtiyor Oyunun dram olarak nitelendirilmesiyle de ana karakterlerin hayatlarının etkilendiği hüzünlü bir hikayenin bizleri beklediğini sanıyoruz Ya da posterde de belirtildiği gibi; ”Sevdiğin uğruna neleri göze almaya hazırsın?” Bu soruya verdiğiniz yanıt, oyunda yaşayacaklarınıza ne kadar yakın ise firma o denli iyi bir iş çıkarmış demektir Karakterle aramızda duygusal bir bağ kurabilmek için onlar hakkında az da olsa bir şeyler bilmemiz gerektiğini düşünürsek, oyunun ilk başlarının daha ağır bir atmosferde geçeceğini düşünüyoruz Ayrıca Cage, fragmanların bizleri yanıltmaması gerektiğini, oyunda çok da fazla aksiyonun olmadığına değinirken şunları ekliyor:

”Oyun boyunca hiçbir kavgayı, çatışmayı tekrarlamayacaksınız Animasyonlar, sahneler, her şey birbirinden farklı ve ayrı, her biri eşsiz Oyun boyunca hiçbir şey kendini tekrar etmiyor“ Zaten bir aksiyon oyunu oynarken hangimiz ter içinde, adrenaline batmış bir hale geliyoruz ki? (Eğer sizin için aksi geçerliyse bir doktora görünmenizde fayda var; tercihen bir psikologa) Gerilim ve korku öğeleri barındıranları dışında bizlere farklı his ve tecrübeler yaşatabilen pek fazla da oyun yok piyasada Bu açıdan bile oyun ilgi çekici bir hale geliyor

Cage, duygusal etkileşimimizin yanında çevre ile etkileşimin de senaryoya bir o kadar etkisinin olduğunu dile getiriyor Gizlice girdiğiniz bir evde, açık unuttuğunuz bir kapı veya dolap hayatınızı bir anda kabusa çevirebilir Dört ana karakterin dört gün içinde yaşadıklarına tanık olacağımız HR’ye ait fragmanlar, tek tek tanıtılacak(İkisi geldi, ikisi kaldı)

Yayınlanan görüntülere ve fragmanlara ait sahnelerin kendi içlerinde farklı bir biçimde geliştiğini şimdiden fark edebilirsiniz Ayrıca çevre ile etkileşim, bacağınız ve kolunuzla kısıtlı değil Üçüncü fragmanda tanıştığımız Norman’ın taktığı gözlük ise bir “cep kriminal laboratuarı” Temizlenmiş dahi olsa yerdeki kan lekelerini ve hatta araba lastiği izlerini gösteren ve bununla da kalmayıp kandaki DNA’yı arşivleyen bu uçuk ve küçük alet, oyunun hangi yılda geçtiği sorusunu akıllara getiriyor

Fragmanlarda gördüğümüz taşıtlara dayanarak günümüze yakın bir zamanda geçtiğini düşündüğümüz oyunda, firmanın bu aleti gerçekçilik söylevlerinin tam olarak neresine koyduğunu tam olarak anlayamadık Kurguya önemli katkılarda bulunacağını düşündüğümüz, fikir olarak oldukça orijinal ve uygulamada da yaratıcı olan kriminal laboratuarı ve kanıt arşivleyici gözlüğe şimdilik ses çıkartmıyoruz

Aşk var mı aşk, sen onu de bana!

Vardır herhalde, o kadarını henüz biz de bilmiyoruz Birbirinden farklı ve karmaşık hayatlara sahip bu dört karakteri hangi sırayla oynayacağımız belli değil (Karmaşık? Belki rasgele? Belki bu sıralama da hikaye gibi değişkendir, kim bilir) Karakterlerin yolları ise oyunun son kısmında birleşiyor Karakterlerin adları şöyle: Norman Jayden (Üçüncü fragmandaki dayak yiyen eleman), Madison Paige (Oyunun son haline dahil edilmeyen, ikinci fragmandaki motorlu hatun ki geri kalan ikisi gibi hakkında başka da bir bilgi mevcut değil), Ethan Mars ve Scott Shelby Norman Jayden, FBI adına çalışan, işlenen cinayetlerin şekline göre katillerin karakter özelliklerini çıkaran bir uzmandır Yaptığı iş kimisine göre ilginç gelse de, Norman’ın kurguya olan en önemli katkısı “bağımlı” olması

