Teknedeki Yaşamlar Ve Göcek

Göcek’e gelen tekne sahiplerinin bir bölümü ya koylarda gezine gezine uzun zaman kalıyor ya da her yıl gelip Göcek marinalarının birinde nisan başından ekime kadar konaklıyor Bir tür “deniz göçeri” hayatı yaşıyorlar

Onlar, Göcek marina ve koylarında yaz boyunca demir atan yüzlerce tekne sakininden çok farklılar “Deniz göçerleri” için lüks, bir anlam taşımıyor ve onlar, okyanusta bir su damlası gibi yaşıyorlar Deniz bazılarına göre özgürlüğün ta kendisi ve tekne de “pranga”

Kocaman bir balık, bir kayanın üzerinde bize bakıyor
Sudan mı sıçramış? Hayır! Sözcük denizleriyle renk denizlerini buluşturan Bedri Rahmi Eyüboğlu boyadı yıllar önce onu oraya Halkın deyimiyle “Balıklıtaş”a yaklaşıyor teknemiz Yukarılarda çamlar, zeytinler, zakkumlar Önlerinde Akdeniz; kucağında küçük bir yelkenli

Okyanuslar aştığını, nice dalganın içinden bir ceviz kabuğu gibi geçtiğini anlamak zor değil Tekneye yaklaşıyoruz Ama teknedekileri rahatsız etmekten korkuyoruz Bir kadın güvertede, leğenin içinde çamaşır yıkıyor Eski denizcilerin, kirli çamaşırlarını bir ağın içine koyarak teknenin arkasından sulara bıraktıkları günler çoktan gerilerde kalmış Uzun boylu bir adam yelkenleri elden geçiriyor ABD’li Scott Bradley, kendi deyimiyle bir “deniz çingenesi” 15 yıldır denizlerde Fas ve Suudi Arabistan’da İngilizce öğretmenliği yapıp “yolluğu hazır edince”, almış bir tekne ve açmış yelkeni San Franciscolu ve en çok Kaliforniya’nın dağlarını özlüyor Deniz ona göre özgürlüğün ta kendisi, tekne ise “pranga” Ruhu, denize hüküm giymiş mavi bir mahkûm gibi

Bedri Rahmi Koyu’na demir atmadan önce Kanarya Adaları’ndan çıkmışlar yola “denizdaşı” Heather Sloat’la Heather, Kanadalı; Vancouver’dan O da, öğretmen “Göcek koylarında,” diyor, “başka kıyılarda görmediğimiz eşsiz bir dinginlik var” Scott söze karışıyor:
“Pazar günü teknelerle insanlar geldi buraya Gariptiler Teknelerde bangır bangır disko müziği çalıyordu Göbek attılar saatlerce, yüzdüler, yemek yediler, içtiler, gittiler! Biri olsun kafasını kaldırıp şuradaki balık resmine ve kaya mezarlarına bakmadı”

Göcek’e gelen tekne sahiplerinin bir bölümü ya koylarda gezine gezine uzun zaman kalıyor ya da her yıl gelip Göcek marinalarının birinde nisan başından ekime kadar konaklıyor Bir tür “deniz göçeri” hayatı yaşıyorlar Denizden geliyorlar ve çok değil, 15 yıl önce küçük bir köy olan Göcek’te ekonomik ve sosyal bir değişim yaratıyorlar

Teknede yaşayanların bazıları açığa demirlemeyi tercih ediyor Onlar için lüksün önemi yok Karaya zorunlu ihtiyaçları için çıkıyorlar Bu belki de, karadaki çılgın kalabalığa ve rekabete karşı bir tür meydan okuma! Yemeklerini atmıyor, suyu tutumlu kullanıyor, denizin bir damlası gibi var olmayı seçiyorlar

Göcek’teki marinaya yılda yaklaşık 4200 yat geliyor Ama sürekli teknede yaşayanların sayısı 30’u bulmuyor Göcek, geçmişinde develerin çıngırak seslerini taşıyor Yaylalardan kıyıya inip buraya yerleşen yörüklerin torunları bugün lokanta, market, pansiyon sahibi Kimisi de marinalarda çalışıyor Onur Ogan, bir zamanlar babasının çalıştığı krom öğütme tesisinin yerine yapılan Port Göcek’te ön büro şefi Bizimle konuşurken Marina Müdürü İlkay Oygak onu göreve çağırıyor Açıkta kimin boşalttığı anlaşılamayan mazot tabakası marinaya doğru yaklaşıyormuş Ekip yüzen bir bariyerle mazotu hapsetmeye çalışıyor Bir dalgıç da, denize çözücü kimyasallar püskürtüyor Göcek’te en büyük tehlike, deniz kirliliği

Günübirlik gezi teknesi sahibi Bayram Çelik de, yörük atalarının anılarını denize indirenlerden Teknede eşiyle birlikte çalışıyor Rukiye Hanım, bir zamanlar uğursuz diye gemilere alınmayan kadınlara inat, denizin gerektirdiği her işi yapıyor Bize, teknede bir kadın bulunmasının ayrıcalığını, kahvelerimizi uzatırken fısıldıyor:
“Türk kahvesi her teknede içilmez”

Göcek koylarında ve marinalarında “denize arkasını dönmeyen iyi denizciler”le karşılaştık 1995’ten beri Akdeniz’de yelken açan Christopher ve Susan Hampshire çifti, üç yıldır Göcek’te teknelerinde yaşıyor; Cebelitarık’ta, Mayorka Adaları’nda, Korfu’da ve Marmaris’ te kalmışlar Göcek için “son durağımız” diyorlar, “başka bir yere gitmek istemiyoruz”

“Deniz, mutluluğun ta kendisidir” diye düşünen bir başka çift, Fiona ve Dave Sawney Denizler aşa aşa, üç yıl önce Göcek’e gelmişler ve ayrılamamışlar