Yaz Bitti

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Bir yaz günü başladım yazmaya
Birikmiş laflarım
Edilmemiş sitemlerim vardı
Zaman denen soluksuza karşı

Eski şairin yazlık sinemaları vardı
Okudukça özendiğim,

Benimse yasemin kokulu sabahları
Temmuz gecelerimin

Ne fark ederdi!
İçimizdeki aynı aşk acısı
Dilimizde aynı sitemler geçenlere karşı

Ha kimsesiz bir sinemanın koltuğunda
Ha kalabalık bir sahilin ıssız bir koyunda

Yalnızlık ise yazın getirdiği
Bitti demektir ilk gençliğimin ilk baharı
Sebepsiz heyecanları köşeyi dönünce başlayan
Artık terk etmiştir bu bedeni arkasına bakmadan

O halde yalnızlığın mevsimidir yaz
Bir yaprak dökümünden medet uman sonbaharın karşısında
En çığırtkanından binlerce sesin içinde
Uğuldayan kendi iç sesini duymamaktır

Kimsesizce sabahlara ağlamak
Geceleri izlemektir
Bir öncekinden daha sıcak gecen

Nerede kaybetmiştir güneş rengini
Yoksa gözlerim mi kaybeden ferini
Bilemedim

Şimdi elveda derken yaza
Arkamda mı bırakıyorum bu kimsesizler senfonisini

Bin bir ihtimalin dahilinde
Düşler kuruyorum

Düşümde günlerim var
Eskisi gibi güldüğüm

Neşeli güney rüzgarlarını arkama alarak
Savurup kumlarla birlikte
Yetişemeyeceği okyanuslara

Sonsuzluk hissi de olmasa
Ne rahatlatır bizi bu iki karışlık yaşantımızda

Yaz biterken ardından yazılar döküyorum
Göz yaşlarımın yerine
Yepyeni bir mevsim başlamaktayken
Ben gidenin derdinde

Zaten hep yas tutmakla geçti
Diyorum kendime
Bir gün var olma iken istediğim
Kimse olmadan gitmeye yüz tuttum yirmi beşimde

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Yaz Bitti Bir yaz günü başladım yazmaya Birikmiş laflarım Edilmemiş sitemlerim vardı Zaman denen soluksuza karşı Eski şairin yazlık sinemaları vardı Okudukça özendiğim, Benimse yasemin kokulu sabahları Temmuz gecelerimin Ne fark ederdi! İçimizdeki aynı aşk acısı Dilimizde aynı sitemler geçenlere karşı Ha kimsesiz bir sinemanın koltuğunda Ha kalabalık bir sahilin ıssız bir koyunda Yalnızlık ise yazın getirdiği Bitti demektir ilk gençliğimin ilk baharı Sebepsiz heyecanları köşeyi dönünce başlayan Artık terk etmiştir bu bedeni arkasına bakmadan O halde yalnızlığın mevsimidir yaz Bir yaprak dökümünden medet uman sonbaharın karşısında En çığırtkanından binlerce sesin içinde Uğuldayan kendi iç sesini duymamaktır Kimsesizce sabahlara ağlamak Geceleri izlemektir Bir öncekinden daha sıcak gecen Nerede kaybetmiştir güneş rengini Yoksa gözlerim mi kaybeden ferini Bilemedim Şimdi elveda derken yaza Arkamda mı bırakıyorum bu kimsesizler senfonisini Bin bir ihtimalin dahilinde Düşler kuruyorum Düşümde günlerim var Eskisi gibi güldüğüm Neşeli güney rüzgarlarını arkama alarak Savurup kumlarla birlikte Yetişemeyeceği okyanuslara Sonsuzluk hissi de olmasa Ne rahatlatır bizi bu iki karışlık yaşantımızda Yaz biterken ardından yazılar döküyorum Göz yaşlarımın yerine Yepyeni bir mevsim başlamaktayken Ben gidenin derdinde Zaten hep yas tutmakla geçti Diyorum kendime Bir gün var olma iken istediğim Kimse olmadan gitmeye yüz tuttum yirmi beşimde