Triptocaine bağımlılığının üstesinden gelmek zorunda olduğunuz -ve tahminen, tarafınızdan aşırı dozdan öldürülme riski olan- Norman hakkında bunun dışında bir bilgi mevcut değil (Yapımcı ser verip sır vermiyor, iyi de ediyor) Karanlık ve yanıltıcı bir atmosfere sahip olan HR’de, alışılmışın dışında bir başka özellik ise ana karakterlerden herhangi biri veya hepsi birden ölse de oyunu kaybetmiş olmuyorsunuz Ya da Cage’in dediği gibi ekip, oyunda ölseniz de kaybetmediğiniz izlenimini yaratmaya çalışıyor Ayrıca Cage, oyunculara, karakterlerin ölmemesi için boşuna çaba sarf etmemelerini, onun yerine hikayeyi hissetmeye çalışmalarını, kendilerini senaryonun akışına bırakmalarını tavsiye ediyor

Ancak bu tamamen bize kalmış; oyunu istediğimiz gibi oynama özgürlüğüne sahibiz sonuçta Ölümlerin de alınan kararlar gibi hikayenin akışını ve dolayısıyla oyunun sonunu etkileyeceğini belirten Cage, şunu iddialı bir biçimde ekliyor: “Bir karakteri kaybettiğinizde onu özleyeceksiniz” HR’de her karakterin, Norman’ın bağımlılığı, zekası, takıntısı ve sabit fikirli oluşu gibi kurguya direkt etkisi olan kişisel özellikleri var Bu özelliklerinin karakterlerin geçmişleri ve kişilikleri ile paralel olduğunu belirten Cage, her birinin hikayenin başka bir açısından bakmamıza olanak sağlayacağına ve hikayenin farklı yönlerini göstereceğini belirtirken, ”Her biri olaylara farklı tepkiler verirken, karşılaştıkları zorlukların birbirlerinden çok daha farklı yollarla üstesinden gelecek Hepsi birbirinden farklı ve eşsiz“ diye ekliyor

Ek olarak, dövüş sistemine dahil edilmeyen Sixaxis hareket algılayıcımız sayesinde, itmek, çekmek, kaldırmak, kapı ve pencere açmak gibi bazı basit işleri gerçekleştirebileceğiz

Kamera açıları bir görüntü yönetmeninin elinden çıkmışçasına profesyonel hazırlanmış Sahneler içinde sabit açılardan, hareketli olanlara kadar değişiklik gösteren kamera açıları, karakterin ruhsal ve fiziksel durumundan da etkileniyor (Etkilenmeyen bir şey var mı ki?) Gördüğümüz kadarıyla aksiyon sahnelerinde yakın plan çekimler tercih edilmiş ki doğru bir karar, heyecanlandırmak istiyorsa eğer Cage ayrıca, ara sahnelerin ellerinden geldiğince az olduğunu, zorunlu olmadıkça karakterlerin kontrollerini oyuncudan almayacaklarını bildiriyor (Motosiklet kullanma hayali de böylece uçuveriyor sanırız)
Bu kadar duygusallık yeter!

