Sustum...

Sustum
İşte ne olduysa o anda oldu herkes de benimle sustu
Işıklar gürültülü bütün evler sokağımdaki o hazin çığlıklar bile K
endini renklere gizlemiş bütün insanlar rüyalarıma düştü sanki
Karanlık ve bomboştu içim sadece susmuştum
Geceleri sabahı bekleyen yanımı hep unuturdum
Gece hep aynı istasyondu terk edilişlerimin sokağında
Ben de hep aynı treni kaçırırdım bu garip yolculuklarımda
Deli gibi kitap okurdum deli gibi bilinçsizce bomboş
Hep bir şeylerden kaçmaya çalışırmışım gibi peşimdeki gölgelerle yeniden tanışırmışım gibi Sözcüklerden korkardım o alıp ta geri getirmeyen cümlelerden
Anlamlarını düşünmekten korkardım yüklerini kaldıramayıp düşmekten Sancılarımı paragraflara dökmekten En çokta kendimden korkardım geçmişimden
Kimseye anlatamadığım çocukluğumdan…
Anlatamazdım bütün çıplaklığıyla sona benzerdi çocukluğum
Bende kalması beni acıtması gerekirdi aynaya her baktığımda
Oysa aynada çözülmüyor yüzüm Karanlığın ardından görünmüyor yüzüm…
Sonsuz mutlulukla toprağa karışıp
Sizide bırakıp bedenimden ayrılasım var