Kefîl:

KEFÎL:

Başkasına âit bir işi veya borcu üzerine alan, sorumluluğunu yüklenen kimse Kefîle, dâmin de denir (Bkz Kefâlet)

İkindi namazının sünnetini kılıp terk etmeyen kimsenin Cennet'e girmesine kefîlim (Hadîs-i şerîf-Miftâh-ül-Cenne)

Yetîme kefîl olan ve ona bakan kişi Cennet'te bu parmağın yakın olduğu gibi bana yakın olacaktır (Hadîs-i şerîf-Reddül Muhtâr)

Kefîle kefîl olmak sahîhtir (olur) Alacaklı borcu üçünden de isteyebilir İkrâh ile yâni zorla kefîl yapılan, kefîl olmaz (İbn-i Âbidîn, Ali Haydar Efendi)

Hak teâlâ senin ve âlemin rızkına kefîldir Rızık için düşünmeye lüzûm yoktur Çünkü Hak teâlâ tarafından bütün rızıklar taksim edilmiştir Çalışarak hissene düşen rızkı arayıp bulursunBir sadakanın yerine on misli ile mukâbele edildikten sonra, çal ışana karşılığı verileceğine hiç şüphe yoktur (Ahmed binHanbel)