Bir oyunun bu kadar ayrıntılı olacağı iddia edilirse bizler de oyuna ”ayrıntı gözlüklerimizi” takarak bakarız Yayınlanan ikinci fragmanda hemen gözümüze çarpan bir detay; Madison’ın hareket halindeyken, kafasını çevredeki eşyalara çevirmesi oldu Yalnız işin problemli yanı, modelin omuzlarının hareket etmemesi “Gerçekte” kafanızı sağa - sola çevirirken omuzlarınız da -robot değilseniz- hafifçe o yöne doğru döner Şu ana kadar, modellemeleri bu kadar doğru yapabilen bir firmaya rastladığımızı söyleyemeyiz Ancak gerçek aktör ve dublörler ile üç saatlik hareket yakalama çekimi yapan ve bastıra bastıra bu kadar uzun süreli çekimin daha önce yapılmadığını belirten bir ekip, böyle bir ayrıntıyı nasıl gözden kaçırabiliyor, anlamadık Teknoloji fragmanında birçok oyuncunun eleştirdiği bir başka yön ise Mary’nin yüzü dışında, vücudunun diğer bölgelerinin amaca yönelik olarak, ayrıntılı bir şekilde modellenmemesi idi (Mary’nin oyuna dahil olma ihtimalini azaltan bu durum, bizim de zıvanadan çıkmamıza sebep oluyor Belli ki seçmeleri geçemedi; halbuki gayet sağlam rol kesiyor, boyu da uzun ya) Daha sonra gelen oyun içi fragmanlarda ise modellerin tamamının oldukça ayrıntılı bir biçimde hazırlandığını görmek hepimizi rahatlattı Dördüncü ve sondan bir önceki olacağını tahmin ettiğimiz, oyunun üçüncü karakterini tanıtan fragmanın gelecek ayki E3 fuarında görücüye çıkacağını tahmin ediyoruz

Oyuncunun aldığı en basit kararların bile oyunun hikayesi üzerine etkisi inanılmaz Dolayısıyla çevre ve duygularımız ile olan etkileşimin bu kadar yüksek olması, hikaye akışındaki olasılıkları arttırırken, hikayenin dengesizleşmesine, sahneler arasında kopukluklar yaşanmasına sebep olabilir ki sahnelerin o kadar da serbest olacağına çok da inanasımız gelmiyor ya, neyse Oyunlar derinleştikçe, kaçınılmaz olan hataların gerçekleşme ihtimalide artar (Örnek: Fallout, Elder Scrolls gibi) Kurguculuğun zeka ve yaratıcılık işi olduğu bir gerçek Cage’in IQ’sunu bilemediğimizden, konuyla ilgili yorum yapmak için daha çok erken Ancak yaratıcılık konusunda, ekibin önceki oyunları Omikron: The Nomad Soul’dan ve Fahrenheit’tan da görebileceğiniz üzere eksiği yok, aksine fazlası var

Oyunun duygusal yanı ile yaratılmaya çalışılan bağ ve etki, belli bir yaşın üstünde olmayan oyuncular için anlamsız geleceğinden zaten işe yaramayacaktır Hele oyunun empati yoksunu insanlar üstünde (İsim vermiyoruz bakın!), ”Of, bu ne yahu? Pembe dizi gibi sıkıcı bir şey yapmışlar“ tepkisi oluşturma ihtimali bir hayli yüksek Ama bunun yanında özellikle vahşet dolu olduğu için oyunlara ilgi göstermeyen ve hatta antipati duyan tüketicinin -ki yaş aralığı diğerine nazaran bir hayli fazla- oluşturduğu potansiyele ulaşmak için Sony’nin güzel bir reklam kampanyası yapmasında fayda var

Ayrıca oyunu Sony yayınlayınca, HR’nin tek bir platformda, yani PlayStation 3’te çıkması normal bir durum maalesef Tüm değişken ve ihtimallerin tamamı önceden kurgulanmış ve kodlanmış olsa da, bu yeni yöntemin potansiyeli takdire şayan İşe yararsa yıllardır yapılan oyunların, firmaların ve dolayısıyla -parayı bastıran ve enayi yerine konan- biz oyuncuların kulaklarımızı tersten gösterdiğimiz gerçeği ortaya çıkacak Seven ve Kuzuların Sessizliği gibi klasik Amerikan korku filmlerine yer yer gönderme yapacak olan HR, ortalığı toza dumana boğmayabilir ama bize göre, yeni bir tür -ve hatta türler- ortaya çıkmak üzere

Cage’in de belirttiği gibi, oyunun berbat olması umurumuzda bile değil! Piyasaya çıkan, kurgu ve yapay zekadan yoksun, birbirinin aynı oyunların parlatılıp, cilalanıp önümüze konmasından bıktık artık Oynanıştan kurguya, yenilikçi, derinliği olan, ayrıntılarla bezeli oyunlar istiyoruz artık